Του Κώστα Γκαντάτσιου
«Σκότωσα την αξιοπρέπειά μου», 4 λέξεις, είπε η 70χρονη, μέσα σ’ αυτές τις λέξεις κρύβεται η οδύνη, συντριβή, η απόγνωση ανθρώπου μιας ολόκληρης γενιάς.
Ξέρω, ξέρω, όλοι μας έχουμε εικόνα φτωχού στο νου μας, όχι μακριά. Ξέρεις, σκουρόχρωμο δέρμα, ρυτιδιασμένο πρόσωπο. Τι σημασία έχει για μας αν δεν ζει σε καλύβα με γκρεμισμένους τοίχους ή αν πήρε ένα βρωμοδάνειο και αγκομαχεί να το αποπληρώσει; Έχει; Καμία. Για μένα κι αυτός φτωχός νοείται.
Τι είναι φτώχεια; Ποιος τελικά είναι φτωχός; Πως μετριέται η φτώχεια και από ποιον;
Με αφορμή λοιπόν το περιστατικό στο Ίλιον, ανοίγω τη κι άλλο τη βεντάλια. Για την 70χρονη που πήρε πράγματα αξίας σαράντα ευρώ λίγο τυρί και κρέας, όχι γιατί πεινούσε. Χμ!!! Πέστε με ανάποδο, όμως η σκέψη μου κόλλησε σε κάτι άλλο. Σε κάτι πιο αιρετικό, κι ας την εμφάνισε ο τυπικός υπάλληλος σαν τον λήσταρχο Νταβέλη μεταμφιεσμένο σε 70χρονη, κι ας ήθελαν πελάτες και γείτονες να πληρώσουν το ευτελές ποσό κι ας ήξεραν όλοι για την «πολιτική» της εταιρείας που είναι πάνω από τον άνθρωπο.
Αυτή το έκανε. Και το έκανε για ένα λόγο…
Γιατί ήθελε να μαγειρέψει στα παιδιά της ένα κυριακάτικο τραπέζι. Ένα τραπέζι όπως παλιά για να νοιώσει ξανά χρήσιμη.
Να μη νοιώθει άβολα όταν τα παιδιά της την καλούν σπίτια τους και πάει με άδεια χέρια.
Για να νοιώσει ξανά μανά με μυρωδιές στο σπίτι της.
Για να γεμίσει το σπίτι κόσμο.
Για να μπει σε μια υποτιθέμενη κανονικότητα.
Για να νοιώσει ότι ακόμη έχει να δώσει.
Ναι αυτό ήταν. Αυτό ήθελε να νοιώσει.
Και ναι φίλοι μου για μένα δεν πεινούσε. Το έγκλημα ήταν σοβαρό. Ήθελε μόνο να κάνει ένα κυριακάτικο τραπέζι στα παιδιά της, όπως παλιά.
Κι έπρεπε να φτάσει εκεί; Σαφώς και όχι, όμως όλοι μας κάποτε άθελα μας ξεφεύγουμε. Και μην βιαστείτε να πείτε αυτό το επιπόλαια, εγώ αυτό ποτέ δεν θα το έκανα.
Ζούμε όλοι μόνο στο καβούκι μας. Τα λεφτά δεν φτάνουν για πολλούς ούτε μέχρι τα μέσα του μήνα. Λέμε ότι ζούμε όλοι μας έχοντας μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Τα δάνεια σκοτώνουν νέους που ξεκίνησαν να φτιάξουν σπίτια με δάνεια και δανεικά ασήκωτα, χαλάνε γάμους, φέρνουν γκρίνιες. Τώρα ρημάζουν και τα γηρατειά. Ναι τα γηρατειά που στέκονται δίπλα στα παιδιά τους που αγκομαχούν να τα σηκώσουν μόνοι λογιώ λογιώ βάρη. Ζούμε σε μια εποχή που γεννά ανέργους, άστεγους, χρεωμένους και πεινασμένους όλων των ηλικιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ήρωες τιμωροί και καναπεδάτοι καθώς και Ρομπέν των Δασών θα βγουν πολλοί αυτές τις μέρες, όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν φτάνει όμως να σπάσεις μια τζαμαρία, να απειλήσεις τον υπάλληλο της εταιρείας, να μποϊκοτάρεις ότι μποϊκοτάρεις και να αμολήσεις ύβρεις και κατάρες κατά παντός υπευθύνου. Όλα αυτά σύντομα ξεθυμαίνουν.
Το πρόβλημα θα το ξαναδείς μπροστά σου μέχρι να βρεθεί στην επόμενη τσάντα ένα τυρί, ένα σαλάμι, μια σοκολάτα, ένα παιχνίδι για τα εγγόνια, ένα βρεφικό γάλα.
Λύσεις δεν έχω. Και ποιος είμαι εγώ για να έχω όταν αυτοί που ορίστηκαν ως αρμόδιοι και υπεύθυνοι απλά φωτογραφίζονται χαμογελαστοί βγάζοντας λογίδρια.
Απαιτείται προώθηση και δημιουργία ουσιαστικών κοινωνικών πολιτικών από την πολιτεία, τους δήμους την κρατούσα εκκλησία. Χωρίς τις φανφάρες με τα γνωστά κόμπλεξ της φωτογράφησης και της προβολής των προσφορών. Είναι καιρός για έργα ουσίας από όλους με σεβασμό στην αξιοπρέπεια του διπλανού μας συνανθρώπου. Είναι καιρός για στοχευμένες δράσεις πραγματικής αγάπης με κάτι παραπάνω από ρύζια, φακές και μακαρόνια.
Μην ξεχνάτε χάθηκε μεν η γειτονιά, δεν χάθηκε η ανθρωπιά μας..
