Μαρία Λιονάκη

Θέλω να βγω! Να βγω θέλω. Δε χωράω σου λέω, πνίγομαι. Άνοιξη και να νυχτώνει τόσο νωρίς έχεις ξαναδεί; Που να κρύβει τα λουλούδια της να μην τα δω;

Ναι θα τα καταφέρουμε! Όλοι μαζί. Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ.

Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα η κάθε γυναίκα γιορτάζει! Που στερεότυπα είναι το ασθενές φύλο, μα που γελά με αυτοπεποίθηση, καθώς γνωρίζει πως είναι το ισχυρό

Όταν η κατάσταση είχε εκτονωθεί . Αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Για το πόσο διαφορετικοί είμαστε, είπαμε. Για το πόσο οφείλουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό.

Με το δελτίο τώρα η ζωή. Μέτρα χιλιόμετρα, σύνορα, προκηρύξεις, διακηρύξεις, έκτακτα δελτία θυέλλης του ιού, απαγορεύσεις, περιορισμοί.

Ταλαιπωρημένος στην όψη ο παππούλης αυτός. Θαμώνας προφανώς του Νοσοκομείου, όπου είχε αποκτήσει οικειότητα

Φοβόμαστε μην έρθει από την Κίνα. Μη μας βρει μπαμπέσικα και χαθούμε πάνω στο άνθος της ηλικίας μας. Και χάσουμε τα καλύτερα μας χρόνια

Ο ήλιος πρωταγωνιστεί τις αλκυονίδες μέρες που διανύουμε. Κάποια μάνα, που τον περιμένει να γυρίσει, θα έχει κι αυτός. Στην τηλεόραση που γνωρίζει μεγαλεία μετά από μήνες ανεργίας, αφωνίας τα τηλεπαιχνίδια πρωταγωνιστούν.

«Θα έχετε ακούσει κυρία τώρα τελευταία μια θεωρία που υπάρχει κι εγώ τείνω να την πιστέψω. Θεωρία που την πρεσβεύουν όλο και περισσότεροι. Πως ο Χίτλερ έκανε τότε καλό…»

Δεν υπάρχουν σχολές γονέων. Ο καθένας λειτουργεί με βάση το ένστικτό του και κάθε γονιός κάνει λάθη, καθώς δεν υπάρχει ο τέλειος γονιός. Καθώς κι ο γονιός είναι άνθρωπος με προτερήματα, ελαττώματα, αδυναμίες.

Σςς η παράσταση αρχίζει! Τα φώτα σβήνουν. Στη ζεστή αίθουσα βολεύεσαι, με τους διπλανούς συνυπάρχεις με σεβασμό, στο βολικό κάθισμα, στη γνώριμη συνήθεια βουλιάζεις, έτοιμος να αποδράσεις, στου ήρωα τη θέση να μπεις, να ονειρευτείς, να νιώσεις την ευτυχία του σινεφίλ.

Έτσι θα τραγουδήσουμε μόλις οι δείκτες του ρολογιού στο δικό τους βαλς, στον αέναο χορό τους, κάνουν μια στροφή, ένα λίκνισμα σαν υπόκλιση και πατήσουν με τα δυο πόδια στο τέρμα, στο δώδεκα...

Ποιος ανακάλυψε τα στερεότυπα; Κάποιος που έζησε χρόνια πριν, καλά ή κακά. Μάλλον κακά. Κάποιος που έχει πεθάνει (ή τον φόνευσαν).

Στα λημέρια του πόνου το καθετί έχει αξία, ακόμα και το πιο απλό. Μια κουβέντα συμπαράστασης, μια χαρούμενη επίσκεψη, μια γιορτούλα, ένα δώρο μικρό

Η Black Friday έχει πάρει τέτοια αίγλη που τείνει να γίνει μέρα ορόσημο, ιστορική, της Οικονομίας μας η Εθνική εορτή.

Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι άνθρωποι...

