της Εύας Καπελλάκη
Ήταν μια αφιερωματική εκδήλωση στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη από τις ομάδες δραστηριοτήτων του Π.Κ. της Ενορίας του Αγ. Τίτου Τυμπακίου.
Κι' όσα πουλιά έπεψεν ο Θιός μέσα 'ναι φωλεμένα στο περιβόλι μας στ' ώριο περβόλι μας, τ' όμορφο.
Στο περιβολάκι τούτο τ’ όμορφο, τ’ απάνεμο λιμάνι υπάρχει ένα εργαστήρι Τέχνης αλλά και πολλής αγάπης, υπομονής, ομαδικότητας και νιασίματος για τις αξίες και τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι τούτοι που επιμορφώνουν τα παιδιά μέσω των δραστηριοτήτων του Π.Κ. της Ενορίας και υπό την ευλογία του π. Γεώργιου Ντισπυράκη, πράττουν έργο ζωής και αγάπης. Έτσι στο περιβόλι ήρθαν πολλά πουλιά να χτίσουν τις φωλιές τους κι άλλα θε να ‘ρθουν στο ώριο περβόλι μας, τ’ όμορφο.
Οι καιροί δύσκολοι, δεν υπάρχουν αντοχές πλέον για δόσιμο ψυχής, γιατί οι ισχυροί τούτου του πλανήτη προσπαθούν νυχθημερόν να ματαιώσουν τον άνθρωπο και τις αξίες του, να τον ισοπεδώσουν, να του αφαιρέσουν το φως της ψυχής του και ως δούλος να σέρνεται στις πολυτελείς «αυλές τους»!
Η Παιδεία έχει πλέον ευτελιστεί, οι αξίες σχεδόν ανύπαρκτες - πού καιρός για τέτοιες πολυτέλειες! Πρέπει να τρέξουμε και να μαζέψουμε ό,τι έχει απομείνει για να πληρώσουμε τους φόρους. Το γέλιο, η χαρά έχουν περάσει στο λεξικό ως άγνωστες λέξεις πλέον…
Τούτη η προσπάθεια είναι ανάσα ζωής στη Μεσσαρά. Η Ιερά Μητρόπολης Γορτύνης και Αρκαδίας και ο σεπτός μας Ιεράρχης κ.κ. Μακάριος με την άπλετη αγάπη του, υπομονή κι εγκαρτέρηση γίνεται εργάτης καθημερινός στον κακοτράχαλο δρόμο, σηκώνοντας στους ώμους του βαρύ φορτίο το οποίο ελαφρύ του φαίνεται, όταν αντικρίζει όπως την Κυριακή το βράδυ, τέτοιες εκδηλώσεις. Όταν βλέπει ότι υπάρχουν άνθρωποι που με αγάπη περισσή δίχως να βαρυγκωμούν, αγκαλιάζουν τις προσπάθειές του και κάνουν πράξη τις παραινέσεις του.
Το θαυμαστό σε τούτη την εκδήλωση - όπως και σε προηγούμενες- ήταν η ομαδικότητα, η χαρά που ξεχείλιζε από τα χαμογελαστά πρόσωπα όλων, παρά του ότι λόγω κακοκαιρίας, υπήρξαν διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος, εκείνοι με κεριά συνέχισαν δίχως να πτοηθούν, δίχως να δυσανασχετήσουν, δίχως να χάσουν τον βηματισμό τους στην αφηγηματική πορεία για τον Άγιο. Και ο Ιεράρχης εκεί, στυλοβάτης και ενθαρρυντής! Στην ερώτηση της αφηγήτριας κ. Κουρτάκη αν έπρεπε να συνεχίσει ή να σταματήσει, εκείνος με πατρική παραίνεση την ενθάρρυνε να συνεχίσει υπό το φως της λαμπάδας.
Είπε με αγαλλίαση: «ήταν πανδαισία ψυχής»! Κι όλοι οι παρευρισκόμενοι συναίνεσαν που επί πολλή ώρα παρακολουθούσαν όρθιοι. Διψούσαν τόσο πολύ να ξεδιψάσουν από το κρυστάλλινο αφηγηματικό λόγο με εικόνες, ύμνους, δρώμενα, τη μουσική της λύρας και τη μελωδία της χορωδίας των νεανικών συνάξεων όπως και να διαβούν νοερά το άβατο του Αγίου Όρους μέσω του αγιορείτικου τραγουδιού, από τη μελωδική φωνή του πατρός Αρσενίου.
Όλοι μια ψυχή, όλοι ενωμένοι με την ψυχή και την καρδιά για την πορεία προς την ανάβαση… Την ανάβαση της πεσμένης ψυχής μας. Τη νοερή τούτη μυσταγωγία διέκοψε η φωνή του μικρού Μιχάλη που είπε: «ΑΜΗΝ», στο τέλος μιας προσευχής στον Άγιο.
Σε τούτο τ’ όμορφο περιβόλι είναι φωλεμένα πολλά πουλιά και άλλα τόσα ακόμα θα φωλιάσουν στο ώριο περβόλι μας, τ’ όμορφο.
Τούτος ο τόπος ο κακοτράχαλος με θάλασσα, βουνά και έναν ουρανό φωτισμένο με το άπλετο - Απολλώνιο φως, έχει ανάγκη από τέτοια περιβόλια, όμορφα απάνεμα λιμάνια Τέχνης για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή, για να γεμίσει τούτος ο λαός ελπίδα και φως.
Γιατί η ελπίδα της κοινωνίας μας κρύβεται σε τούτο το σεντούκι των συναισθημάτων και της Τέχνης.
Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II"
