Μαρία Λιονάκη

«Σβήνω, σβήνω η μάνα…» θα έλεγα, αν είχα αυτή την περίοδο παιδί στην εφηβεία και άκουγα την εξαγγελία του Πρωθυπουργού

Πόσο φτωχά είναι τα λόγια που αποπειρώνται να τιμήσουν ένα τέτοιο νεκρό…

Αχ μικρέ μου και να ‘ξερες, από πόσα σχολικά διαλείμματα έχω επιβιώσει εγώ.

"Χωρίς να  διστάσει, χωρίς να σκεφτεί αν έμπλεκε,   υπερασπίστηκε  το λιγότερο από δυο χρονών παιδάκι που ταλαιπωρούνταν στο καρότσι και εδώ και ώρα έκλαιγε…"

Στην πιο γλυκιά Μητέρα της θρησκείας μας, την πιο σπλαχνική, την πιο λατρεμένη, που γιορτάζει σήμερα.

Η Κόλαση του Δάντη ξαναγράφεται απόψε.

Πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στη θέση του άλλου, να αναλογιστούμε τις δυσκολίες όσων εργάζονται  με τόσο υψηλές θερμοκρασίες, με καύσωνα  σε χειρωνακτικά επαγγέλματα, εκτεθειμένοι σε εξωτερικούς χώρους;

Ιστορίες που δεν είναι οι μοναδικές, ούτε θα είναι οι τελευταίες…

"Πόσο αλλοιώνει ο φόβος του θανάτου  τα πρόσωπα, πόσο το αναπάντεχο  ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος να το διαχειριστεί…"

Θα τρίζουν τα κόκαλα των σπουδαίων μας  πεζογράφων και ποιητών. Όλων αυτών που απαρτίζουν την πνευματική κληρονομιά του τόπου μας

Δεν ξέρω ποιο ακριβώς ήταν το μάθημα το πιο σημαντικό τη μέρα αυτή, σκεφτόμουν φεύγοντας. Αυτό που εξέτασα ή αυτό που έμαθα.

Είναι ευαίσθητη η παιδική κι η εφηβική ηλικία ενός παιδιού

Μακάρι το κλάμα του μωρού της Καρολάιν  να σφυρίζει εκκωφαντικά, επίμονα,  εφιαλτικά  στα αφτιά τους και να μην τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν.

Να χαιρόμαστε τις μαμάδες μας, μανούλες Χρόνια μας πολλά!

 Έτσι ήταν πεπρωμένο να γίνει για να καθιερωθεί μια νέα σχέση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο.

Πώς το αντέχει η συνείδηση τους, να δένουν, να ναρκώνουν, να χτυπούν, να παραμελούν, να αφήνουν νηστικούς, διψασμένους, βρώμικους, ανθρώπους ανίσχυρους, αβοήθητους;

"Αν θες να τσεκάρεις τον χαρακτήρα κάποιου, δες πως συμπεριφέρεται σε σερβιτόρους, καθαριστές, ταμίες ή πωλητές"

Είχαν κι αυτά τόσους μήνες  τη μοναξιά τους, με χαμηλωμένα βλέμματα κάθονταν τα κτίρια τους. 

Ήδη οι εξοχές, οι παραλίες, οι προκυμαίες σφύζουν από κόσμο, πρόθυμο να ξεφορτωθεί την κακή ψυχολογία, τα παραπανίσια κιλά

Πάει καιρός που οι ηλικιωμένοι μας εκτός νομού στερούνται τη στήριξη και τη βοήθεια μας

"Εν τω μεταξύ ένας ακόμη εορτασμός  θα διεξαχθεί ερήμην μας. Όπως ερήμην μας κυλάει η ζωή, εποχές, καλοκαίρια και χειμώνες, εορτές, εθνικές,  θρησκευτικές, μα και προσωπικές , εδώ και ένα χρόνο, εξαιτίας του ιού"

​​​​​​​Πόσο θέλουμε όλοι να γίνει το θαύμα… Πόση ανάγκη το έχουμε μέσα στη ζοφερή αυτή εποχή να μας γίνει ένα χατίρι.

Η Καθαρά Δευτέρα στον καιρό του webex

Τα καλά της έβαλε η σημερινή Δευτέρα  ξημερώνοντας. Για να γιορτάσει τη γιορτή της γυναίκας.

Απέκτησαν κι οι μήνες το τελευταίο έτος μια ομοιομορφία. Τι Γενάρης, τι Φλεβάρης, τι Μάρτης.

