Μαρία Λιονάκη

Μα θα ήταν άσχημος ο κόσμος χωρίς αυτούς!

Το κυρίως θέμα μας  είναι, πως και γιατί οι κοινωνίες μας έχουν φτάσει σε τόση παρακμή, σε τόση  σήψη και  αποτελμάτωση, ώστε να συμβαίνουν όλα αυτά τα αποτρόπαια με θύματα αθώα παιδιά

Μήνας γεμάτος ρομαντισμό

"Όταν ο κόσμος αυτός με τις τόσες δυσκολίες κι ασχήμιες αποδεικνύεται κι όμορφος μαζί, κι αλληλέγγυος, με αξίες και πολιτισμό"

Με ένα φόβο καλά κρυμμένο στην ψυχή, μα και με ελπίδα και όρεξη για νέο ξεκίνημα, με φως στα μάτια, σαν καθένα που του έλαχε το ύψιστο χρέος να πλάθει ψυχές και μυαλά εύχομαι να μην επαληθευτεί η τάση της ζωής να επιστρέφει συμπεριφορές…

"Ξάφνου την προσοχή μου τραβάει δέκα μέτρα από τον εμπλουτισμένο κάδο σκουπιδιών, ένα βιβλίο, εκλεκτό όπως αποδείχτηκε.  Ίσως και εξαντλημένο. Αναποδογυρισμένο  στο δρόμο, ορθάνοιχτο, ελαφρώς πατημένο από κάποιο όχημα και σκονισμένο κείτονταν..."

Σα διάνος φούσκωσε ο Γιώργος. Σαν έτοιμος από καιρό κόρδωσε

Κάποτε θα ζούσε μια οικογένεια εκεί…μαμά, μπαμπάς, παιδιά, γέλια, χαρές, λύπες, σκοτούρες, όσα μπορείς να φανταστείς κι όσα δεν μπορείς.

"Ας είναι όμως αφορμή η σημερινή ημέρα να ανταμώσουμε λίγες μόνο  από τις λέξεις που κατάφεραν να αποτυπώσουν  το μεγαλείο αυτής της μορφής τέχνης"

Πόσοι ακόμα θα ακολουθήσουν; Ποιος μπορεί να σταματήσει το κακό; Θα εξελιχθεί σε παγκόσμιο πόλεμο όλο αυτό;

"Πήγαινα στο στόμα του λύκου, στη γιάφκα του κορωνοϊού.  Ενώ περιμένω να γίνω από μέρα σε μέρα γιαγιά, ενώ εργάζομαι, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κολλήσω εγώ και τα στενά μου πρόσωπα, παρά τα μέτρα που θα λάβαινα"

"Έτσι ήταν τα ζευγάρια παλιά. Έλεγαν «για πάντα μαζί» και το εννοούσαν. Κι ήθελε θυσίες και υποχωρήσεις η απόφαση αυτή..."

Είδα κι έπαθα να δικαιολογήσω το όνομα αυτής της κακοκαιρίας. Είδα κι έπαθα να καταλάβω πως δεν ήταν σχήμα οξύμωρο όλο αυτό.

Τη διαδοχή του χρόνου δεν άλλαξε ποτέ κανείς. Το πρωτόκολλο  είναι αμετάκλητο, εδώ και χρόνια συμφωνημένο στη Σύμβαση του Κόσμου.

Η αποκάλυψη της αλήθειας προκαλεί προβληματισμό. Η τηλεόραση, τα μέσα ενημέρωσης, ο χώρος του θεάματος  δημιουργεί ινδάλματα, πρότυπα,  σε όλους μας,  μα κυρίως στους νέους

Άβυσσος η ψυχή, πολλά τα πάθη των ανθρώπων, μα πρέπει να ζητάμε βοήθεια από ειδικούς όταν τη χρειαζόμαστε.

Μην τους λυπάσαι, μάθε απ’ αυτούς...

"Δεν θα βρούμε ποτέ όσος χρόνος κι αν περάσει την απάντηση σε αυτό το τρομερό γιατί..."

Έναν κωδικό λέει θα μας μοιράσουν σε έναν κλειστό φάκελο στα σπίτια μας και θα πρέπει να μπει ένας από κάθε οικία, εσύ δηλαδή, να δηλωθείς.

Στη metavers εποχή  πιο εύκολα θα ενταχθεί η τωρινή γενιά που γεννήθηκε μέσα στους υπολογιστές και ακόμη πιο πολύ  η επόμενη , ενώ θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για μας, τους λεγόμενους μετανάστες της τεχνολογίας

Ο θάνατος είναι μαύρος.  Δεν κάνει διακρίσεις, δεν δωροδοκείται, δε δελεάζεται. Είναι στυγνός, αμείλικτος, απόλυτος.

Η υπάλληλος τον κατάλαβε πρώτη το σεισμό. Εγώ  κοίταζα μια την μπλε ρουα βαλίτσα, μία την κόκκινη. Αμήχανη ποια να διαλέξω.

