Του Θανάση Γιαπιτζάκη
Επιτέλους και ένα Βυζάντιο όπως πραγματικά ήταν!
Ένας δάσκαλος από το ύψος των Αμυγδάλων Λασιθίου, ανεπηρέαστος σε επαινετικό βαθμό από τον θρύλο και από το όνομα που θέλουν μέχρι τη σημερινή Ελλάδα να προωθούν και να συντηρούν οι ιερείς και οι μοναχοί και οι εκάστοτε ηγεσίες μας πολιτικές, οικονομικές και εκπαιδευτικές, αφού είμαστε το μόνο χριστιανικό κράτος - όχι έθνος – που έχει Υπουργείο Παιδείας+ Θρησκευμάτων και που έχει τον σταυρό στην κορυφή του κονταριού της σημαίας του, ενώ ταυτόχρονα τον έχει και μέσα σ’ αυτήν! Και που μας έχει επιβληθεί να ακούμε στις εκκλησίες μας, κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας, το Ανάθεμα κατά των Ελλήνων, απομεινάρι του βυζαντινισμού μας!
Σε επαινετικό βαθμό, γιατί τόλμησε να γράψει τα αυτονόητα, που τα αναφέρουν οι εγκυκλοπαίδειες, αλλά κανείς δεν κάθισε να τα διαβάσει και να τα μάθει ποτέ. Αφήνοντας, μέσα από το βιβλίο του, το αλλοτινό Βυζάντιο να αποπνέει σκοτάδι νοητικό, ακόμα και στην κατασκευασμένη Νέα Ελλάδα μας των διακοσίων τελευταίων χρόνων.
Ένα βιβλίο που το ήξερα πριν το διαβάσω και που δεν πιστεύω, ακόμα και τώρα, ότι μέσα απ’ αυτό γνώρισα έναν - έστω όψιμο - επαναστάτη στο όνομα της αλήθειας.
Το βιβλίο έχει τίτλο, που, για κάποιον που βάζει τη λογική να δουλέψει, μιλάει για κάλυψη, για κάτι που δεν φαινόταν και που μπαίνει στον κόπο να το ανακαλύψει. Ο τίτλος του είναι «Ματωμένη Πορφύρα». Ο αρχικός τίτλος, απ’ ό,τι μαθαίνω, ήταν «Πορφύρα βουτηγμένη στο αίμα». Πράγματι, πώς να δεις, πώς να αντιληφθείς αίμα πάνω σε κόκκινο ύφασμα; Μας έχουν μάθει να προσέχουμε τη δυνατή λέξη μόνο - που είναι η βασιλική «πορφύρα» - και να μην οδηγούμε το μυαλό μας στο αίμα σε ίντριγκες, σε συνωμοσίες, σε δολοφονίες στο…Μέγα Παλάτιον.
Ευτυχώς που - ανοίγοντάς το - το βιβλίο μας φέρνει να αντικρύσουμε αλήθειες χωρίς την υπαγόρευση του χριστιανικού ιερατείου και της προέκτασης των Βυζαντινών (όταν ζούσαν οι ίδιοι, έλεγαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους και όχι Βυζαντινούς), που είναι οι Φαναριώτες, οι σημερινοί καθηγητές Πανεπιστημίων, οι Ακαδημαϊκοί, και άλλοι παρόμοιοι. Η σαγήνη της εξουσίας είναι ακόμα και σήμερα τέτοια, που όλοι αυτοί συνάδουν με την επίσημη Εκκλησία και μας παραμυθιάζουν με το Βυζάντιο, ενώ ο Γαλανάκης στα επιλογικά του σημειώματα λέει τα εξής:
«Είδαμε πόσο αίμα χύθηκε, πόσες προδοσίες έγιναν, πόσα ειδεχθή εγκλήματα διαπράχτηκαν, προκειμένου να φορέσουν οι επίδοξοι σφετεριστές τα κόκκινα πέδιλα και τον κόκκινο χιτώνα. Η αλουργίδα ήταν το όνειρο πολλών γυναικών της άρχουσας τάξης του Βυζαντίου. Γιατί και οι γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση και στην άσκηση εξουσίας, στην φθορά και στη διαφθορά. Όταν η εσωτερική διάβρωση ξεπέρασε κάθε όριο, προσφέρθηκε ουσιαστικά στους Λατίνους και στον Πάπα (1204). Αφού την έγδυσαν κυριολεκτικά (την Πόλη εννοεί) , την κράτησαν μισό αιώνα. Η ανάκτησή της (1261) έμοιαζε με ένα μέγαρο που δεν μπορεί να το συντηρήσει ο ιδιοκτήτης. Οι Παλαιολόγοι πάλεψαν δυο αιώνες. Η απληστία της Δύσης, η μανία της οικουμενικής εξουσίας του Πάπα, η εμμονή των Ορθοδόξων στο «δόγμα», ο κατακερματισμός της αυτοκρατορίας, πρόσφεραν δώρο την Πόλη στο Ισλάμ της Ανατολής».
