Του Δημήτρη Μιμή
Σήμερα, πέρα από την πολιτική, υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορούμε να γράψουμε. Τολμώ εν μέσω έναρξης προεκλογικών αγώνων να γράψω δυο λόγια για μια ασθένεια που τρομάζει πολλούς και που θα μπορούσε τα πράγματα να μην είναι έτσι.
Η σχιζοφρένεια για τους περισσότερους ανθρώπους είναι μια τρομακτική ασθένεια και το όνομα της την κάνει ακόμα περισσότερο τρομακτική. Δεν υπάρχει μήνας, χωρίς τα μέσα ενημέρωσης να επικεντρωθούν στη ψυχοπαθολογία κάποιου εγκληματία για να εξηγήσουν τις ενέργειες του. Σήμερα το λεξιλόγιο της ψυχιατρικής έχει εισέλθει στην καθημερινή μας γλώσσα. Όμως η συνέπεια των όρων της ψυχιατρικής δεν συμπίπτει με την καλύτερη γνώση των διαταραχών αυτών. Θα έλεγα ότι η σχιζοφρένεια πάσχει από μια καταστροφική εικόνα. Είναι η ασθένεια που μόνο το άκουσμα του ονόματος της προκαλεί τρόμο και μόνο αυτή η προκατάληψη οδηγεί σε στιγματισμό που εμποδίζει τους ασθενείς να ακολουθήσουν τη θεραπεία τους.
Σήμερα η σχιζοφρένεια πλήττει περίπου το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά επηρεάζει και πολλούς άλλους ανθρώπους γύρο από αυτούς που πάσχουν. Μοναδικός στόχος πρέπει να είναι η καλύτερη πρόσβαση στην περίθαλψη αλλά και πρόσβαση των ατόμων που πάσχουν στις κοινωνικές δράσεις. Ο ασθενής λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει αλλά και του στιγματισμού, που η κοινωνία του επισυνάπτει, ζει κρυμμένος. ‘Όλα τα άτομα που έχουν αυτό το στίγμα μαθαίνουν σιγά- σιγά και διαγράφουν ένα μέρος της εσωτερικής τους ύπαρξης για να περνούν απαρατήρητοι από την κοινωνία.
Σήμερα η σχιζοφρένεια θεωρείται ότι μειώνει το προσδόκιμο της ζωής κατά 20 χρόνια και μόνο ένα στα επτά άτομα θεραπεύεται. Παρά την πρόοδο που έχει γίνει στις θεραπείες το ποσοστό αυτό δεν αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου, υποδεικνύοντας μας ένα θεμελιώδη πρόβλημα. Άποψη μου είναι ότι μια αλλαγή της ονομασίας της σχιζοφρένειας, θα επιτρέψει στους διαγνωσμένους με την ασθένεια αυτή να τηρήσουν καλύτερα το πρόγραμμα της θεραπείας τους και ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ίσως πάλι να είναι νωρίς για να αλλάξουμε την ονομασία της. Αυτό θα έλθει αφού πρώτα γίνουν κάποιες εργασίες.
Το πρόβλημα της σχιζοφρένειας είναι ότι πέρα από τις καταβολές που έχει στη κληρονομικότητα είναι και θέμα περιβαλλοντικό. Όσο αφορά την ονομασία της ασθένειας αυτής καλό θα ήταν να ονομάζεται “διαταραχή ένταξης” και για την καλύτερη θεραπεία της να τη βλέπουμε έτσι. Άλλωστε η τάση σήμερα στην Ευρώπη αυτή είναι.