Η γιορτή του άνδρα σαν αγέρας πέρασε! Σα να μην ήταν γιορτή κανονική, μα περίληψη, επιτομή

"Μια απίστευτη ιστορία εξελίχθηκε το απόγευμα της Κυριακής στην Αμμουδάρα, με πρωταγωνιστή άνδρα ηλικίας περίπου 45 ετών, που μένει σε κάποιο παράπηγμα που του έχει παραχωρηθεί στην περιοχή"

Ατελείωτο το κομπολόι των λέξεων. Καταιγισμός. Ασταμάτητη επανάληψη των ίδιων φράσεων, ασυγκράτητη από το κέντρο νόησης. Σταθμευμένο, κολλημένο το μυαλό σε κάτι που της έκανε εντύπωση πολύ.

Ν’ αγγίξουν ουρανό, τον ήλιο, τα άστρα, το φεγγάρι να ανταμώσουν, στου Αγίου Μηνά τη γιορτή. Οι Καστρινοί που είναι ακόμα ζωντανοί στη σκηνή… σα ροκ συγκρότημα

Νοέμβρης μήνας, νοτιάς φυσά. Στροβιλίζει όνειρα, ευχές, προσδοκίες. Ανεκπλήρωτες. Όσα έμειναν… για μια άλλη φορά!

Τρίτη σα Δευτέρα, διάθεση σαν Κυριακή...

Τη σημαία τη βρήκες από την αποθήκη; Την αέρισες; Πρωί πρωί τη Δευτέρα να την κρεμάσεις στο μπαλκόνι. Από τη βορινή πλευρά

Κάθε λοιπόν που έχεις κάτι ζόρικο στην τάξη να διαχειριστείς, πάρε μια ανάσα, σκέψου κάτι όμορφο, μα κυρίως θυμήσου πως κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί!

Δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ. Εγώ κι εσύ έχουμε κάνει σπουδές. ‘Η μήπως έχουν κάνει σπουδές και αυτοί; Δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ. Εμείς έχουμε μια δουλειά, με τις δικές της δυσκολίες, μα πιο σίγουρη, πιο καλή.

Γεφύρι είναι αυτή η εποχή. Που μας περνάει στο χειμώνα. Ενώ τα φώτα στο φωτιστικό του κόσμου χαμηλώνουν , σα σε απόβραδο, ο ρομαντισμός κι η ευαισθησία ανατέλλει.

Δεν κληρώθηκε. Δεν είχε αυτή, η Ελένη, το τυχερό δελτίο. Μεταξύ μας δεν τα πήγαινε ποτέ καλά η Ελένη με την τύχη

Ίδιος σχολικός χώρος, ίδιοι συνάδελφοι, η πολυπόθητη αλλαγή πάλι δεν ήρθε. Δεν την τόλμησες για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Φιλιά, χαιρετισμοί, έξτρα διαχυτικοί. Να μπει η χρονιά με το δεξί.

Στην ελληνική οικογένεια μια γιαγιά εμφανίζεται στα απρόοπτα, στα δύσκολα, όπως στις αρχαίες τραγωδίες ο από μηχανής θεός

Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία, η ίδια καλοκαιρινή ιεροτελεστία. Η Φωφώ που ντράπηκε κι έγινε Φωτεινή. Που ντρέπεται για τις ατέλειες της και δε φοράει τελικά το παλ, σάπιο μήλο μαγιό. Που δε έχει πού να πάει διακοπές και με ποιον.

-Οι διακοπές δε θέλουν γκρίνια και καβγάδες. Θέλουν συνεννόηση και όμορφη παρέα, συντροφιά!