Αναφέρει πολλά - και κυρίως πολύ χρήσιμα - αυτό το βιβλίο και σας καλώ να βρείτε τρόπο να το αποκτήσετε. Έχει, για παράδειγμα, κατάλογο όλων των αυτοκρατόρων και δείχνει για τον καθένα με ποιο τρόπο έγινε η άνοδός του στον θρόνο, με ανάθεση, με διαδοχή , ή με σφετερισμό; Λέει για το τέλος του καθένα τους, ήταν φυσιολογικό ή ήταν βίαιο; Πέθανε σαν μοναχός ή στη μάχη; Υπέστη πριν πεθάνει τύφλωση ή του κόψανε τη μύτη; Έχει πολλά στατιστικά στοιχεία: Ποιοι ήταν αγράμματοι αυτοκράτορες (αυτό μόνο ένας δάσκαλος θα το σκεφτόταν), ποιοι ήταν ανήλικοι που δεν πρόλαβαν να ασκήσουν εξουσία, ποιοι είχαν την μακροβιότερη εξουσία, σε ποια ηλικία πέθανε ο καθένας. Στον κατάλογο των αυτοκρατόρων δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας του ελλαδικού χώρου, εκτός από την Ειρήνη την Αθηναία. Οι αυτοκράτορες από την Θράκη ή τη Μακεδονία ήταν μέτοικοι από τη Μικρά Ασία, όπως για παράδειγμα ο Βασίλειος ο Μακεδών που γεννήθηκε στη Θράκη, αλλά οι γονείς του από το Αμόριο της Φρυγίας ήταν αρμενικής καταγωγής. Ο Ιουστινιανός ήρθε από την Ιλλυρία και ο Αλέξιος Κομνηνός από την Παφλαγονία.
Ακούστε τί γράφει η «Ματωμένη Πορφύρα» για το τέλος του Νικηφόρου Φωκά που απελευθέρωσε την Κρήτη από τουςΣαρακηνούς: «Αιμόφυρτο τον έσυραν μπροστά στον (ανηψιό του) Ιωάννη Τσιμισκή (Υπάρχει κεντρική οδός Τσιμισκή στη σημερινή Θεσσαλονίκη!) Αυτός άρχισε να τον βρίζει και να του ξεπατώνει τα γένεια. Ο ανυπεράσπιστος Νικηφόρος το μόνο που φώναζε ήταν «Κύριε ελέησον, Θεοτόκε βοήθει!» Η αυτοκρατορική φρουρά, όταν αντελήφθη ότι κάτι γίνεται στο παλάτι, όρμησε από τη Χαλκή Πύλη στους κοιτώνες των ανακτόρων. Οι σιδερένιες πύλες ήταν κλειστές και προσπαθούσε να τις ανοίξει. Ο Τσιμισκής διέταξε να κόψουν το κεφάλι του Νικηφόρου και να το δείξουν στη φρουρά. Όταν οι μισθοφόροι φρουροί είδαν το κεφάλι του Νικηφόρου, αντιλήφθηκαν ότι δεν είχε νόημα η αντίστασή τους. Γι’ αυτούς, απλά, άλλαξε ο εργοδότης. Ο ευνούχος Βασίλειος, μυημένος, παρίστανε τον άρρωστο και έλειπε από το παλάτι». Αίμα, αίμα, πολύ αίμα στο βιβλίο, και δεν είναι του Χριστού.
Ένα τελευταίο παράδειγμα, που όμως βρίσκεται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, είναι η ιστορική αναφορά στον Άγιο και Μέγα Κωνσταντίνο, που απηύθυνε χαιρετισμό με σπαστά ελληνικά στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που μετέφερε την πρωτεύουσα με ευκολία απόφασης από την Ρώμη στο Βυζάντιο των Ελλήνων Μεγαρέων γιατί ο ίδιος δεν ήταν Ρωμαίος αλλά γεννημένος στην Ιλλυρία, που σκότωσε τον γιο του τον Κρίσπο και τη γυναίκα του την Φαύστα και, τελικά, που βαφτίστηκε Χριστιανός στις τελευταίες του ώρες πριν πεθάνει και μάλιστα από αρειανό (αιρετικό) επίσκοπο, τον Ευσέβιο της Νικομήδειας.
Το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος ο Μιχάλης Γαλανάκης παρά τα όσα αναγκάζεται να ομολογήσει, αφού αυτά είδε στα βιβλία που άνοιξε, και αφού ως προμετωπίδα στο βιβλίο του έχει τα λόγια του Ευριπίδη «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν», παίρνει τελικά προσωπική θέση υπέρ του Βυζαντίου. Στα προλογικά του, που τα βαφτίζει «Προεικόνιση», λέει τα εξής: «Το σίγουρο είναι ότι το Βυζάντιο, με όλα τα αρνητικά, που ποτέ δεν λείπουν από την πορεία των εθνών και των κρατών, σφράγισε με την παρουσία του την πιο κρίσιμη χιλιετία της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ήταν ο βράχος που έσπασε τα κύματα της ασιατικής πλημμυρίδας και επέτρεψε στην Ευρώπη να αυτοδιαμορφωθεί».
Είναι δηλαδή, εκτός από ερευνητής, και δάσκαλος του μίζερου ελληνικού κράτους και προσπαθεί, όπως έχει μάθει, να στρογγυλέψει τα πράγματα, ενώ μέσα από το βιβλίο, που συγκρότησε με μαρτυρίες, «είδε τη γενιά του και…ανατρίχιασε η καρδιά του»! Του λέω όμως για μια ακόμα φορά «μπράβο», γιατί ενώ είναι άνθρωπος της Εκκλησίας, παντρεμένος με κόρη ιερέα, και νοερά δεμένος με τη Μονή Σινά, εν τούτοις άφησε, μέσα στις σελίδες της «Ματωμένης Πορφύρας» και μέσα στην καρδιά του, να φυσάει ο ελεύθερος αέρας των Αμυγδάλων, εκεί ψηλά, από ένα ύψωμα της Κρήτης.