Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Ε λοιπόν, από τα ανατολικά έχουμε συνηθίσει μια πολιτικά περίεργη και κοινωνιολογικά ιδιαίτερη αντιμετώπιση των πραγμάτων, στην εποχή της μνημονιακής κρίσης. Οι ταγοί του τόπου, έχουνε τάμα (ιδίως σε προεκλογικές περιόδους όπως τώρα) να πετάνε το μπαλάκι στην …εξέδρα. Και κάποιοι ανυποψίαστοι πολίτες στις κερκίδες, να αγάλλονται που εφαρμόζεται η «άμεση» δημοκρατία κατευθείαν σε περιβάλλον …Πνύκας! Δεν είναι και μικρό πράγμα ο κακόμοιρος ο ψηφοφόρος να (νομίζει ότι) συμμετέχει και να (συν)διαμορφώνει τα (δικά του) πράγματα· τα του Οίκου του. Ή να τα διορθώνει. Όπως η Δημοτική αρχή Αγ. Νικολάου, που κάλεσε τους δημότες σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην κεντρική πλατεία της πόλης, για να απαιτήσει από το κράτος την αναδιαμόρφωση των υπερβολικά αυξημένων αντικειμενικών αξιών, στο Δήμο που θεωρούν ότι αδικήθηκε σφόδρα.
Δεν λέμε, μπορεί και να ‘ναι έτσι τα πράγματα, αλλά και ποια περιοχή της χώρας δεν αδικήθηκε σε μια τέτοια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης της οικονομίας, αφού υπήρξαν δεκάδες τέτοιες, που οι αυξήσεις άγγιξαν πρωτόγνωρα ποσοστά; Και κανένας δεν υπαινίσσεται ότι είναι μεμπτές οι κινητοποιήσεις.
Αλλού είναι το θέμα. Αυτό που είναι εντυπωσιακά αποκρουστικό και που επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντοτε στα ανατολικά και που έχει καταστεί «πολιτική αδεία» σχεδόν εθιμικό, είναι όταν συμβαίνουν τα στραβά, να ανασύρουμε από το οπλοστάσιό μας το ανελέητο «κυνήγι των μαγισσών» και τις «ασύμμετρες απειλές»: Για όλα τα στραβά πάντα φταίνε οι κακοί και οι σκοτεινές δυνάμεις που επιβουλεύονται νυχθημερόν τον τόπο και που απεργάζονται σατανικά σχέδια υπονόμευσής του. Φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς. Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις περίφημες συγκεντρώσεις για τα ΤΕΙ και την ΑΣΤΕΑΝ που ανασύρθηκε ακριβώς πάλι το ίδιο οπλοστάσιο: «Οι άλλοι που μας πολεμούν, το κακό Ηράκλειο που μας επιβουλεύεται, όχι εμείς!». Αυτή αλήθεια η επαναλαμβανόμενη τραγικοκωμωδία για τον τόπο, είναι και το μοναδικό εναπομείναν οπλοστάσιο των εμπνευστών της, για να περισώσουν και να ξανακερδίσουν τις καρέκλες, τα στασίδια και τα οφίτσιά τους.
«Ένα άλογο! Το βασίλειό μου για ένα άλογο!». Αυτό λέγεται (κατά το Σαίξπηρ), ότι αναφώνησε με απόγνωση ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος Γ’ όταν ένας στρατιώτης του Ερρίκου Τυδώρ έπεφτε πάνω του με ένα δόρυ στη μάχη του Μπόσγουορθ το 1485. Οι ισόβια ενασχολούμενοι περί των δημαρχιακών θώκων, έχουν χάσει τον ύπνο τους για την επανεκλογή τους και ανταλλάσουν τα πάντα, με κούφιες πομφόλυγες, πυροτεχνήματα και ντουφεκιές στον αέρα, προκειμένου να πείσουν τους υπηκόους τους ότι πέφτουν και στη φωτιά «για τον τόπο». Οι στιγμιαίοι εντυπωσιασμοί, ο αέρας, τα γυάλινα καθρεφτάκια και ο φευγαλέος καπνός «πουλάνε» στο ανυποψίαστο και απολιτίκ ποίμνιο. Δεν είναι τυχαίο που σε αυτές τις κατά καιρούς επαναστατικές ασκήσεις γυμναστικής και πολιτικά καλλιστεία, συμμετέχουν οι ίδιοι και οι ίδιοι: Οι γνωστοί άγνωστοι, οι ισόβιοι περί των δημοτικών ενασχολούμενοι και αντιπολιτευτικώς συμπολιτευόμενοι όλων των αποχρώσεων, οι ισόβιοι εργατοπατέρες, και οι λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις», επίσης ισόβιοι θεσμικοί ετέρων φορέων του κοινωνικού ποιμνίου.
Αυτές οι επιλογές που μόνο με καλλιστεία συλλογικής παράκρουσης και υπόθαλψη κοινωνικής ψύχωσης στις οποίες έχουν παρασύρει οι αιρετοί τους πολίτες του Μεραμπέλου, για να διαφυλάξουν το «μικρό αλωνάκι τους» που θέλουνε (ισοβίως) να διαχειρίζονται, μόνο ευθυμία και γέλωτα μπορούν να προκαλέσουν παραέξω.
Παρακολουθώ με αγανάκτηση και απογοήτευση τις φαιδρότητες και τις αστειότητες που εμμένουν κατ’ εξακολούθηση κάποιοι, για να παρασέρνουν τον ανύποπτο κόσμο στα πονηρά παιχνίδια διατήρησης των στασιδιών τους. Πάντα η ίδια καραμέλα. Πάντα ο ίδιος μπαμπούλας. Πάντα οι «άλλοι» και όχι εμείς λοιπόν. Όλοι αυτοί έχουν επιλέξει να κάνουν προεκλογικά καλλιστεία αγωνιστικότητας για να κατατροπώσουν την ανασφάλεια και την ψύχωσή τους απέναντι στους φανταστικούς ανεμόμυλους, που όπως ο Δον Κιχώτης τους πέρναγε για γίγαντες, γνωρίζουν άριστα πως το μόνο που εξασφαλίζουν προσωρινά, είναι η δημοτικότητά τους. Όλοι εκείνοι που εμμένουν να κραυγάζουν ότι η πόλη τους (ή ενίοτε ολόκληρος ο νομός) ευρίσκονται «υπό διωγμό», όλοι αυτοί που εφευρίσκουν τις κακές μάγισσες που εχθρεύονται τον τόπο, καλό θα ήταν να σηκώσουν τα μανίκια τους και να δουλέψουν περισσότερο γι’ αυτόν. Ας μη σκιαμαχούν, ας μη βλέπουν φαντάσματα, ας μη βλέπουν ανεμόμυλους να τους επιβουλεύονται. Φτάνει πια αυτό τα παραμύθι «λύκοι στα πρόβατά μου». Υπάρχουν και νοήμονες πολίτες. «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας/ Φταίει ο Θεός που μας μισεί / Φταίει το κεφάλι το κακό μας» έγραψε σε χαλεπούς καιρούς ο Κώστας Βάρναλης για κάποιους μοιραίους. Κάποιοι πρέπει να (ξανα)διαβάσουν τον ποιητή…
