Του Κυριάκου Καραγιώργη
Σαράντα μέρες πέρασαν, μετά το φονικό σεισμό στο Αρκαλοχώρι και τα γύρω χωριά, αλλά και πέντε μήνες μετά την έναρξη της σεισμικής ακολουθίας που συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί ασταμάτητα. Πολύ πυκνός χρόνος με πολλά γεγονότα κι ακόμη περισσότερα συναισθήματα να σημαδεύουν τη ζωή όλων των κάτοικων της περιοχής μας.
Παρακολουθώντας όμως την δραστηριότητα πολιτών, κομμάτων, φορέων, ομάδων, επιτροπών, θεσμικών εκπροσώπων που επισκέπτονται το Αρκαλοχώρι και διαβάζοντας τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις τους, οφείλω να ομολογήσω πως πάντα μένει μέσα μου ένα υποθετικό ερώτημα που με βασανίζει αδυσώπητα.
Αν αύριο το πρωί ή έστω σε τρεις μήνες από τώρα, ερχόταν ένας πάμπλουτος άνθρωπος κι έχτιζε όλα τα σπίτια ξανά με αντισεισμικές προδιαγραφές, κι αν έφευγαν όλα τα αντίσκηνα και οι οικίσκοι από τους καταυλισμούς και τα χωριά, τότε θα είχε λυθεί το πρόβλημα του τόπου;
Κάθε φορά απαντώ δίνοντας την ίδια απάντηση: Όχι και πάλι όχι.
Το θέμα δεν είναι τι προβλήματα έχουμε, αλλά ποιες λύσεις θα δώσουμε.
Γιατί αργά ή αργότερα, με γραφειοκρατία πάντα, κάποιες αποζημιώσεις θα δοθούν.
Αργά ή πολύ αργότερα κάποιες διεκδικήσεις (;) ίσως ικανοποιηθούν.
Αργά ή αργότερα κάποιες επιχειρήσεις κι οι εργαζόμενοι σε αυτές ίσως ενισχυθούν.
Αργά ή αργότερα τα σχολεία θα επισκευαστούν και θα λειτουργήσουν πάλι.
Λυπάμαι πραγματικά, που δεν είμαι ικανοποιημένος από τους ρυθμούς αποκατάστασης των ζημιών, ούτε από αυτό που δείχνουμε στους διαλεκτούς θεσμικούς επισκέπτες μας.
Γιατί αυτό που οφείλαμε να τους δείξουμε, δεν είναι ένα γερμένο κτίριο 50 ετών, πιθανόν κι αυθαίρετο, αλλά τη φλόγα στο βλέμμα και στην ψυχή μας και το πείσμα μας να κάνουμε μια δημιουργική επανεκκίνηση σαν περιοχή, με ένα ενιαίο όραμα με νέους στόχους ανάπτυξης και ευημερίας,
Αυτό που πρωτίστως έπρεπε να αναδείξουμε, είναι ένα κοινό Όραμα.
Θεωρώ, συγκινητική την παρουσία του εθελοντισμού των πολιτών τις πρώτες δύσκολες μέρες και αδιανόητη σε μέγεθος την προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης που κατέφθανε από παντού από ιδιώτες και επιχειρήσεις.
Όμως, τώρα πρέπει να σταματήσουμε να επιζητούμε να μας λυπούνται και να αποδείξουμε γιατί αξίζουμε να μας εκτιμούν. Η περίοδος του πένθους πάνω σε συντρίμμια, ακόμη κι αν δεν τα μαζέψαμε ακόμη, έχει ολοκληρωθεί. Φτάνει πια.
Αυτός είναι κι ο λόγος που αρνούμαι να δημοσιοποιήσω φωτογραφίες με χαλάσματα.
Παρακολουθώ με σεβασμό κάθε συλλογική ή ατομική κίνηση που γίνεται για να βοηθήσει την ανοικοδόμηση της περιοχής, αλλά θεωρώ επιτακτική ανάγκη να διατυπώσω, με τη μια και μοναδική ιδιότητα του ενεργού πολίτη, την άποψή μου πως, εάν μέσα στο επόμενο διάστημα δεν οργανωθεί το πρώτο ανοιχτό αναπτυξιακό συνέδριο του Δήμου μας, με τίτλο: Όραμα για τον τόπο μας, και καλεσμένους όλους τους μόνιμους κάτοικους αλλά και όλους τους απόδημους συγχωριανούς μας, τότε η περιοχή αυτή πιθανόν να καταδικαστεί σε κάτι πολύ υποδεέστερο από αυτό που αξίζουν οι κάτοικοι της.
Είμαι σίγουρος πως με μοναδική προϋπόθεση, να έχουν όλοι οι εισηγητές ίσο χρόνο και πως οι αποφάσεις του συνεδρίου θα είναι η δύναμη μας να σχεδιαστεί και δημιουργηθεί ένας Δήμος-πρότυπο, με τους πολίτες για τους πολίτες, απευθύνω σε κάθε δημότη την έκκληση να κάνει ότι μπορεί, ώστε να είμαστε περήφανοι που δε γονατίσαμε σε μια φυσική καταστροφή και αγωνιστήκαμε να βγούμε καλύτεροι και δυνατώτεροι.
Η αγάπη των ανθρώπων που μας συμπαραστάθηκαν από όλη την Ελλάδα, θα είναι το πρώτο σκαλοπάτι να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Δεν το χρωστάμε μόνο σε αυτούς, αλλά και στις επόμενες γενιές.
Κανε ότι μπορείς, με όραμα.
Κανε ότι μπορείς με αγάπη.
Κανε ότι μπορείς με αυταπάρνηση
Κανε ότι μπορείς με σεβασμό.
Ονειρευτείτε και δείτε κι εσείς πως θα κάνουμε το Όραμα, πράξη.
Υ. γ. αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο είναι η πρόσφατη γνωριμία μου με τη γυναικά που κέρδισε τη μάχη για τη ζωή της, παίρνοντας μυελό των οστών από την κόρη μου. Αν κάποιος, που του δίνουν μόνο δυο μήνες να ζήσει, καταφέρνει να νικήσει το θάνατο, σκεφθείτε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς μετά από το σεισμό. Σκεφθείτε, τους δικούς μας ήρωες που ζουν κοντά μας και παλεύουν μια ασθένεια, καρκίνο ή κάτι άλλο.
Πάρτε δύναμη και κάντε ότι μπορείτε να κάνουμε τον κόσμο ομορφότερο.
Είναι προσβολή να λιγοψυχίσουμε.
"Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε!" είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης.
