Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά;
Για πόσο ακόμα άραγε θα στέλνουμε μηνύματα, θα είμαστε κλεισμένοι;
/ΡΟΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ
Υγιές και καλοτάξιδο το 2021!
Λάθος αξίες είχαμε, τι θα φάμε, πως θα ντυθούμε, πού θα ταξιδέψουμε
Μια αληθινή Ιστορία για την Ημέρα για την αναπηρία...
Σήμερα, όταν θυμήθηκα πως η μέρα είναι αφιερωμένη στην αναπηρία και καθώς η καραντίνα μας έχει κάνει όλους πιο ευαίσθητους , είπα θα το μοιραστώ...
Γράμμα στον κορωνοϊό...
Για την Ιστορία υπάρχει μια αρρώστια, που παλιά ήταν ανίατη και σας μοιάζει. Λέπρα την έλεγαν κι έφερνε τον ίδιο πόνο, φόβο, τον ίδιο εγκλεισμό.
Τα πάθη της τηλεκπαίδευσης
Τώρα βρήκε κι ο ουρανός να κάνει τηλεκπαίδευση με τη γη.
Αυτό είναι κρητικό φιλότιμο!
"Κι είναι πολλοί οι κρητικοί που τα λόγια του σπουδαίου Καζαντζάκη εφαρμόζουν σε προσωπικό επίπεδο ως στάση ζωής, μα και στον εργασιακό τους χώρο ως φιλότιμο, προθυμία και ζήλο"
Εργα και ημέρες καραντίνας
Διανύουμε ένα έτος που έχουν συμβεί όλες οι συμφορές, ο ιός, οι πλημμύρες, σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί.
Η ζωή με την ξύλινη στέγη
Ήταν λίγο πριν από τις δυο το μεσημέρι…Που η ζωή σταμάτησε για τα δυο παιδιά. Τον Άρη και την Κλαίρη
Ναι...ε;
"Η Χριστίνα είναι φιλόλογος σε ένα σχολείο της χώρας μας, σύζυγος του Μανώλη από εικοσιπενταετίας και βρισκόμαστε στο 2020… Έτος δίσεκτο, έτος που βρίθει ο κορωνοϊός, ο Ερντογάν , οι σεισμοί, οι πλημμύρες αντί για πρωτοβρόχια..."
Γυναίκες οδηγοί
Το πλύσιμο των πιάτων, δεν είναι ταπεινό, ούτε άξιο περιφρόνησης.
Μάθηση με... αεροπλάνο!
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα εκπαιδευτικών
Τρίτη ηλικία, πρώτες ανάγκες...
Άνθρωποι που γράφουν το τελευταίο κεφάλαιο στο μυθιστόρημα της ζωής τους. Άνθρωποι άλλοτε της πρώτης γραμμής , τώρα στα μετόπισθεν, στη δύση της ζωής τους
416 είναι τα κρούσματα λύπης...
Λες η θάλασσα να λυπάται κάθε χειμώνα που οι άνθρωποι την αποχωρίζονται τακτικά κι εθιμικά;
Καλοκαίρι Τιτανικός
Δεν είναι καλοκαίρι αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός…
Ο μπαρίστας
Αχ τι μέτρια που είναι ώρες ώρες η ζωή…
Σκονισμένο καλοκαίρι, λερωμένο
Όλα περίεργα φέτος...
Το βιβλίο των τροχαίων θανάτων κάνει πολλαπλές εκδόσεις
"Άλλος ένας νέος ίσως υπερτίμησε τα φτερά του σαν τον Ίκαρο, παρά τις παροτρύνσεις του Δαιδάλου να σταθεί μακριά από τον ήλιο κι αυτά έλιωσαν"
Αποχαιρετώντας το Δημοτικό...
Σαν χθες μοιάζει που διαβήκατε την πόρτα της αυλής του νέου σχολείου σας.
Γιορτή του πατέρα σήμερα. Απ' το ολότελα...