Και κοίτα Μπάμπη… τους συναδέλφους να βρεις! Να μας τους χαιρετήσεις και να κάνετε παρέα. Να είστε μαζί. Εκεί και στη σκέψη όλων εμάς, που αισθανόμαστε τυχεροί, πιο πλούσιοι που σας γνωρίσαμε

Με τούτα και με κείνα η μαγεία της παράστασης χάθηκε… Το τέλος μόνο θυμάμαι, το ωραίο μήνυμα του έργου πως το θέατρο είναι αντίδοτο και γιατρειά, φάρμακο για πολλά. Αυτό θυμάμαι κι αυτό… επειδή είχαν τελειώσει τα πατάκια!

Ως πότε πάνω στα ανυπεράσπιστα αυτά πλάσματα μια μερίδα ανθρώπων απάνθρωπα, ζωώδη ένστικτα θα ξεσπά;

Στη νέα ελληνική γραμματεία, της ζωής, του Ιουλίου, τις εκλογές διαδέχτηκαν αμ’ έπος αμ’ έργον,οι θερινές εκπτώσεις.

Μας προβληματίζει για το ποιοι άνθρωποι ζουν δίπλα μας και πόσο μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς εμείς και τα παιδιά μας.

Μα και τον έρωτα τολμήσαμε και βάλαμε στο περιθώριο αυτή την εποχή, ενόψει πολιτικών debate και παθών; Πόσο αποπροσανατολιστήκαμε πια; Τον έρωτα;

Πώς φτάνει ένας νέος Οδυσσέας, νεαρός ήλιος αυτής της ζωής να επιλέξει να δύσει τόσο νωρίς, να ζήσει στο σκοτάδι, να απαρνηθεί τη ζωή;

Μη με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα όλο παράπονο. Μην ψάχνεις το κορίτσι με τις εσπαντρίγιες και το φόρεμα το ινδικό.

Σαν απαγόρευση φάνταζε η φράση της, σαν στέρηση του στοιχειώδους δικαιώματος κάθε μάνας να νιώθει πως είναι χρήσιμη στο παιδί της και να είναι αδιαπραγμάτευτα δοτική

Είμαστε εμείς κοινωνία αλληλεγγύης; Μα φυσικά!

Μάνα, φύλακας άγγελος εσύ της ζωής. Είτε γέννησες η ίδια, είτε με περίσσευμα αγάπης υιοθετείς ένα παιδί. Με μία έγνοια πάντα παραμονεύεις, καραδοκείς κρατώντας το πιο γενναίο σπαθί

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ηρακλή να έχεις ψυχολογικά προετοιμαστεί. Να έχεις το ηθικό ακμαίο, το φρόνημα, τη σκέψη υψηλή. Θα είναι γεμάτος περιπέτειες, χωρίς καθόλου γνώσεις.

...το βλέμμα των ανθρώπων στρέφεται σε αυτούς που δοκιμάζονται, υποφέρουν, ζουν μόνοι

Τι να πεις στην κυρία...

Τι είναι τελικά αυτό;

Γυμανστείτε γιατί χανόμαστε!

Οι στιγμές της παιδικής μας ηλικίας, οι έντονες, οι ανεξίτηλα τυπωμένες, οι καλά φυλαγμένες, που είναι για τον καθένα μας ξεχωριστές, άλλοτε ζυμωμένες με τη ζάχαρη αγνής και ξέγνοιαστης ζωής

Είπαν και άλλοι...

Μήπως άλλαξε γνώμη η άνοιξη και φεύγει; Μήπως δεν ήρθε ποτέ; Να είναι άραγε η άνοιξη ουτοπία, ελπίδα, προσδοκία μόνο;

Γιος της άνοιξης ο Μάρτιος, πρέπει αναλόγως να φερθεί. Ετοιμάζοντας τον κόσμο τα αδέρφια του να υποδεχτεί.

