Του Παναγιώτη Αναστασάκου
Παρακολουθώ καθημερινά από τα δελτία ειδήσεων και από τις εφημερίδες, αυτά που συμβαίνουν σε αυτόν τον ιδιότυπο «προεκλογικό» αγώνα που αφορά και τις Αυτοδιοικητικές μας εκλογές, ο οποίος έχει ξεκινήσει μήνες τώρα.
Το επίπεδο της πόλωσης μεταξύ των υποψηφίων αλλά και των κομμάτων και επειδή προφανώς τους βολεύει όλους, βρίσκεται σε ένα απαράδεκτα υψηλό επίπεδο για αυτό που αποκαλούμε «πολιτικό μας πολιτισμό».
Και δυστυχώς το επίπεδο αυτό της ακραίας πόλωσης, συντηρείται καθημερινά όχι μόνο με τις δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων, αλλά και με τις ατάκες του κάθε αδίστακτου δευτεροκλασάτου στελέχους, όπως π.χ. του κ. Κυρίτση για τις μολότοφ, ή των «τυχαίων περαστικών» από τη Βουλή όπως π.χ. η αοιδός του κ. πρωθυπουργού («Αλέξη κάθε σου λέξη) κα Μεγαλοοικονόμου με τα διάφορα «καραγκιοζιλίκια» της, του κ. Τσιρώνη υποψήφιου δήμαρχου Αθήνας με τις δηλώσεις του για το Καστελόριζο, του κ. Παππά με τα περί της Μακεδονίας των άλλων, κλπ.
Από κοντά ακολουθούν και οι ψεύτικες ειδήσεις (τις εντάξαμε ήδη στην …ελληνική γλώσσα με τον όρο «fake news») οι οποίες γεμίζουν τα κοινωνικά δίκτυα και τις σελίδες των «στρατευμένων» στα κόμματα εφημερίδων και αυτή η «ωραία» και δυσώδης ατμόσφαιρα, ολοκληρώνεται με τις αθέμιτες πρακτικές εξαγοράς πολιτευτών, βουλευτών ή και στελεχών από τις άλλες παρατάξεις, έναντι κάποιων πολιτικών ανταλλαγμάτων.
Όλα αυτά, ενοχλούν την αισθητική μας, ερεθίζουν το θυμικό μας, ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά μας και επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας, κάτι που δεν μας επιτρέπει να έχουμε την δυνατότητα αντικειμενικής πολιτικής κρίσης, απαραίτητης για κάθε πολίτη πριν από την κάλπη.
Σε αυτόν όμως τον επικοινωνιακό «παλιμπαιδίζοντα παιδότοπο» νομιμοποιήθηκε με ιδιαίτερο βάρος και η γραφικότητα.
Πάντα υπήρχαν γραφικοί στη δημόσια σφαίρα, θα μου πείτε, αλλά τώρα το κακό παράγινε.
Οι κάθε λογής γραφικοί στην κοινωνία μας, κέρδισαν επικοινωνιακά το δικαίωμα του να είναι και «νόμιμοι» και κυρίως, να είναι αναγνωρίσιμοι.
Γι΄ αυτό και στις εκλογές, εκλέγονται από τους πρώτους….
Ο Τζορτζ Μάικλ Κόχαν (George Michael Cohan), ήταν ένα διάσημος Αμερικανός συγγραφέας, συνθέτης, ηθοποιός και θεατρικός παραγωγός. Σε κάποια στιγμή της ζωής του, είπε μια φράση που έμεινε στην ιστορία ως μια από τις θεμελιώδεις αρχές του marketing.
«Δεν με νοιάζει τι λες για μένα, αρκεί να μιλάς για μένα και να γράφεις το όνομα μου σωστά».
Αυτή, είναι η βασική αρχή που χρησιμοποιείται από τα περισσότερα δημόσια πρόσωπα ή brand names με σκοπό να διατηρούνται στην επικαιρότητα με το να γίνεται όλο και πιο σύνηθες το όνομα τους στα αυτιά του κόσμου.
Η Αρχή αυτή εφαρμόζεται στη διαφήμιση, ιδιαίτερα στην παραπλανητική και το υφιστάμεθα έντονα, αλλά η «επιστήμη» η οποία τη χρησιμοποιεί κατά κόρον, είναι η Πολιτική.
Δηλαδή ο προσωπικός ευτελισμός και το δημόσιο ξεκατίνιασμα, δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά δυστυχώς στόχο, ακόμα και για αυτούς που αναγκάζονται να υποδυθούν τους γραφικούς ενώ δεν είναι, επειδή ακολουθούν τον κανόνα του ό,τι «πολύχρωμο» εμφανίζεται στην τηλεόραση …. εκλέγεται.
Προσπαθήστε λοιπόν από όλα αυτά τα ξεκατινιάσματα και τις «γραφικές» δηλώσεις ή εκδηλώσεις των πολιτικών μας, τις οποίες καταβροχθίζουν αμάσητες τα κανάλια και στη συνέχεια μας τις σερβίρουν ως ειδήσεις στο σαλόνι μας, να διακρίνετε τους «έξυπνους» από τα «νούμερα».
Δεν θα είναι εύκολο…..