Είναι οι δυνάμεις τους λίγες (σαν τα όνειρά τους) και οι ανάγκες τους πολλές (σαν τις αναμνήσεις τους).

Το νησί μας εξακολουθεί να χορεύει πεντοζάλη, όπως είπε ένας κρητικός στην πιο όμορφη περιγραφή του φαινομένου που άκουσα.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν είναι φίλε μου όλες ίδιες οι καρδιές κι ας έχουν ίδιο τον παλμό όταν χτυπάνε. Ούτε όλες οι λέξεις είναι ίδιες

Θέλει πολύ ωριμότητα να αγαπάς, να θαυμάζεις και να στηρίζεις μια άλλη γυναίκα. Θέλει ακόμα να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να είσαι καλά με όσα έχεις καταφέρει ως άνθρωπος.

«Σβήνω, σβήνω η μάνα…» θα έλεγα, αν είχα αυτή την περίοδο παιδί στην εφηβεία και άκουγα την εξαγγελία του Πρωθυπουργού

Πόσο φτωχά είναι τα λόγια που αποπειρώνται να τιμήσουν ένα τέτοιο νεκρό…

Αχ μικρέ μου και να ‘ξερες, από πόσα σχολικά διαλείμματα έχω επιβιώσει εγώ.

"Χωρίς να  διστάσει, χωρίς να σκεφτεί αν έμπλεκε,   υπερασπίστηκε  το λιγότερο από δυο χρονών παιδάκι που ταλαιπωρούνταν στο καρότσι και εδώ και ώρα έκλαιγε…"

Στην πιο γλυκιά Μητέρα της θρησκείας μας, την πιο σπλαχνική, την πιο λατρεμένη, που γιορτάζει σήμερα.

Η Κόλαση του Δάντη ξαναγράφεται απόψε.

Πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στη θέση του άλλου, να αναλογιστούμε τις δυσκολίες όσων εργάζονται  με τόσο υψηλές θερμοκρασίες, με καύσωνα  σε χειρωνακτικά επαγγέλματα, εκτεθειμένοι σε εξωτερικούς χώρους;

Ιστορίες που δεν είναι οι μοναδικές, ούτε θα είναι οι τελευταίες…

"Πόσο αλλοιώνει ο φόβος του θανάτου  τα πρόσωπα, πόσο το αναπάντεχο  ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος να το διαχειριστεί…"

Θα τρίζουν τα κόκαλα των σπουδαίων μας  πεζογράφων και ποιητών. Όλων αυτών που απαρτίζουν την πνευματική κληρονομιά του τόπου μας

Δεν ξέρω ποιο ακριβώς ήταν το μάθημα το πιο σημαντικό τη μέρα αυτή, σκεφτόμουν φεύγοντας. Αυτό που εξέτασα ή αυτό που έμαθα.

Είναι ευαίσθητη η παιδική κι η εφηβική ηλικία ενός παιδιού

Μακάρι το κλάμα του μωρού της Καρολάιν  να σφυρίζει εκκωφαντικά, επίμονα,  εφιαλτικά  στα αφτιά τους και να μην τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν.

Να χαιρόμαστε τις μαμάδες μας, μανούλες Χρόνια μας πολλά!

 Έτσι ήταν πεπρωμένο να γίνει για να καθιερωθεί μια νέα σχέση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο.

Πώς το αντέχει η συνείδηση τους, να δένουν, να ναρκώνουν, να χτυπούν, να παραμελούν, να αφήνουν νηστικούς, διψασμένους, βρώμικους, ανθρώπους ανίσχυρους, αβοήθητους;

"Αν θες να τσεκάρεις τον χαρακτήρα κάποιου, δες πως συμπεριφέρεται σε σερβιτόρους, καθαριστές, ταμίες ή πωλητές"

Είχαν κι αυτά τόσους μήνες  τη μοναξιά τους, με χαμηλωμένα βλέμματα κάθονταν τα κτίρια τους. 

Ήδη οι εξοχές, οι παραλίες, οι προκυμαίες σφύζουν από κόσμο, πρόθυμο να ξεφορτωθεί την κακή ψυχολογία, τα παραπανίσια κιλά

Πάει καιρός που οι ηλικιωμένοι μας εκτός νομού στερούνται τη στήριξη και τη βοήθεια μας

"Εν τω μεταξύ ένας ακόμη εορτασμός  θα διεξαχθεί ερήμην μας. Όπως ερήμην μας κυλάει η ζωή, εποχές, καλοκαίρια και χειμώνες, εορτές, εθνικές,  θρησκευτικές, μα και προσωπικές , εδώ και ένα χρόνο, εξαιτίας του ιού"

​​​​​​​Πόσο θέλουμε όλοι να γίνει το θαύμα… Πόση ανάγκη το έχουμε μέσα στη ζοφερή αυτή εποχή να μας γίνει ένα χατίρι.

Η Καθαρά Δευτέρα στον καιρό του webex