Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Κάθονται σε ένα παγκάκι στον προθάλαμο που οδηγεί στο διάδρομο της ΜΕΘ του Βενιζελείου Νοσοκομείου. Δεν χρειάζεται να τους γνωρίζεις προσωπικά για να καταλάβεις ποιοι είναι. Φαίνονται κουρασμένοι, εξαντλημένοι, πονεμένοι… Είναι η μάνα και ο πατέρας του 29χρονου Νίκου, του παλικαριού που δέχθηκε την σφαίρα στο κεφάλι από έναν 22χρονο, η φήμη του οποίου προηγείται σε ολόκληρη τη Μεσσαρά. Και είναι τέτοιο το ηθικό ανάστημα του «λεβέντη» και περισσή η μαγκιά του που εδώ και δεκαπέντε ημέρες παραμένει «τρυπωμένος» σαν τον ασβό σε κάποιο κρησφύγετο στην Κρήτη, με τις «ευλογίες», όπως πιστεύει η ΕΛ.ΑΣ, ενός «δικτύου» ατόμων, γνωστών και μη εξαιρετέων.
Ανταλλάσσουν χαμηλόφωνα δύο-τρεις κουβέντες και μεσολαβούν διαστήματα σιωπής που θα ήταν βασανιστικά μακρόσυρτα αν το τηλέφωνο του πατέρα δεν κουδούνιζε τακτικά. Έχουν μείνει πίσω οι δουλειές… Όμως ποιος έχει μυαλό για οτιδήποτε άλλο τούτες τις δύσκολες ώρες. Να γίνει καλά το παιδί τους και τίποτε άλλο στον κόσμο. Ο δρόμος μπροστά τους είναι μακρύς και δύσβατος… Δεν έχουν αυταπάτες. Είναι όμως μονόδρομος και θα τον διαβούν…
Έξω από την ΜΕΘ, η εικόνα της φιλεύσπλαχνης Παναγίας δίνει δύναμη και παρηγοριά. Είναι η μάνα που στην αγκαλιά της χωρά όλος ο κόσμος. Σε εκείνη προσεύχεται και η μητέρα του Νίκου και την παρακαλεί να γιάνει το βλαστάρι της. Τούτες τις δύσκολες ώρες που τα δάκρυα κυλούν ζεματιστά στα πρόσωπα τους, η πίστη είναι το μόνο στήριγμα. Για την ακρίβεια, η πίστη και η συγκινητική συμπαράσταση του προσωπικού του Βενιζελείου. Γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, καθαρίστριες αγωνιούν και προσεύχονται για τον Νίκο. Σαν να είναι το δικό τους παιδί, ο αδερφός τους, ο επιστήθιος φίλος τους.
Ακόμα και άνθρωποι παντελώς άγνωστοι νιώθουν την ανάγκη να τους ρωτήσουν, να τους συμπαρασταθούν, να τους σφίξουν το χέρι, να τους αγκαλιάσουν. «Πώς πάει το παιδί σας;» ρωτάνε τη μητέρα. «Προσπαθεί, παλεύει…» απαντά απαλά, με μία γλυκύτητα στο βλέμμα.
Ο Νίκος τους, ένα παλικάρι δύο μέτρα, δίνει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του μέσα στην ΜΕΘ και εκείνοι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προσεύχονται απ’ έξω, άγρυπνοι φρουροί.
Τους βλέπεις και θαρρείς ότι έχουν ματώσει ακόμα και τα μάτια τους. Ο ένας προσπαθεί να δώσει δύναμη στον άλλον για να μην καταρρεύσουν. Εκείνοι μόνο ξέρουν τον αγώνα τους να αναθρέψουν τον Νίκο τους, να τον κάνουν ολόκληρο άνδρα, να τον σπουδάσουν… Και είναι υπερήφανοι γονείς γιατί τον μεγάλωσαν να έχει σεβασμό και τιμή.
Έξω από τη ΜΕΘ ειπώθηκαν πράγματα με δάκρυα, πόνο αλλά και οργή… Και γίναμε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής εξομολόγησης ψυχής από τον πατέρα που κρατιέται με νύχια και με δόντια για να μην τρελαθεί… Τι αν και είναι ένας άνδρας δύο μέτρα, τι αν και υπηρέτησε στους καταδρομείς, η καρδιά του αιμορραγεί… Στέκεται όμως όρθιος και υπερήφανος. Αρνείται να λυγίσει. Δεν το επιτρέπει στον εαυτό του. Δεν έχει το δικαίωμα. Πρέπει να μείνει βράχος για όλους τους υπόλοιπους. Προέχει να γυρίσει ο Νίκος στο σπίτι τους και περιμένει την ώρα που θα λογοδοτήσει (;) η «ντροπή» της Κρήτης. Δεν τον ενδιαφέρει να «πουλήσει» επικοινωνιακά τον πόνο του, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η δημοσιότητα. Ακόμα και σε τοπικούς πολιτικούς παράγοντες που έφθασαν μέχρι τη ΜΕΘ του Βενιζελείου, ήταν ξεκάθαρος. Αυτός ο πατέρας ζητά δικαίωση, ζητά όμως και ΚΑΘΑΡΣΗ. Και το εννοεί.