Γυναίκα ήταν σίγουρα στο γραφείο διακανονισμού των εορτών.
Η Κυριακή του Σχολείου μας
Την αγάπησα την Κυριακή. Πλην ελαχίστων στιγμών...
Αλλιώτικες Πανελλήνιες εξετάσεις ξημερώνουν...
Θυμάμαι προηγούμενες χρονιές την έγνοια τη δική μου, των άλλων επιτηρητών να προτρέξουμε να ανοίξουμε παράθυρα να αεριστεί η αίθουσα. Που φέτος πρέπει να είναι μέλημα βασικό
Αχ, θάλασσα...
Επιθυμία, υποχρέωση κι ευχή όλων μας να έχει η τόσο πολύτιμη θάλασσά μας την προσοχή και την φροντίδα όλων μας, να είναι πάντα καθαρή κι αμόλυντη από σκουπίδια, συμφέροντα, αμέλεια, απερισκεψίες, να είναι πάντα πηγή ζωής γι' αυτό τον πλανήτη
Η αβεβαιότητα του Ιουνίου
Φήμες επίσης λένε πως ο Ιούνιος φέτος δεν ήθελε να αφιχθεί. Μέρες τώρα είχε καταθέσει αίτημα στη Βουλή του χρόνου, υπόψιν της αρμόδιας υπουργού παιδείας, για εξ αποστάσεως ημερολογιακά μαθήματα στις τάξεις του κόσμου , ειδάλλως για μια άδεια άνευ αποδοχών
Και το ταξίδι συνεχίζεται!
Πόσα και πόσα δε φέρνει στο μυαλό η σαΐτα του χρόνου , μια μέρα σαν κι αυτή… Που σε κάνει να νιώθεις ευγνώμων για όσα όμορφα έζησες, μα και για όσα άσχημα κάτι σε δίδαξαν.
Αχ, τι κρίμα κορίτσι μου γλυκό...
Να ευχηθούμε όλοι να αποδοθεί δικαιοσύνη στη δίκη της Ελένης. Για να ησυχάσει η ψυχούλα της, μπας και βρουν μια μικρή, τοσοδούλα παρηγοριά οι τραγικοί γονείς
Μητρική στοργή
Θαρρώ πως δεν υπάρχει πιο τρυφερή εικόνα σε αυτό τον κόσμο από μια μάνα που ψιθυρίζει γλυκόλογα στο μωρό της να το ησυχάσει. Που το νταντεύει, το ταχταρίζει στα πόδια της , το νανουρίζει στην αγκαλιά της, που του μαθαίνει τις πρώτες λεξούλες, τα πρώτα βήματα να περπατά
Καλύτερα μιας ώρας ανταύγεια και βαφή, παρά σαράντα χρόνια ρίζα και φυλακή
Απεγνωσμένα λοιπόν έψαχναν λύσεις οι γυναίκες όλον αυτό τον καιρό. Στην παρανομία βγήκαν τώρα που ενέσκηψε η πανδημία των ακούρευτων και άβαφων μαλλιών.
Έρωτας στα χρόνια της καραντίνας
Ο έρωτας δεν ανθοφορεί αυτή την εποχή που διανύουμε, καθώς ούτε να περάσει κοντά μπορεί, ούτε να σκοντάψει, ούτε να θαυμάσει από κοντά.
Πού κατοικεί ο Χριστός;
Μα ενώ η φύση γιορτάζει ,οργιάζει, κελαρύζει, η χαρά μας δεν κελαρύζει. Εμείς δεν είμαστε φέτος καλεσμένοι σ’ αυτή τη γιορτή. Καθώς στις πόλεις μας επικρατεί ατέλειωτη, εκκωφαντική σιγή.
