Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Το δημοκρατικό Ηράκλειο σάς καλωσορίζει! Οι πρόσφατες διαδηλώσεις με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και η προσπάθεια βεβήλωσης μνημείων ή καταστροφής αγαλμάτων φέρνουν ασυναίσθητα στο νου εκείνη την ταμπέλα που 4 σχεδόν δεκαετίες δέσποζε στην άκρη της πόλης.
Τι σχέση έχει αυτό θα μου πείτε με το παγκόσμιο κίνημα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο μετά το ειδεχθές έγκλημα κατά της ζωής του ατυχούς μαύρου; Κι όμως η ιστορία κάνει τα δικά της ακόμη και στην μικροκλίμακα μιας περιοχής, Ναι, ενίοτε επαναλαμβάνεται ακόμη και ως φάρσα.
Στο Ηράκλειο της μεταπολίτευσης ενέσκηψε μια μαζική «δημοκρατική» τρέλα, έγινε προσπάθεια να ξαναγραφεί ή για την ακρίβεια να διαγραφεί η ιστορία. Και να σβηστεί ότι υπήρχε σε…βασιλικό, δεξιό, συντηρητικό. Ο δρόμος Βασιλέως Γεωργίου ονομάστηκε σε λεωφόρο Δικαιοσύνης, ο δρόμος Βασιλέως Κωνσταντίνου μετετράπη σε Δημοκρατίας, η ταμπέλα της λεωφόρου βασιλίσσης Όλγας ξηλώθηκε εν μία νυχτί- στα Χανιά δε αυτή η κίνηση έγινε προπολεμικά από κάποιους αντιστασιακούς για να χτυπήσουν το καθεστώς Μεταξά!
Αντιδράσεις παιδικές απέναντι στον αμείλικτο χρόνο και την πανίσχυρη ιστορία. Ξαφνικά κάνουμε λες και δεν υπήρξαν βασιλείς, ενώ δέσποζαν τα 150 από τα 200 χρόνια του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Ποιούμε τη νήσσαν για τα κατορθώματα του έθνους αν και ευνόησε πάνω από 15-20 χρόνια δικτατορικά ή άλλου τύπου τυραννικά καθεστώτα.
«Η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική αν η μύτη της Κλεοπάτρας είχε διαφορετικό σχήμα» είχε πει κάποιος. Αλλά αυτή ήταν η μύτη της Κλεοπάτρας, τι να κάνουμε τώρα; Αυτούς του βασιλείς, τους δικτάτορες και τους ηγέτες είχαμε , πώς να αλλάξουμε την ιστορία;
Επιζητούμε -λόγω εμμονών και φανατισμού- τη διαγραφή της ιστορίας και της ιστορικής μνήμης. Αναζητούμε μέσα από ενοχικά σύνδρομα την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσής μας. Και στη θέση όλων αυτών βάζουμε μια ταμπέλα «το δημοκρατικό Ηράκλειο σας καλωσορίζει» και καθαρίσαμε. Διαφημίζουμε κραυγάζοντας τη δημοκρατικότητα μιας πόλης που αποδεικνύει -με βίαιο τρόπο- πώς ούτε πολύ…δημοκρατική είναι ούτε εθνική μνήμη διαθέτει.
Και μη σπεύσετε να πείτε πως οι έννοιες Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Ελευθερία που δώσαμε σε δρόμους και πλατείες είναι πιο σημαντικές από συγκεκριμένα ιστορικά πρόσωπα γιατί παραβιάζετε ανοιχτές θύρες. Είναι σημαντικές έννοιες, αλλά τις τιμούμε αλά καρτ. Διότι αλλιώς δεν θα διαγράφαμε σχετικά πρόσφατα τέτοιες οδούς για να τις μετονομάσουμε σε Ανδρέα Παπανδρέου, Μητσοτάκη, και άλλων σύγχρονων ηγητόρων…
Αυτό συμβαίνει τώρα σε μέρους του δυτικού κόσμου. Όπως έκαναν στο Ιράκ και την καταρρέουσα Σοβιετική Ένωση με τα αγάλματα του Χουσεϊν και του Λένιν έτσι τώρα οι διαδηλωτές ξαφνικά άρχισαν να ρίχνουν αγάλματα, να καταστρέφουν ιστορικές αναφορές και μνημεία. Τι κι αν ο Μακρόν είπε πως «η μάχη κατά του ρατσισμού δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε επανεγγραφή της ιστορίας με μίσος» δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ο φανατισμός τους οδηγεί να μην αντέχουν ακόμη και να βλέπουν τον Τσώρτσιλ - ποιον τον Τσώρτσιλ, τον βασικό «υπαίτιο» του ελεύθερου σήμερα κόσμου. Είναι σαν να ξεσηκώνονται οι μαύροι και να ρίχνουν τα αγάλματα του Αβραάμ Λίνκολν, που τους εξασφάλισε την χειραφέτηση!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
.