Μια φέτα ήλιο και περιμένουν. Προσδοκούν ταξίδια, άνοιξη, καρναβάλια, ξεφαντώματα, χορούς…

Νερό, πολύ νερό. Απορείς πού βρίσκεται τόσο. Πόσα δάκρυα ακόμα θα τρέξουν απ’ τα μάτια αυτού του χειμώνα; Μήπως ξέχασε κάποιος τη βρύση του ουρανού ανοιχτή;

Το 2019…φταίει. Αυτό! Δεν μας μπήκε καλά. Δεν ήρθε ορεξάτο, κεφάτο, δεν κρατούσε μαζί του τη χαρά. Τη ξέχασε, τη λυπήθηκε, την τσιγκουνεύτηκε, την κράτησε για αλλού.

Μια αγκαλιά θα ήθελα να την πάρω, την κυρία αυτή τη συνομήλικη, που τυχαία συνάντησα απόψε, σε αυτό το συμβάν και που χωρίς να το ξέρει μου έδωσε δύναμη για τη δική μου ζωή.

Δεν μιλάει στους ανθρώπους, στους πολίτες αυτής της γης, στους ψηφοφόρους της ζωής. Έχει κλειστεί στο πολιτικό του γραφείο, δε δέχεται επισκέψεις, ρουσφέτια, συμβιβασμούς δεν κάνει

Την ίδια ώρα που η ομιλητικότατη διπλανή μου, ελαφρώς απογοητευμένη φυλάει στην ακοινώνητη τσάντα της το κοινωνικό βιβλιάριο τραπέζης και πιάνει από το τραπεζάκι μπροστά της την ξεχασμένη χαρτοσακούλα της με τα κουλουράκια…

Έχει σκεπαστεί με την καρό κουβερτούλα της, πίνει το χυμό της, κοιτά την κόρη της που της χαμογελά, που την καμαρώνει

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, ένα καινούργιο έτος, μια νέα εποχή, καιρός για καινούργια όνειρα, φρέσκες ελπίδες, λέει και να μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι αγώνας, ευθύνες, υποχρεώσεις, μα και δώρο, χαρά, συνεχής γιορτή, ένα πανηγύρι, ένα carousel με ωραία θέα

Αγάπη… που είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, η λύση σε όλους τους γρίφους, η πιο ζεστή κουβέρτα, η πιο παρήγορη κουβέντα, ο κρίκος για να ενωθούν όλες οι αλυσίδες

Ένα...μάθημα μέσα στο μάθημα!

Πρωινή ώρα μιας μέρας καθημερινής, δεν έχει σημασία για την ιστορία μας ποιας. Σημασία έχει ο καναπές, ο καφές, η κουβερτούλα, το χουχούλιασμα, η ζεστασιά, η ηρεμία, η γλύκα της στιγμής…

Ενώ η προσμονή για τη θαλπωρή, τη γιορτή των ημερών έχει κορυφωθεί. Ενώ τα περισσότερα σπίτια, οι πόλεις, οι βιτρίνες των μαγαζιών έχουν ήδη στολιστεί.

Έκανε καιρό υπομονή η Πηνελόπη… Σαν την Ήρα που δεν προλάβαινε τα ξενοκοιτάγματα του Δία που μεταμορφωνόταν άλλοτε σε κύκνο, άλλοτε σε ταύρο, άλλοτε σε βροχή κι έκλινε ρήματα της γραμματικής κι αυτός.

Δεν τη θέλω την έκπτωση, την black Friday. Μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω σας παρακαλώ;

Στην Τροία πήγε το είδωλο, η πραγματική Ελένη ήταν στην Αίγυπτο. Όσα ακούγονται για τους καθηγητές, δασκάλους, ότι στη μεγάλη πλειοψηφία, δε δουλεύουν, δεν αγαπούν τη δουλειά τους αφορούν το είδωλο κι όχι τον πραγματικό της χώρας μας εκπαιδευτικό.