Μετακίνηση 6
Που να περίμενε ο δρόμος αυτός ο πλατύς , ο άσημος, ο συνοικιακός, που συνορεύει με ένα ξερό ποτάμι, που είναι γεμάτος με καλάμια στη μια πλευρά, ο δρόμος αυτός ο απομακρυσμένος της γειτονιάς της τέτοια δόξα
Το peak του γάμου της Βαγγελιώς
Ο βίος ανθόσπαρτος που της ευχήθηκαν κάποτε έχει γίνει τώρα βίος αβίωτος. Και δε διακρίνει ακόμα καμία αχτίδα φωτός. Κοινή γάρ η τύχη και το μέλλον αόρατο
Οι δικές μου μέρες
Θέλω να βγω! Να βγω θέλω. Δε χωράω σου λέω, πνίγομαι. Άνοιξη και να νυχτώνει τόσο νωρίς έχεις ξαναδεί; Που να κρύβει τα λουλούδια της να μην τα δω;
«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…»
Ναι θα τα καταφέρουμε! Όλοι μαζί. Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ.
Η γυναίκα της διπλανής πόρτας γιορτάζει και τιμάται σήμερα
Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα η κάθε γυναίκα γιορτάζει! Που στερεότυπα είναι το ασθενές φύλο, μα που γελά με αυτοπεποίθηση, καθώς γνωρίζει πως είναι το ισχυρό
Στα καλά καθούμενα άρχισε ο καβγάς
Όταν η κατάσταση είχε εκτονωθεί . Αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Για το πόσο διαφορετικοί είμαστε, είπαμε. Για το πόσο οφείλουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό.
Τώρα να σας δω!
Με το δελτίο τώρα η ζωή. Μέτρα χιλιόμετρα, σύνορα, προκηρύξεις, διακηρύξεις, έκτακτα δελτία θυέλλης του ιού, απαγορεύσεις, περιορισμοί.
«Απελπίστηκα παιδί μου...»
Ταλαιπωρημένος στην όψη ο παππούλης αυτός. Θαμώνας προφανώς του Νοσοκομείου, όπου είχε αποκτήσει οικειότητα
Εμείς τώρα στη γειτονιά μας φοβόμαστε τον κορωνοϊό. Στη δική σας;
Φοβόμαστε μην έρθει από την Κίνα. Μη μας βρει μπαμπέσικα και χαθούμε πάνω στο άνθος της ηλικίας μας. Και χάσουμε τα καλύτερα μας χρόνια
Το deal δυο γενεών!
Ο ήλιος πρωταγωνιστεί τις αλκυονίδες μέρες που διανύουμε. Κάποια μάνα, που τον περιμένει να γυρίσει, θα έχει κι αυτός. Στην τηλεόραση που γνωρίζει μεγαλεία μετά από μήνες ανεργίας, αφωνίας τα τηλεπαιχνίδια πρωταγωνιστούν.
Το Ολοκαύτωμα της Ιστορίας
«Θα έχετε ακούσει κυρία τώρα τελευταία μια θεωρία που υπάρχει κι εγώ τείνω να την πιστέψω. Θεωρία που την πρεσβεύουν όλο και περισσότεροι. Πως ο Χίτλερ έκανε τότε καλό…»
Γονεϊκή προσκόλληση
Δεν υπάρχουν σχολές γονέων. Ο καθένας λειτουργεί με βάση το ένστικτό του και κάθε γονιός κάνει λάθη, καθώς δεν υπάρχει ο τέλειος γονιός. Καθώς κι ο γονιός είναι άνθρωπος με προτερήματα, ελαττώματα, αδυναμίες.
Έχετε κάνει κράτηση;
Σςς η παράσταση αρχίζει! Τα φώτα σβήνουν. Στη ζεστή αίθουσα βολεύεσαι, με τους διπλανούς συνυπάρχεις με σεβασμό, στο βολικό κάθισμα, στη γνώριμη συνήθεια βουλιάζεις, έτοιμος να αποδράσεις, στου ήρωα τη θέση να μπεις, να ονειρευτείς, να νιώσεις την ευτυχία του σινεφίλ.
Πάει ο παλιός ο χρόνος...
