Του Αριστομένη Συγγελάκη*
"Εβδομήντα χρόνια μετά τη Διάσκεψη των Παρισίων, όπου για πρώτη φορά αναγνωρίστηκαν οι ελληνικές αξιώσεις και προσδιορίσθηκε ποσό 7,181 δις δολαρίων του 1938 ως επανορθώσεις για την Ελλάδα και 26 χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας (ορόσημο για την διευθέτηση του ζητήματος, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Λονδίνου) έχει φτάσει πια ο κόμπος στο χτένι! Μετά από μία μακρά περίοδο αδράνειας από την Ελλάδα και παρελκυστικής και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες συμπεριφοράς της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να αξιοποιήσει κάθε διαθέσιμο διπλωματικό και πολιτικό μέσο προκειμένου να αναγκάσει τη Γερμανία να αναλάβει εμπράκτως τις ευθύνες της για τα φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε το Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα. Κι αν η πολιτική διαπραγμάτευση δεν προχωρήσει, υπάρχει και η δικαστική οδός!
Πρόκειται για μία διαχρονική, βαρύνουσας σημασίας απαίτηση των θυμάτων της Κατοχής και συνολικά του ελληνικού λαού, που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος και είδε τον εθνικό πλούτο να λεηλατείται, την πατρίδα του να καταστρέφεται ολοκληρωτικά και το μέλλον της να υπονομεύεται βάναυσα. Αλλά και η γερμανική κυβέρνηση οφείλει να θυμηθεί τις διακηρύξεις της περί ηθικής, συνέπειας και αμοιβαιότητας, που πρέπει να χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά των κρατών και πολύ περισσότερο των εταίρων και συμμάχων και να αντιληφθεί ότι μόνο με «Δικαιοσύνη και Αποζημίωση!» θα απαλλαγεί από το άγος των εγκλημάτων του εθνικοσοσιαλισμού.
Σε αντίθεση με την πολύμηνη κυβερνητική απραξία (μέχρι τις θετικές δηλώσεις Τσίπρα στο Κομμένο), η Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπήεπί προεδρίας αρχικά της Ζωής Κωνσταντοπούλου και στη συνέχεια του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη, εμφανίζει αξιοσημείωτη κινητικότητα. Το πόρισμα της Επιτροπής κινείται σε διεκδικητική κατεύθυνση. Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους ώστε στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής στις 5.9 να διαμορφωθεί η πιο ισχυρή εθνική θέση για το ζήτημα.
Για την νικηφόρα έκβαση του αγώνα είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, η ενότητα του λαού και η χάραξη εθνικής στρατηγικής. Ο οδικός χάρτης της διεκδίκησης περιλαμβάνει την επίδοση ρηματικής διακοίνωσης (20 χρόνια μετά την σημαντική πράξη της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου στις 14.11.1995), την εκτέλεση των αμετάκλητων, υπέρ των θυμάτων, αποφάσεων των Πρωτοδικείων Λειβαδιάς, Αιγίου και Ρεθύμνου, την αποστολή κλιμακίου της Βουλής σε Κοινοβούλια άλλων χωρών (και του γερμανικού), την επαναλειτουργία του Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου, την προετοιμασία της προσφυγής στα αρμόδια δικαστήρια, την εισαγωγή σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης της Ιστορίας της κατοχής και της Αντίστασης και της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών κ.α.
Όπως φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού, το ζήτημα ενώνει και συνεγείρει, όσο τίποτε άλλο, τους Έλληνες! Τα τελευταία δε χρόνια συσπειρώνει και ένα μειοψηφικό ακόμη αλλά συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας: πολιτικές κινήσεις και κόμματα, ομάδες συνδικαλιστών, διανοούμενοι και άλλες προσωπικότητες από το δημοκρατικό και αντιφασιστικό κίνημα και ενεργοί πολίτες κινητοποιούνται και στηρίζουν τον αγώνα μας, διότι θεωρούν ότι μόνο με την απόδοση δικαιοσύνης θα λυτρωθεί η χώρα τους από το φρικτό παρελθόν της και θα απομακρυνθεί οριστικά το φάντασμα του εθνικοσοσιαλισμού, που μοιάζει να επανακάμπτει. Ένα κύμα δημοσιευμάτων, βιβλίων, εκδηλώσεων τόσο εντός της Γερμανίας όσο και ευρύτερα διεθνώς φέρνει στο επίκεντρο τα ζητήματα της Κατοχής και της Αντίστασης και διαμορφώνει ευνοϊκό κλίμα για τις ελληνικές αξιώσεις.
Εν κατακλείδι, το κίνημα διεκδίκησης θα στηρίξει τη μεθοδική και δυναμική διεκδίκηση, εφ’ όσον υπάρξει, αλλά δεν ανεχόμαστε άλλη κωλυσιεργία,δεν θα επιτρέψουμε τυχόν εμπαιγμό".
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ» στο πλαίσιο ευρύτερου ρεπορτάζ για τις Γερμανικές οφειλές
