του Γιάννη Γιγουρτσή
Ο Νίκος Κοπιδάκης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα της γενέθλιας πόλης μου, του Ηρακλείου, που με το βίο και το έργο του τιμά όχι μόνο την πόλη μας, μα την Κρήτη και την χώρα μας την Ελλάδα ολόκληρη. Φωτισμένος θεολόγος, πνευματικός άνθρωπος με οράματα, δραστηριοποιήθηκε ενεργά για τον πολιτισμό στο νησί μας σε εποχές δύσκολες και πνευματικά άνυδρες.
Ο κ. Κοπιδάκης, όμως όπως τον λέγαμε και τον λέμε πάντα με σεβασμό και αγάπη όλοι εμείς οι μαθητές του, υπήρξε και εξακολουθεί να είναι πάνω και πριν από όλα ένας μεγάλος δάσκαλος. Δίδαξε και διδάσκει με το έργο του, με το παράδειγμά του, με τις πράξεις του, με τα λόγια, με τις σιωπές του. Κέντρο της εκπαιδευτικής του δραστηριότητας, μείζον έργο της λαμπρής του πορείας ως δασκάλου, αλλά και ως δημόσιου προσώπου υπήρξε το «Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο» , το σχολείο που ίδρυσε στο Ηράκλειο 55 χρόνια πριν, υλοποιώντας, μαζί με κάποιους οραματιστές συνεργάτες του το όνειρο για την δημιουργία ενός σχολείου σύγχρονου και πρωτοποριακού που να καλύπτει τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες για ποιοτική εκπαίδευση στην Κρήτη της δεκαετίας του 1960, τότε που ο τόπος έμπαινε με γοργούς ρυθμούς, με αισιοδοξία και με ελπίδες πολλές στην τροχιά της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Αυτά που το Παγκρήτιο προσέφερε στην κοινωνία της πόλης και του νησιού μας ευρύτερα, τον μισό και πλέον αιώνα που ακολούθησε είναι ανεκτίμητα και, ακόμα δεν έχουν αξιολογηθεί επαρκώς.
Γενιές νέων γαλουχήθηκαν με το όραμα που ο Νίκος Κοπιδάκης με τους συνεργάτες του μετεταλαμπάδευε στους μαθητές του. Καλή εκπαίδευση, που πάνω από τα μαθήματα, τα οποία έκαναν άριστοι κατά κανόνα εκπαιδευτικοί, δίδασκε πάνω από όλα παιδεία, πολιτισμό, ήθος, αγωγή, δημοκρατία. Ένα ιδιωτικό σχολείο που δεν έγινε ποτέ ελιτίστικο, πότε σχολείο μιας κοινωνικής τάξης ή ενός κύκλου ανθρώπων και επιβίωσε, μόνο αυτό σε όλη την Κρήτη από όλα τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, μέσα από τα 40 κύματα της δικτατορίας, της μεταπολίτευσης με τις αντιθέσεις της και των μνημονίων και έφτασε μέχρι σήμερα κρατώντας ακόμη τις βασικές αρχές που το δημιούργησαν ως σημαία. Κινητήριος δύναμη το όραμα και ο αγώνας ενός ανθρώπου που ήξερε να εμπνέει, να καθοδηγεί αλλά και να αφήνει χώρο για προσωπική δημιουργία και έκφραση σε μαθητές και συνεργάτες, και έτσι να έχει τους περισσότερους συμμέτοχους στο όραμα και συνοδοιπόρους στον αγώνα του .
Για τον Νίκο Κοπιδάκη θα μπορούσα να γράψω σελίδες. Πιθανόν κάποια στιγμή να το κάνω. Ένα βιβλίο για την ζωή και το έργο του μας το χρωστά πάντως ο ίδιος, ως παρακαταθήκη για όσους δεν είχαν την χαρά και την τύχη να τον γνωρίσουν μέσα στην τάξη και τα χρόνια που βρισκόταν σε πλήρη δράση εντός του σχολείου του. Του αξίζουν συγχαρητήρια και βραβεία πολλά. Ο ίδιος ενεργός πάντα, Νέστωρ του σχολείου και Μέντορας την ίδια ώρα συνεχίζει να δρα και να ονειρεύεται. Να μας εμπνέει ακόμα. Για υστεροφημία ούτε λόγος. Ας τα κοιτάξουν άλλοι αυτά. Στο ίντερνετ δεν βρίσκεις ούτε μια φωτογραφία που να είναι μόνος του- έψαχνα τώρα για αυτή την ανάρτηση.
Ο Νίκος Κοπιδάκης ήταν πάντα στο εμείς, όχι στο εγώ. Δεν θα πετύχαινε το σχολείο του αλλιώς. Έδωσε το παράδειγμα, το μέτρο αλλά έκανε και την υπέρβασή του όπου χρειάστηκε Οι μαθητές και οι παλιοί συνεργάτες τού οφείλουμε πολλά και πρέπει κάποια στιγμή να του το ανταποδώσουμε, έστω στο ελάχιστο. Πολλά του οφείλει και η πόλη αυτή, καθώς βοήθησε με έμμεσο και άμεσο τρόπο στον πολιτισμό και την αναβάθμιση της ποιότητας του κοινού της. Άλλη κουβέντα όλα αυτά. Προς το παρόν ένα πρώτο βραβείο, σημαντικό και συμβολικό, του έδωσε προ ημερών ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων Ελλάδος.
Στην σεμνή τελετή του απενεμήθη μια πλακέτα που έγραφε λιτά και χαρακτηριστικά "Ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων Ελλάδας τιμά τον Νικόλαο Κοπιδάκη για όλα όσα προσέφερε στην ιδιωτική εκπαίδευση της πατρίδας μας. Για το ΔΣ του ΣΙΣΕ, ο Πρόεδρος Χ. Κυραϊλίδης, ο ΓΓ Α. Παναγιωτόπουλος". Σε εμάς δε μένει παρά να πούμε δύο ακόμα λέξεις στον κ. Κοπιδάκη Ευχαριστούμε Άξιος!