Έτσι θα τραγουδήσουμε μόλις οι δείκτες του ρολογιού στο δικό τους βαλς, στον αέναο χορό τους, κάνουν μια στροφή, ένα λίκνισμα σαν υπόκλιση και πατήσουν με τα δυο πόδια στο τέρμα, στο δώδεκα...
Η τρίτη ηλικία που είναι πρώτη, ενώ καλπάζουμε προς τα Χριστούγεννα...
Ποιος ανακάλυψε τα στερεότυπα; Κάποιος που έζησε χρόνια πριν, καλά ή κακά. Μάλλον κακά. Κάποιος που έχει πεθάνει (ή τον φόνευσαν).
Η γραμματική του πόνου
Στα λημέρια του πόνου το καθετί έχει αξία, ακόμα και το πιο απλό. Μια κουβέντα συμπαράστασης, μια χαρούμενη επίσκεψη, μια γιορτούλα, ένα δώρο μικρό
Μαύρο χάλι...
Η Black Friday έχει πάρει τέτοια αίγλη που τείνει να γίνει μέρα ορόσημο, ιστορική, της Οικονομίας μας η Εθνική εορτή.
Γειτονικές βεντέτες...
Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι άνθρωποι...
Εσείς γιορτάζατε;
Η γιορτή του άνδρα σαν αγέρας πέρασε! Σα να μην ήταν γιορτή κανονική, μα περίληψη, επιτομή
Πρωτόγνωρη η θυσία του φίλου ...
"Μια απίστευτη ιστορία εξελίχθηκε το απόγευμα της Κυριακής στην Αμμουδάρα, με πρωταγωνιστή άνδρα ηλικίας περίπου 45 ετών, που μένει σε κάποιο παράπηγμα που του έχει παραχωρηθεί στην περιοχή"
Αστέρια στην καταιγίδα τα παιδιά με αναπηρία
Ατελείωτο το κομπολόι των λέξεων. Καταιγισμός. Ασταμάτητη επανάληψη των ίδιων φράσεων, ασυγκράτητη από το κέντρο νόησης. Σταθμευμένο, κολλημένο το μυαλό σε κάτι που της έκανε εντύπωση πολύ.
Ηράκλειο χρόνια σου πολλά!
Ν’ αγγίξουν ουρανό, τον ήλιο, τα άστρα, το φεγγάρι να ανταμώσουν, στου Αγίου Μηνά τη γιορτή. Οι Καστρινοί που είναι ακόμα ζωντανοί στη σκηνή… σα ροκ συγκρότημα
Μια άλλη φορά!
Νοέμβρης μήνας, νοτιάς φυσά. Στροβιλίζει όνειρα, ευχές, προσδοκίες. Ανεκπλήρωτες. Όσα έμειναν… για μια άλλη φορά!
Το έπος των δρόμων
Τρίτη σα Δευτέρα, διάθεση σαν Κυριακή...
Διακρίνεις μια τέλεια εθνική ενότητα, ένα πάθος, μια λεβεντιά;
Τη σημαία τη βρήκες από την αποθήκη; Την αέρισες; Πρωί πρωί τη Δευτέρα να την κρεμάσεις στο μπαλκόνι. Από τη βορινή πλευρά
Ο πιο καλός μαθητής
Κάθε λοιπόν που έχεις κάτι ζόρικο στην τάξη να διαχειριστείς, πάρε μια ανάσα, σκέψου κάτι όμορφο, μα κυρίως θυμήσου πως κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί!
Αυτά τα φυλλάδια ποιος θα τα μοιράσει;
Δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ. Εγώ κι εσύ έχουμε κάνει σπουδές. ‘Η μήπως έχουν κάνει σπουδές και αυτοί; Δεν είμαι εγώ, ούτε εσύ. Εμείς έχουμε μια δουλειά, με τις δικές της δυσκολίες, μα πιο σίγουρη, πιο καλή.
