του Μάξιμου Σενετάκη*
Το “μάθε παιδί μου γράμματα” είναι η εμβληματική φράση που συνοδεύει γενιές και γενιές Ελλήνων.
Συνειδητά ή ασυνείδητα οι πρόγονοι μας γνώριζαν καλά πως τα “γράμματα” όταν κανείς τα γνωρίζει, διατηρεί το ατομικό του σημείο αναφοράς - την εθνική ταυτότητα και τη γλώσσα του. Διαθέτει ισχυρό εφόδιο για κοινωνική άνοδο και προσωπική ολοκλήρωση. Τα “γράμματα” σε κάνουν άνθρωπο. Τα “γράμματα” σε κάνουν να σκέφτεσαι. Να συνθέτεις έννοιες. Να κρίνεις. Να αξιολογείς.
Όλα αυτά οι παλιοί τα ήξεραν καλά. Και επειδή είχαν περάσει δύσκολες μέρες με πολέμους και κακουχίες γνώριζαν πως τα “γράμματα” ήταν εκείνα που έσωζαν κάθε φορά το έθνος. Και που επέτρεπαν την αναγέννηση του μέσα από τις στάχτες.
Αυτήν την δίψα για γνώση. Αυτήν την αγωνία να μάθει το παιδί γράμματα, κάθε ελληνική οικογένεια την πλήρωνε ακριβά. Και παρά κάποιες τις προσπάθειες για “δωρεάν Παιδεία” εξακολουθεί και σήμερα να την πληρώνει ακριβά.
Γιατί η Παιδεία κάθε άλλο παρά δωρεάν είναι. Το ξέρει ο καθένας που έχει παιδιά. Και που θέλει και αγωνιά να μάθουν γράμματα.
Τι συμβαίνει λοιπόν. Όπως σε όλο το δημόσιο βίο, έτσι και στον χώρο της Παιδείας, συνοστίζονται πάσης φύσεως συντεχνίες που υπερασπίζονται προνόμια σε βάρος των νοικοκυριών. Με αποτέλεσμα τελικά τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν γράμματα. Ή αν κάποια καταφέρουν είναι γιατί οι γονείς πλήρωσαν ακριβά. Είχαν, δεν είχαν.
Το άρθρο 16 του που ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα λόγο της συζητήσης για την αναθεώρηση του Συντάγματος, αποτελεί την πηγή αυτής της παθογένειας. Κάποιοι διαπρεπείς ακαδημαϊκοί πρόσφατα είχαν το θάρρος να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να υπογράψουν κείμενο με το οποίο δεν ζητούν απλά την αναθεώρηση του. Ζητούν την κατάργηση του. Είναι από αυτούς τους ελάχιστους που πέρα από συντεχνιακά συμφέροντα αναγνωρίζουν αυτό που όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται. Ότι το άρθρο 16 είναι ο στενός κορσές που δεν επιτρέπει καμία προσαρμογή στα νέα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου.
Είναι η Παιδεία, ηλίθιε
Ο λαός το βλέπει πλέον καθαρά. Ουδείς, πιστεύω, διαφωνεί. Η Ελλάδα χάνει το τρένο της Παιδείας και μαζί και το τρένο της Ανάπτυξης. Διότι χωρίς το αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό για το οποίο κάποτε καμαρώναμε, ανάπτυξη δεν θα υπάρξει ποτέ. Και αυτό πλέον το καταλαβαίνουν όλοι.
Με την κατάργηση ή την εκ βάθρων αναθεώρηση του άρθρου 16, θα είχε και η Ελλάδα τη δυνατότητα να κάνει ό,τι έκανε η Κύπρος, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Σιγκαπούρη. Μικρές χώρες κι αυτές που επένδυσαν στην Παιδεία και εξασφάλισαν την ευημερία στο λαό τους.
Δυστυχώς και σε αυτό το θέμα είχαμε την ατυχία την πλειοψηφία στη Βουλή να διαθέτει ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, ο οποίος δυο φορές στο παρελθόν, το 1996 και το 2006, παρεμπόδισε την αναθεώρηση του άρθρου 16. Αυτό πράττει και σήμερα. Και επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται “προοδευτικός” χώρος.
Και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος υποτίθεται κόπτεται για την Παιδεία των αδυνάμων μαθητών και φοιτητών θα έπρεπε να εξηγήσει τι είδους πρόοδο εξασφαλίζει η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το παρωχημένο καθεστώς. Αντ’ αυτού στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή χρησιμοποίησε επιχειρήματα ευτελή που δείχνουν ότι δεν αντιλαμβάνεται πως μόνο με μια ριζική μεταρρύθμιση στην Παιδεία θα μπορέσει η χώρα να γυρίσει σελίδα και ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις.
* Ο Μάξιμος Σενετάκης είναι π. Βουλευτής ΝΔ Ηρακλείου
