της Μαρίας Λιονάκη
Το πρώτο σύμπτωμα ότι γερνάς είναι, όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι πως, αν ξενυχτήσεις δε θα μπορείς να ξυπνήσεις το άλλο πρωί… Αν αρχίζεις να σκέφτεσαι πως , αν δεν συμπληρώσεις το οκτάωρο του ύπνου που χρειάζεσαι δε θα μπορείς την επομένη από το κρεβάτι σου να σηκωθείς και στο πρόγραμμα της ημέρας σου, στις υποχρεώσεις σου να ανταποκριθείς κλάφτα Χαράλαμπε!
Αρχή της εβδομάδας λοιπόν και κάθε σοβαρός ενήλικας καταρτίζει το πρόγραμμα της εβδομάδας του. Προγραμματίζει, οργανώνει, ξέρει πώς κι αυτή τη βδομάδα βάσει σχεδίου θα πορευτεί. Προβλέπει για να έχει! Εξάλλου με αυτή την παροιμία μεγάλωσε : « Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» Έεεχειιι γράψει έκθεση στο σχολείο με αυτό το θέμααα… κι ας μην ήξερε τότε τι σημαίνει. Τώρα ξέρει! Τώρα έπρεπε να τη γράψει!
Υπήρχε που λέτε μια εποχή που οι παροιμίες είχαν μεγάλο σουξέ στα θέματα έκθεσης. Όλες σκόπιμα οι αθεόφοβες να προβλέπουν, να τα ξέρουν όλα, να παραινούν για μια συνετή ζωή. Μετρημένη ζωή. Σε σχέσεις, συναισθήματα, χρήματα. Με οικονομία, ασφάλεια και πρόγραμμα. Σε όλα! « Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» , « Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». «Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε.» « Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» « Κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.» «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων' οι κότες.»
Δεκάδες παιδικά ή εφηβικά κεφαλάκια σκυμμένα τότε, με άφατη προσήλωση, πάνω στο μπλε τετράδιο που ακουμπούσε στο ξύλινο θρανίο, αυτό με τα αυλάκια, το μισογδαρμένο, το ξεφτισμένο, προσπαθούσαν να γράψουν με το χέρι ιδρωμένο, με το μολύβι ξυσμένο, μα αναποφάσιστο και δειλό, με το δάσκαλο άγρυπνο φρουρό. Δεκάδες μυαλουδάκια προσπαθούσαν να σκεφτούν πώς θα αρχίσουν, τι εννοεί ο ποιητής, τι πρέπει να γράψουν, σε μια ηλικία τόσο τρυφερή, νεαρή που τίποτα απ’ αυτά δεν ξέρεις, δεν είναι λογικό να σκεφτείς… Τις έγραψες λοιπόν τότε, τις εκθέσεις σου αυτές , θέλοντας και μη. Τις εμπέδωσες. Και τώρα τις φοράς ρούχο στο σώμα του. Ντεμοντέ. Τώρα τις κουβαλάς σαν βάρος που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς. Σα σχοινί που σε έχει δεμένο. Σαν κάγκελο, σαν κλουβί.
Αρχή της εβδομάδας λοιπόν της τωρινής κι εγώ βγάζω το πρόγραμμά μου, όπως κάθε φορά τα τελευταία χρόνια. Για να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, στους διαφορετικούς ρόλους της ζωής μου. Βράδυ έχω δουλειά, σχολείο. Τα πρωινά τώρα. Δευτέρα θα καθαρίσω . Δε θα έχει καλό καιρό, αλλά, αν ξυπνήσω νωρίς, θα το προλάβω το σύννεφο, τη βροχή. Τρίτη θα φτιάξω κέικ και θα βάλω πλυντήρια. Φτιάχνει μετά ο καιρός. Θα προλάβουν να στεγνώσουν. Τετάρτη αγορά στις εκπτώσεις. Κάθε γυναίκα κάνει στη γυναικεία φιλαρέσκεια σπονδή, μια φορά έστω, τέτοια εποχή. Πέμπτη σιδέρωμα, Παρασκευή λαϊκή. Δευτέρα, Τρίτη, θα πάω γυμναστήριο. Και Πέμπτη. Την Πέμπτη έχει yoga που δεν τα καταφέρνω και πολύ, αλλά δε θα βρω άλλη τρίτη ώρα πιο βολική, εύκαιρη this week. Δεν τα καταφέρνω με τα τεντώματα, το χέρι και το πόδι στην ίδια ευθεία μου ξεφεύγει, το να κατεβαίνει ταυτόχρονα χέρι - πόδι σε άσκηση τραμπάλα, χωρίς να σε παίρνει η κατηφόρα μου φαίνεται δύσκολο πολύ …Φωνάζει η γυμνάστρια, η καψερή.
