Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Μοιάζει με ρεπορτάζ από μια νύχτα στο Παλέρμο. Ισως και πιο νότια, στο Κορλεόνε: «Παρεξήγηση έγινε. Ο άνθρωπος δεν είναι κλέφτης, εγώ του είχα χαρίσει τα δύο πρόβατα» διαβεβαίωσε τους αστυνομικούς. Και έτσι ο ελεγχόμενος κτηνοτρόφος αφέθηκε σαν κύριος αλλά δεν πήγε μακριά. Ο ιδιοκτήτης των κλεμμένων είχε τον λόγο του που τον «κάλυψε» στην Αστυνομία. Ήθελε να τον περιποιηθεί ο ίδιος δεόντως. Τον έκαναν μαύρο στο ξύλο και… το μάθημα είχε και συνέχεια με τον νεαρό κτηνοτρόφο να κρατείται υπό συνθήκες ομηρείας για δύο μέρες σε πολύ γνωστή ορεινή κτηνοτροφική τοποθεσία….»
Αλλά δεν είναι Σικελία. Συνέβη εδώ, σε μια από τις πάλαι ποτέ πιο φιλήσυχες περιοχές της Κρήτης, την Πεδιάδα. Πασπαρίτες που θα λέγανε άλλοι… καπετάνιοι ορεινών χωριών. Ναι, στο Καστέλι συμβαίνουν αυτές οι αθλιότητες ,σαν εκείνες οι περιπέτειες ,που διαβάζαμε αλλού και που οι εκεί κοινωνίες κάνουν αγώνα πλέον να ελέγξουν , έχουν πάθει και προσπαθούν να μάθουν. Έχουν πληρώσει με σκληρό τίμημα και αίμα την αρχικά «αθώα» παραβατικότητα –«παιδιά είναι μωρέ»…-που τελικά οδήγησε σε σκοτεινές δραστηριότητες. Έβγαλαν και το όνομα και τα μάτια τους μόνοι τους…
Και τώρα οι πάσπαροι! Η Πεδιάδα που φημιζόταν για την ηρεμία της. Τους ανθρώπους που δεν πείραζαν, τους πολίτες που είχαν ευαγγέλιο τη νομιμότητα, οι παραβάσεις εξαντλούνταν σε μια ζαροπαιξία, κτηματική διαφορά,κλεψά στο μποστάνι, άντε ένα τράφο… Αίφνης μας προέκυψαν σε τρία χωριά νταήδες και βγαλμένοι από την πιο μαύρη και καταχωνιασμένη πλευρά της Κρήτης. Ταϊσμένοι από την οικογενειακή αφασία, την κοινωνική ανοχή , και την κρατική αδιαφορία κάποιοι τύποι, ολίγοι, ως συνήθως που αντιγράφουν το μαύρο ακομβίωτο υποκάμισο, προσπαθούν να επιβιώσουν σε βάρος των άλλων κλέβοντας, λεηλατώντας, τρομοκρατώντας όποιο συγχωριανό ή γείτονα έχει διαφορετική θέση ζωής.
Παλιά αυτούς τους ψευτονταήδες ,στην περιοχή μας, δεν θα τους έβαζαν ούτε στα καφενεία, πολλώ δε μάλλον στα σπίτια τους. Τώρα η κατάσταση έχει αντιστραφεί. Φοβάμαι ότι για μερικούς, πιο νέους, μπορεί να είναι πια και πρότυπα!
Είμαστε στο μηδέν. Εάν δεν αντιδράσει άμεσα η τοπική κοινωνία και μετά η Πολιτεία έχει κι άλλο πάτο. Οι κάτοικοι πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους απομονώνοντας τους ψευτοκαπετάνιους, οι σύλλογοι και ο δήμος να παρέμβουν, το κράτος να αποφασίσει σταθερή και συνεχή αστυνόμευση από το να στέλνει μια στις τόσες τους «μαύρους» να «βουβαίνουν κάποιους στο ξύλο»-δεν είναι αυτή η λύση.
Λύση είναι η προσήλωση στη νομιμότητα με κάθε τίμημα. Legum servi sumus ut liberi esse possimus- είμαστε σκλάβοι του νόμου για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι- που θα λέγανε και στο ...Γεράκι.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