Αν δεν είσαι όμως χελιδόνι το φθινόπωρο οφείλεις να οργανωθείς
Γεφύρι είναι αυτή η εποχή. Που μας περνάει στο χειμώνα. Ενώ τα φώτα στο φωτιστικό του κόσμου χαμηλώνουν , σα σε απόβραδο, ο ρομαντισμός κι η ευαισθησία ανατέλλει.
Το Τζόκερ της Ελένης
Δεν κληρώθηκε. Δεν είχε αυτή, η Ελένη, το τυχερό δελτίο. Μεταξύ μας δεν τα πήγαινε ποτέ καλά η Ελένη με την τύχη
Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι
Ίδιος σχολικός χώρος, ίδιοι συνάδελφοι, η πολυπόθητη αλλαγή πάλι δεν ήρθε. Δεν την τόλμησες για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Φιλιά, χαιρετισμοί, έξτρα διαχυτικοί. Να μπει η χρονιά με το δεξί.
Δεν τρώει το σκασμένο;
Στην ελληνική οικογένεια μια γιαγιά εμφανίζεται στα απρόοπτα, στα δύσκολα, όπως στις αρχαίες τραγωδίες ο από μηχανής θεός
Το ταξίδι της Φωφώς
Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία, η ίδια καλοκαιρινή ιεροτελεστία. Η Φωφώ που ντράπηκε κι έγινε Φωτεινή. Που ντρέπεται για τις ατέλειες της και δε φοράει τελικά το παλ, σάπιο μήλο μαγιό. Που δε έχει πού να πάει διακοπές και με ποιον.
Καλές διακοπές και μαλώνετε...μετά!
-Οι διακοπές δε θέλουν γκρίνια και καβγάδες. Θέλουν συνεννόηση και όμορφη παρέα, συντροφιά!
Καλό ταξίδι Μπάμπη!
Και κοίτα Μπάμπη… τους συναδέλφους να βρεις! Να μας τους χαιρετήσεις και να κάνετε παρέα. Να είστε μαζί. Εκεί και στη σκέψη όλων εμάς, που αισθανόμαστε τυχεροί, πιο πλούσιοι που σας γνωρίσαμε
Κατά φαντασίαν και κατά τεκμήριο
Με τούτα και με κείνα η μαγεία της παράστασης χάθηκε… Το τέλος μόνο θυμάμαι, το ωραίο μήνυμα του έργου πως το θέατρο είναι αντίδοτο και γιατρειά, φάρμακο για πολλά. Αυτό θυμάμαι κι αυτό… επειδή είχαν τελειώσει τα πατάκια!
Η πιο τέλεια και λιγότερο απαιτητική μορφή αγάπης...
Ως πότε πάνω στα ανυπεράσπιστα αυτά πλάσματα μια μερίδα ανθρώπων απάνθρωπα, ζωώδη ένστικτα θα ξεσπά;
Στα ντεσιμπέλ τα θερινά...
Στη νέα ελληνική γραμματεία, της ζωής, του Ιουλίου, τις εκλογές διαδέχτηκαν αμ’ έπος αμ’ έργον,οι θερινές εκπτώσεις.
Για την Sue...
Μας προβληματίζει για το ποιοι άνθρωποι ζουν δίπλα μας και πόσο μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς εμείς και τα παιδιά μας.
Καλοκαίρι σε γραμμή πλεύσης
Μα και τον έρωτα τολμήσαμε και βάλαμε στο περιθώριο αυτή την εποχή, ενόψει πολιτικών debate και παθών; Πόσο αποπροσανατολιστήκαμε πια; Τον έρωτα;
Ο ήλιος πια βασίλευε
Πώς φτάνει ένας νέος Οδυσσέας, νεαρός ήλιος αυτής της ζωής να επιλέξει να δύσει τόσο νωρίς, να ζήσει στο σκοτάδι, να απαρνηθεί τη ζωή;
Αγάπη Δεμένη!