"Ζούμε σε μια εποχή που φοράει μάσκες λόγω του ιού, μα και ρίχνει μάσκες. Που «άνθρωποι- απάνθρωποι» καταποντίζονται από τη σαθρή καρέκλα τους και ξεσκεπάζονται τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει , η σαθρή ηθική τους, η βρώμικη ψυχή τους"

Για πόσο ακόμα άραγε θα στέλνουμε μηνύματα, θα είμαστε κλεισμένοι;

Λάθος αξίες είχαμε, τι θα φάμε, πως θα ντυθούμε, πού θα ταξιδέψουμε

Σήμερα, όταν θυμήθηκα πως η μέρα είναι αφιερωμένη στην αναπηρία και καθώς η καραντίνα μας έχει κάνει όλους πιο ευαίσθητους , είπα θα το μοιραστώ...

Για την Ιστορία υπάρχει μια αρρώστια, που παλιά ήταν ανίατη και σας μοιάζει. Λέπρα την έλεγαν κι έφερνε τον ίδιο πόνο, φόβο, τον ίδιο εγκλεισμό.

Τώρα βρήκε κι ο ουρανός να κάνει τηλεκπαίδευση με τη γη.

"Κι είναι πολλοί οι κρητικοί που τα λόγια του σπουδαίου Καζαντζάκη εφαρμόζουν σε προσωπικό επίπεδο ως στάση ζωής, μα και στον εργασιακό τους χώρο ως φιλότιμο, προθυμία και ζήλο"

  Διανύουμε ένα έτος που έχουν συμβεί όλες οι συμφορές, ο ιός, οι πλημμύρες, σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί.

Ήταν λίγο πριν από τις δυο το μεσημέρι…Που η ζωή σταμάτησε για τα δυο παιδιά. Τον Άρη και την Κλαίρη

"Η Χριστίνα είναι φιλόλογος σε ένα σχολείο της χώρας μας,  σύζυγος του Μανώλη από εικοσιπενταετίας  και βρισκόμαστε στο 2020… Έτος δίσεκτο, έτος που βρίθει ο κορωνοϊός, ο Ερντογάν , οι σεισμοί, οι πλημμύρες αντί για πρωτοβρόχια..."

Το πλύσιμο των πιάτων, δεν είναι ταπεινό, ούτε άξιο περιφρόνησης. 

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα εκπαιδευτικών

Άνθρωποι  που γράφουν  το τελευταίο κεφάλαιο στο μυθιστόρημα της ζωής τους. Άνθρωποι  άλλοτε της πρώτης γραμμής , τώρα στα μετόπισθεν, στη δύση της ζωής τους

Λες η θάλασσα να λυπάται κάθε χειμώνα που οι άνθρωποι την αποχωρίζονται  τακτικά κι εθιμικά;

Δεν είναι καλοκαίρι αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός…

Αχ τι μέτρια που είναι ώρες ώρες η ζωή…

Όλα περίεργα φέτος...

"Άλλος ένας νέος ίσως υπερτίμησε τα φτερά του σαν τον Ίκαρο, παρά τις παροτρύνσεις του Δαιδάλου να σταθεί μακριά από τον ήλιο κι αυτά έλιωσαν"

Σαν χθες μοιάζει που διαβήκατε την πόρτα της αυλής του νέου σχολείου σας.

Γυναίκα ήταν σίγουρα στο γραφείο διακανονισμού των εορτών.

Την αγάπησα την Κυριακή. Πλην ελαχίστων στιγμών...

Θυμάμαι προηγούμενες χρονιές την έγνοια τη δική μου, των άλλων επιτηρητών να προτρέξουμε να ανοίξουμε παράθυρα να αεριστεί η αίθουσα. Που φέτος πρέπει να είναι μέλημα βασικό

Επιθυμία, υποχρέωση κι ευχή όλων μας να έχει η τόσο πολύτιμη θάλασσά μας την προσοχή και την φροντίδα όλων μας, να είναι πάντα καθαρή κι αμόλυντη από σκουπίδια, συμφέροντα, αμέλεια, απερισκεψίες, να είναι πάντα πηγή ζωής γι' αυτό τον πλανήτη

Φήμες επίσης λένε πως ο Ιούνιος φέτος δεν ήθελε να αφιχθεί. Μέρες τώρα είχε καταθέσει αίτημα στη Βουλή του χρόνου, υπόψιν της αρμόδιας υπουργού παιδείας, για εξ αποστάσεως ημερολογιακά μαθήματα στις τάξεις του κόσμου , ειδάλλως για μια άδεια άνευ αποδοχών