Κι όπως όλοι απογοητευμένοι γκρινιάζουμε για το χειμώνα που καθυστερεί, δεν έρχεται, αναρωτιέμαι: Σάμπως δεν είναι χειμώνας όλο αυτό;

Γιατί τόσοι πολλοί δε γνωρίζουν τα γεγονότα, τα πρόσωπα που τιμάμε στις εθνικές μας επετείους, αν και γίνονται τόσο εκτενή αφιερώματα στις σχολικές εορτές, με μαρτυρίες εποχής, λογοτεχνικά, θεατρικά κείμενα, ομιλίες;

Όσο υπάρχουν στον κόσμο παιδιά, ζώα και λουλούδια... Mη φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά!

Τώρα οι εποχές είναι αλλιώς. Με τα υπέρ και τα κατά τους. Τώρα συχνά οι δάσκαλοι πρωτομπαίνουν και περιμένουν τους μαθητές.

Πόση βία Θεέ μου κάθε μορφής, πόση δυστυχία, πόσα εγκλήματα γίνονται καθημερινά γύρω μας, εγκλήματα που δε θα βγουν ποτέ έξω απ’ τις κλειστές πόρτες, τα κλειστά στόματα, που δε θα σπάσουν ποτέ το φράγμα του φόβου, της σιωπής.

Λένε πως οι άνθρωποι που χάσαμε ζουν, όσο μιλάμε γι’ αυτούς, όσο τους θυμόμαστε.

Είναι όμως και κάποιες στιγμές που βρίσκεσαι ευάλωτος, νιώθεις ενοχές για το προσωπικό σου τείχος, υποχωρείς κι επιτρέπεις μια τέτοιου είδους συναναστροφή.

Μια νέα σχολική ζωή εγκαινιάζεται στο παρόν, απαθανατίζεται στο φακό της σημερινής εποχής, αυτή τη μέρα του Σεπτέμβρη. Κι όλοι ευχόμαστε να ανθίσει, να είναι δημιουργική, παραγωγική, χαρούμενη, με υγεία για όλους η νέα σχολική χρονιά!

Τις πολιτιστικές σου εκδρομές σκέφτεσαι αναπολώντας ήδη το καλοκαίρι που κολυμπάει, που ξεμακραίνει στα βαθιά νερά , που φεύγει να συγγράψει το μυθιστόρημά του αλλού

Η μέρα φεύγει, ο χρόνος φεύγει, οι σχέσεις φεύγουν. Κι είναι φορές που εύχεσαι να μπορούσες να επιστρέψεις στο παρελθόν, να βρεις όσα έχασες, να ξαναγυρίσεις το φιλμ της ζωής με άλλα πλάνα

Είπαμε....δεν παίρνουμε χωρίς λόγο

Μέρα και νύχτα. Δύο λέξεις που δε μιλάνε, σα μαλωμένες αδερφές χωριστά ζουν.

Κοιτάζεις άφωνος και δακρυσμένος. Τόσοι νεκροί, τόσοι αγνοούμενοι, τόσα ζώα, σπίτια, αυτοκίνητα, τόσο πράσινο, τόσα δέντρα, τέτοια ανυπολόγιστη στη φύση, οικολογική καταστροφή

Ο Ιούλιος είναι ο μήνας που για άλλη μια φορά επαλήθευσε τα γυναικεία και τα ανδρικά στερεότυπα

Της λες λοιπόν της μανούλας τα βάσανά σου, των ημερών, τα σημερινά, μαζί με το αχ και να ήσουν εδώ της Αλεξίου. Και καταλήγεις: «Αυτό το ψυγείο όμως το καινούργιο δεν είναι και τόσο βολικό!

Πολύ σκουπίδι. Ο,τι πιο ευφάνταστο μπορείς να βρεις στην Τενεκεδούπολη, στο πλάι των δρόμων, στη γειτνίαση με τα λιγοστά δέντρα, που κι αυτά ασφυκτιούν, θέλουν να δραπετεύσουν.