Μη με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα όλο παράπονο. Μην ψάχνεις το κορίτσι με τις εσπαντρίγιες και το φόρεμα το ινδικό.
Πάρτο απόφαση μαμά!
Σαν απαγόρευση φάνταζε η φράση της, σαν στέρηση του στοιχειώδους δικαιώματος κάθε μάνας να νιώθει πως είναι χρήσιμη στο παιδί της και να είναι αδιαπραγμάτευτα δοτική
Κοινωνία αλληλεγγύης ή Ν' αγαπάς τον εαυτό σου!
Είμαστε εμείς κοινωνία αλληλεγγύης; Μα φυσικά!
Μαμά, φύλακας άγγελος
Μάνα, φύλακας άγγελος εσύ της ζωής. Είτε γέννησες η ίδια, είτε με περίσσευμα αγάπης υιοθετείς ένα παιδί. Με μία έγνοια πάντα παραμονεύεις, καραδοκείς κρατώντας το πιο γενναίο σπαθί
Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ηρακλή να έχεις ψυχολογικά προετοιμαστεί. Να έχεις το ηθικό ακμαίο, το φρόνημα, τη σκέψη υψηλή. Θα είναι γεμάτος περιπέτειες, χωρίς καθόλου γνώσεις.
Στο δρόμο προς την Ανάσταση
...το βλέμμα των ανθρώπων στρέφεται σε αυτούς που δοκιμάζονται, υποφέρουν, ζουν μόνοι
Πάνω στα πολυεστιακά γυαλιά ηλίου μου
Τι να πεις στην κυρία...
Υπογεννητικότητα όπως...υποθυρεοειδισμός;
Τι είναι τελικά αυτό;
Σούζυ τρως ! Και ψεύδεσαι και τρως!
Γυμανστείτε γιατί χανόμαστε!
Παιδικές Μνήμες
Οι στιγμές της παιδικής μας ηλικίας, οι έντονες, οι ανεξίτηλα τυπωμένες, οι καλά φυλαγμένες, που είναι για τον καθένα μας ξεχωριστές, άλλοτε ζυμωμένες με τη ζάχαρη αγνής και ξέγνοιαστης ζωής
Εντάξει δεν τα είπε κι όλα ο Καζαντζάκης!
Είπαν και άλλοι...
Καιρός συννεφιασμένος Μεγάλης Παρασκευής...
Μήπως άλλαξε γνώμη η άνοιξη και φεύγει; Μήπως δεν ήρθε ποτέ; Να είναι άραγε η άνοιξη ουτοπία, ελπίδα, προσδοκία μόνο;
Μέρες σαν μήνες περίμενα την Άνοιξη
Γιος της άνοιξης ο Μάρτιος, πρέπει αναλόγως να φερθεί. Ετοιμάζοντας τον κόσμο τα αδέρφια του να υποδεχτεί.
Καιρός χείμαρρος!
Μια φέτα ήλιο και περιμένουν. Προσδοκούν ταξίδια, άνοιξη, καρναβάλια, ξεφαντώματα, χορούς…
Τι Χειμώνας βαρύς, έλα απόψε νωρίς!
Νερό, πολύ νερό. Απορείς πού βρίσκεται τόσο. Πόσα δάκρυα ακόμα θα τρέξουν απ’ τα μάτια αυτού του χειμώνα; Μήπως ξέχασε κάποιος τη βρύση του ουρανού ανοιχτή;
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές...
Το 2019…φταίει. Αυτό! Δεν μας μπήκε καλά. Δεν ήρθε ορεξάτο, κεφάτο, δεν κρατούσε μαζί του τη χαρά. Τη ξέχασε, τη λυπήθηκε, την τσιγκουνεύτηκε, την κράτησε για αλλού.
Δρόμος μέσα από σύννεφα ζωής...
Μια αγκαλιά θα ήθελα να την πάρω, την κυρία αυτή τη συνομήλικη, που τυχαία συνάντησα απόψε, σε αυτό το συμβάν και που χωρίς να το ξέρει μου έδωσε δύναμη για τη δική μου ζωή.
