Του Γ. Μηλιαρά
Το κουδούνισμα του κινητού μου μαζί με την ανακοίνωση του καλούντος, μου δημιούργησε εξ αρχής ευχάριστη διάθεση . Είχαμε καιρό να τα πούμε με τον καλό παλιό συνεργάτη και φίλο και η κουβέντα μας κάθε φορά είναι εκτός από ενημερωτική και εξόχως ευχάριστη .
-Καλώς τόνε ! Εχαθήκαμε ! Μωρέ ήντα ποκάνεις Γιώργη;
-Όλα καλά κι ευλογημένα στρατηγέ, όλα καλά για μας που βλέπομε ακόμη το φως του ήλιου και το ψεύτη κόσμο γύρω μας και απολαμβάνομε την ευλογία του θεού, αποκρίθηκε με την γνώριμη πραότητα του, ο θεοσεβούμενος φίλος.
Επακολούθησε η αναγκαία αλληλοενημέρωση πρώτα από το προσκλητήριο των αναχωρησάντων για τον ουρανό και κατόπιν με την αξιολόγηση της υγείας όσων επιμένουν να αντιστέκονται στον πανδαμάτορα χρόνο και τα άλλα βάσανα της ζωής !
Ο Γιώργης το πήγε και παραπέρα και μου έκανε την επίκαιρη ερώτηση , ανέ «κατεβαίνω πουθενά», στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, γνωρίζοντας τις ενασχολήσεις και το ενδιαφέρον μου με τα κοινά .
-Άσε με ρε Γιώργο , πόσο πιο κάτω θα κατεβώ ; Τα τρία τέταρτα της ζωής μου υπηρετώ τη κοινωνία και το κατέχεις . Πότε δα ξεχρεώσω ότι χρωστώ σε μένα και την οικογένεια μου ; Εγώ έδωσα και τώρα κρέμασα τα παπούτσια μου. Άλλοι έχουν σειρά . Εσύ ήντα ποκάνεις ατά πέρα ; Απολαμβάνεις ρε μπαγάσα τη θεϊκή ηρεμία και ομορφιά της «Ρούσα Εκκλησσάς» και σε ζηλεύω ! Θα πάρω πέρα καμιά ώρα να αγναντέψομε μαζί το κόλπο της Σητείας και τις Διονυσάδες, να αναπολήσουμε ότι ομορφαίνει τώρα πια τα «ώριμα νιάτα» μας!
Ανημένω σε οντε θες . Μα άκου να σου πω ηντάπαθα προχθές…:
-Με τη Κερά μου καθόμουνα εδά λίγες μέρες πριν από την υπέρλαμπρη πανσέληνο που λέγανε, κάτω από τη κρεβατίνα της αυλής μου προσπαθώντας να παλέψομε τη κάψα που μας έπνιγε και δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε . Είχαμε και τα φώτα σβηστά να μη πληθαίνουνε τη ζέστη . Σε μια στιγμή ακούω ένα θόρυβο δίπλα στο εκκλησάκι μου και εκακόβαλα . Πετάχτηκα ορθός και πήγα προς το εκκλησάκι λίγο πιο πέρα από την αυλή με την υποψία του χωροφύλακα που παραμένει ολοζώντανος μέσα μου, πως κάποιος «θεριακλής» έμεινε από χαρτζιλίκι για το τσιγαριλίκι της μοδός και ζήτησε τη βοήθεια του Αη Γιάννη από το παγκάρι Του.
Άνοιξα σιγά-σιγά τη πόρτα της εκκλησιάς, όταν βεβαιώθηκα πως από εκεί προερχόταν ο θόρυβος και μπήκα μέσα φωνάζοντας τα παραγγέλματα της αξιωματικής μου καριέρας :
-Ακίνητος κρατώ όπλο !
Φαίνεται πως εξάμωνα όμως αλλού για αλλού το υποτιθέμενο όπλο-( χέρι μου) και πίσω μου ξεγλίστρησαν δυό σκιές και πετάχτηκαν όξω από τη πόρτα ! Έτρεξα αξωπίσω τους και τους καθήλωσα στη περίφραξη με την τεχνική υποστήριξη του τσιφτέ, που μου προσκόμισε αστραπιαία το έτερο «αστυνομικό δαιμόνιο» της οικογένειας, η γυναίκα μου Γεωργία .
Η συνέχεια έγινε κατά που επιβάλλουν οι νόμοι και εμπειρίες μου αλλά ουδέν παράνομο προέκυψε και οι « δράστες», ένα συμπαθητικό ζευγάρι ετεροφύλων νέων, ζήτησε συγνώμη για την αναστάτωση δηλώνοντας πως είχαν βγει νυχτερινό ρομαντικό περίπατο και μπήκαν τυχαία στην εκκλησία να προσκυνήσουν .
-Όλα καλά που λες στρατηγέ, τα παιδιά έφυγαν και εγώ ησύχασα .
Πρωί πρωί, κατά τη συνήθεια μου, μπήκα στην εκκλησία να ανάψω το καντήλι . Στα πόδια μου μπερδεύτηκαν τα « λάφυρα» της προηγούμενης βραδιάς, των ευγενικών νέων που μπήκαν να προσκυνήσουν …
Η Γεωργία γέλασε πονηρά κοιτάζοντας με στα μάτια, μα εγώ είχα στα χείλη τη δικαιολογία των παιδιών :
-Κάψα ήτανε βρε οψάργας και βγάλανε δυο ρούχα από πάνω ντος τα κοπέλια να μη σκάσουνε ! Πειράζει δηλαδή ανέ ξεκινήσανε από τα βρακιά ντος;
( Συμπάθα με Αη Γιάννη μου, αλλά νέα παιδιά ήταν! Καλύτερα να κάνουν έρωτα παρά πόλεμο και τσιγαριλίκια, εμονολόγησα), και άπλωσα τα «λάφυρα» στο αχινοπόδι του διπλανού χερσοχώραφου μην τυχόν έρθουν τα ερωτύλα «παιδιά» να τα γυρεύουν …
Γ Μηλιαράς
Σεπτέμβριος 23