Ο έρωτας, μικρός θεός που ταξιδεύει στον αέρα και σε πετυχαίνει διαμπερώς. Εσένα που έπαθες και έμαθες, που ήξερες να φυλάγεσαι, εσένα που λίγο πριν είχες χτίσει φρούριο ψηλό να βάλεις την καρδιά σου.

Ένας ήλιος φωτεινός, μοντέλο και ζωγράφος μαζί έχει εγκατασταθεί στον ουρανό τη μέρα αυτή, στις αρχές του Ιουνίου.

Ο μικρός Μάιος περπατάει γελαστός μέσα στη λουλουδένια Άνοιξη και καμαρωτά μας φέρνει σήμερα την πιο όμορφη, χρωματιστή, τρυφερή γιορτή.

Συνεπής στο ραντεβού του ξυπνά πρώτος και μετά ξυπνά την οικογένειά του

Εκπληρώθηκε αυτός ο χειμώνας ή μήπως είναι ένα ακόμα ανεκπλήρωτο που προστέθηκε στα τόσα άλλα; Όσα δε ζήσαμε και μας στοιχειώνουν τα βράδια.

Κουρασμένη, διψασμένη, βαριανασαίνοντας βαδίζει η Μεγαλοβδομάδα, μα δε σταματά. Έχει βαρύ χρέος, ύψιστης τιμής.

Είναι φορές που σκέφτομαι τη μοίρα των ανθρώπων ,ερχόμαστε και φεύγουμε χνουδάκια στο βοριά… ή στο νοτιά!

Πολύ με πείραξε ο αέρας, ο νοτιάς με αυτή του την αδιαλλαξία, φέρνοντας μου σκέψεις σκονισμένες, θλιβερές.

Τα άσχημα γεγονότα στο ποδόσφαιρο που μας διέσυραν είναι καθρέπτης σημερινής ζωής και εποχής, αντικατοπτρίζουν την κοινωνία μας γενικά και με χιουμοριστική διάθεση, άνευ παρεξήγησης, με το συμπάθειο… των ανδρών ειδικά!

Ανασχηματισμό κάνει ο χρόνος; Όχι, ποτέ. Τους ίδιους μήνες-υπουργούς είχε, έχει και θα έχει. Ό,τι κι αν λέω εγώ, εσύ, η γειτόνισσα, η Μποφίλιου.

Η ζωή τρία γράμματα. Εύκολη λέξη, δύσκολη, απρόβλεπτη γενικά η ζωή. Μ’ αυτά τα τρία γράμματα θα γράψεις βιβλίο. Το βιβλίο της ζωής σου.

Διάβασε περισσότερο, ό,τι εσύ προτιμάς, αγαπάς. Κάνε τις λέξεις εικόνες, σκίτσα, ζωγραφιές. Βάλε στα γράμματα χρώματα, ήχους, μουσικές, μυρωδιές, εποχές.

Πάνω σε αυτή την κρίσιμη της διάθεσης καμπή, στην άσχημη για τους ανθρώπους εποχή έρχονται οι Απόκριες. Οι άνθρωποι γδύνουν το βαριά ντυμένο, κουστουμαρισμένο, αψεγάδιαστο εαυτό τους, γελοιοποιούν το σοβαρό, το συγκρατημένο, το ψυχρό

Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «1968» υμνεί ένα αθλητικό επίτευγμα, τη νίκη της ΑΕΚ στον τελικό ευρωπαϊκού κυπέλλου μπάσκετ επί της Σλάβια Πράγας, με 89-82 στο Καλλιμάρμαρο, μπροστά σε 80.000 κόσμο

Ήμουν παράξενο παιδάκι μικρή. Δεν ήμουν εύκολη στις εξόδους, στις συναναστροφές. Το «όχι» είχα πάντα πάνω πάνω, όχι το «ναι».

Είναι το φεγγαρένιο σχολείο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της πόλης μας, είναι ένα νυχτερινό αστέρι στη γυμνασιακή μαθησιακή διαδικασία του Ηρακλείου .