Ένας Γενάρης μοναχικός, πληγωμένος, αλλόκοτος...
Δεν μιλάει στους ανθρώπους, στους πολίτες αυτής της γης, στους ψηφοφόρους της ζωής. Έχει κλειστεί στο πολιτικό του γραφείο, δε δέχεται επισκέψεις, ρουσφέτια, συμβιβασμούς δεν κάνει
Κουβέντες...κομμωτηρίου
Την ίδια ώρα που η ομιλητικότατη διπλανή μου, ελαφρώς απογοητευμένη φυλάει στην ακοινώνητη τσάντα της το κοινωνικό βιβλιάριο τραπέζης και πιάνει από το τραπεζάκι μπροστά της την ξεχασμένη χαρτοσακούλα της με τα κουλουράκια…
Μα να σκηνοθετήσει;
Έχει σκεπαστεί με την καρό κουβερτούλα της, πίνει το χυμό της, κοιτά την κόρη της που της χαμογελά, που την καμαρώνει
Του κύκλου τα γυρίσματα!
Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, ένα καινούργιο έτος, μια νέα εποχή, καιρός για καινούργια όνειρα, φρέσκες ελπίδες, λέει και να μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι αγώνας, ευθύνες, υποχρεώσεις, μα και δώρο, χαρά, συνεχής γιορτή, ένα πανηγύρι, ένα carousel με ωραία θέα
Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου...
Αγάπη… που είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, η λύση σε όλους τους γρίφους, η πιο ζεστή κουβέρτα, η πιο παρήγορη κουβέντα, ο κρίκος για να ενωθούν όλες οι αλυσίδες
Ένα αλλιώτικο μάθημα
Ένα...μάθημα μέσα στο μάθημα!
Μια ανάσα καλοκαιριού μέσα στη βαρυχειμωνιά...
Πρωινή ώρα μιας μέρας καθημερινής, δεν έχει σημασία για την ιστορία μας ποιας. Σημασία έχει ο καναπές, ο καφές, η κουβερτούλα, το χουχούλιασμα, η ζεστασιά, η ηρεμία, η γλύκα της στιγμής…
Οικογενειακά, φιλικά τραπέζια και άλλα εδώδιμα των ημερων
Ενώ η προσμονή για τη θαλπωρή, τη γιορτή των ημερών έχει κορυφωθεί. Ενώ τα περισσότερα σπίτια, οι πόλεις, οι βιτρίνες των μαγαζιών έχουν ήδη στολιστεί.
Τον πολύ τον αργαλειό κι ο παπάς τον βαριέται...
Έκανε καιρό υπομονή η Πηνελόπη… Σαν την Ήρα που δεν προλάβαινε τα ξενοκοιτάγματα του Δία που μεταμορφωνόταν άλλοτε σε κύκνο, άλλοτε σε ταύρο, άλλοτε σε βροχή κι έκλινε ρήματα της γραμματικής κι αυτός.
Black Friday και κουραφέξαλα!
Δεν τη θέλω την έκπτωση, την black Friday. Μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω σας παρακαλώ;
Επάγγελμα εκπαιδευτικός!
Στην Τροία πήγε το είδωλο, η πραγματική Ελένη ήταν στην Αίγυπτο. Όσα ακούγονται για τους καθηγητές, δασκάλους, ότι στη μεγάλη πλειοψηφία, δε δουλεύουν, δεν αγαπούν τη δουλειά τους αφορούν το είδωλο κι όχι τον πραγματικό της χώρας μας εκπαιδευτικό.
Τώρα ,πια, οι άνθρωποι κοιτάνε τον ήλιο με ανία, με αντιπάθεια...
Κι όπως όλοι απογοητευμένοι γκρινιάζουμε για το χειμώνα που καθυστερεί, δεν έρχεται, αναρωτιέμαι: Σάμπως δεν είναι χειμώνας όλο αυτό;