Του Κώστα Μπογδανίδη
Το είχαμε γράψει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται -σχεδόν πάντα ως φάρσα!- όπως είχε γίνει τη δεκαετία του ΄80. Στην περίπτωση του Αντώνη Τρίτση ο Ανδρέας Παπανδρέου τον "άδειασε" στην κόντρα με την Εκκλησία και τον Σεραφείμ. Ο τότε υπουργός, μια δυο φορές άντεξε και...μετά τα βρόντηξε! Αξιοπρέπεια και Ήθος κυριάρχησαν στις επιλογές του αείμνηστου Τρίτση, δεν επικράτησε η λογική της καρέκλας.
Εδώ κι ένα μήνα φαινόταν και η ήττα του Νίκου Φίλη. Από τότε είχε...φύγει, αλλά δεν το κατάλαβε! Το έβλεπαν όλοι, ο Ιερώνυμος το προανήγγειλε, ο ίδιος ο υπουργός μάλλον όχι. Ή δεν ήθελε , στην πραγματικότητα, να το δει, γιατί έμπειρος στα πολιτικά είναι, στην κομματική καμαρίλα είχε μεγαλώσει και ο ίδιος.
Δεν είδε ο Νίκος Φίλης ότι ο Τσίπρας, ο κάθε Τσίπρας, δεν έχει φίλους. Το έκανε με τη Ζωή, το Λαφαζάνη, το έκανε κυρίως με τον μέντορά του, τον Αλαβάνο, τον Κουβέλη μετά. Δεν θα το κανε με τον Φίλη;
Και για να μην νομιστεί ότι το επισημαίνω αρνητικά για τον πρωθυπουργό συμπληρώνω: Και καλά κάνει! Ο Τσίπρας, κάθε Τσίπρας, κοιτάζει (λογικά) την χώρα, την κυβέρνησή του, το μαγαζί να κρατηθεί. Ένας ηγέτης πρέπει να έχει κατά νου το δάσος, όχι το δέντρο. Έτσι, έκρινε ο πρωθυπουργός και πριν ένα μήνα που..."έδιωξε"- αλλά δεν το πε!- τον Νίκο Φίλη.
Θα μου πείτε αυτό είναι μια ήττα για την Αριστερά, τις δοξασίες της. Μια ήττα για το συνέδριο που υπερψήφισε τον Φίλη. Θεωρητικά ,ναι γιατί ο Φίλης υπερασπίστηκε μια πάγια θέση της Αριστεράς, ήταν εκτός των άλλων από τους πιο παραγωγικούς υπουργούς αυτής της κυβέρνησης (γι αυτό έκανε και λάθη!), αλλά στο τέλος εκείνος που θα κριθεί είναι ο Τσίπρας και όχι ο Φίλης που δεν προλαβε καν να δώσει τον ωραίο αγώνα του. Ή πολύ περισσότερο εν θα κριθεί εκείνος που δεν κατάλαβε ότι το ΟΧΙ ήταν ΝΑΙ , ο σύνεδρος που πήγε και σήκωσε το χέρι του να ψηφίσει ή χειροκροτούσε με ενθουσιασμό τις ατάκες στην κομματική εκδήλωση.