Και φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο του εβδομαδιαίου προγράμματος. Παρασκευή βράδυ μετά στο σχολείο θα πάω στη χοροεσπερίδα, στην πίτα του σχολείου, την επίσημη, αυτή με το χορό και το φλουρί που γίνεται και σε ωραίο μαγαζί , με καλή μουσική ; Θα πάω να ξενυχτήσω, να χορέψω , να διασκεδάσω, όπως έκανα τα παλιά χρόνια, μια άλλη πιο νέα εποχή ; Ή θα το αναβάλλω πάλι, όπως κάνω συνέχεια την τωρινή εποχή; Θυμάμαι παλιά, νέα συνάδελφος στο σχολείο ήμουν . Συμμετείχα λοιπόν σε όλες τις εξόδους των συναδέλφων, σε χοροεσπερίδες, πίτες, γιορτές, Τσικνοπέμπτες… Ήταν μια χρυσή της νιότης μου εποχή. Τότε με πείραζαν οι μεγαλύτεροι συνάδελφοι μου λέγοντας « Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη!» Που να ήξεραν πόσο θα άλλαζε με τα χρόνια αυτό μετά…
Θα πάω λοιπόν, όπως παλιά στη Χοροεσπερίδα ή θα γυρίσω να βάλω πιτζαμούλες, να δω λίγο τηλεόραση και να ξαπλώσω μετά το τσάι νωρίς, για να μπορώ να ξυπνήσω φρέσκια το άλλο πρωί; Να μπορώ να πάω ξεκούραστη στο σεμινάριο μετά, το Σάββατο πρωί; Όπου θα πρέπει να έχω διαύγεια, άριστη ικανότητα αντίληψης, μάθησης και συμμετοχής και να μην είμαι σαν άνθρωπος καταπονημένος, λίγο πριν κοιμηθεί;
Θυμάμαι την κόρη μου, θυμάμαι από τη συναναστροφή με νέους ανθρώπους , από τις συζητήσεις με φίλες μου, μαμάδες πώς η νεολαία αντιδρά, σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί. Εργάζεται λοιπόν η νεολαία όλη μέρα, σε εργασία συχνά με ορθοστασία, κοπιαστική. Μπαίνει κατάκοπη απ’ έξω, χωρίς να διαμαρτυρηθεί, αλλά ως δια μαγείας μετά από λίγο, μετά από κάποιο κάλεσμα, τηλέφωνο, είναι πάλι φρέσκια, ζωντανή, έτοιμη στην πόρτα με κλειδιά για να βγει! Ομιλητική, με μάτια παιχνιδιάρικα, με κέφι, διάθεση, αισιοδοξία που ακτινοβολεί. Με ένα σακίδιο στο χέρι που περιέχει τα πάντα γιατί το καθετί όμορφο μπορεί σε ένα νέο άνθρωπο να συμβεί! Το σακίδιο περιέχει παπούτσια ορειβασίας το χειμώνα, μήπως σε ένα βουνό ο νέος βρεθεί. Περιέχει μαγιό και πετσέτα για πιθανό μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι. Περιέχει πιο καλό παπούτσι γιατί μπορεί μετά και κάποια έξοδος σε κλαμπ να ακολουθεί, να συμβεί. Καμιά φορά περιέχει και sleeping bag, ίσως και μια μικρή σκηνή. Μόνο ζακέτα δεν περιέχει και ομπρέλα το χειμώνα, γιατί ποτέ το κρύο ή η βροχή σε ένα νέο δεν μπορεί να συμβεί.
Θυμάμαι μια φράση από την « κυρία Νίτσα», το διήγημα του Μ. Καραγάτση που αποτυπώνει σύντομα και περιεκτικά μια μεγάλη αλήθεια των ηλικιών, της ζωής . « Το χαρακτηριστικό της ζωής είναι η αγωνιώδης προσμονή, όσο είμαστε παιδιά, κάποιου καλού, και όταν μεγαλώσουμε κάποιου κακού. »
Παρασκευή απόγευμα. Ο Φεβρουάριος, ο μικρότερος, ο πιο νέος μήνας του χρόνου έχει ήδη μπει. Γελαστός και αισιόδοξος. Θα φέρει τη γιορτή της αγάπης, την Αποκριά, θα φέρει ηλιόλουστες, αλκυονίδες μέρες. Θα στεγνώσει τη γη και τη χειμωνιάτικη διάθεσή μας . Ο ήλιος έχει ήδη εμφανιστεί, έχει διεισδύσει από τις χαραμάδες των παραθύρων , της ψυχής . Στο ραδιόφωνο η ζεστή, αισθαντική φωνή της γλυκιάς Μελίνας Ασλανίδου ακούγεται, ηχεί. « Ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι! Ναι θα πω και με μονό σανδάλι Θα ντραπώ, vα πω φοβάμαι τη ζωή…»
