Του Δημήτρη Μιμή
Πάλι ήρθε στο προσκήνιο η αστυνομική βία με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις εκδηλώσεις στη μνήμη του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μάλιστα με κατάχρηση της. Είναι σημάδια για υπερβολές της αστυνομικής αρχής. Μη βρεθεί κανένας και πει ότι δεν συνέβησαν τα γεγονότα γιατί υπάρχουν τα VIDEO όπου φαίνονται τα εγκλήματα που διεπράχθησαν εις βάρος διαδηλωτών και δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανένας.
Η αστυνομική βία είναι μια πραγματικότητα και την συναντάμε παντού σε κάθε διαδήλωση και με κάθε κυβέρνηση, θα έλεγα ότι είναι παντός καιρού. Η αστυνομική βία επιτρέπεται μονάχα από το νόμο όταν το επιτρέπει η κυβέρνηση για την προστασία των πολιτών από εγκληματικές πράξεις. Φαίνεται όμως, από τις τελευταίες πράξεις της αστυνομίας, ότι το μονοπώλιο της νόμιμης σωματικής βίας επιστρέφει στο κράτος. Πρέπει όμως το κράτος να έχει το μονοπώλιο της βίας; Είμαι ένας απ΄ αυτούς που πιστεύουν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν δίνεται εντολή από πάνω, για να χρησιμοποιηθεί βία όπως γινόταν παλαιότερα. Όπως πάλι πιστεύω ότι τον τελευταίο καιρό μερικοί αστυνομικοί έχουν δει τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά και άρχισαν να εκδηλώνονται. Πιστεύω ότι μέσα στην αστυνομία υπάρχουν αστυνομικοί που για δικούς τους ξεχωριστούς λόγους ο καθένας ασκεί βία κατά των διαδηλωτών. Αυτοί οι αστυνομικοί δεν έχουν ποτέ ελεγχτεί και τιμωρηθεί και γι΄ αυτό συνεχίζουν να εκδηλώνουν βία. Ένεκα αυτού, από την πλευρά των διαδηλωτών αλλά και πολιτών, υπάρχει ένα έντονο αίσθημα της ατιμωρησίας. Αυτό οφείλεται πιθανότατα στην περίπλοκη σχέση μεταξύ της αστυνομίας και του πληθυσμού. Από τη μια μεριά οι αστυνομικοί θεωρούν τους εαυτούς τους υπερβολικά ελεγχόμενους και από την άλλη, ένα μέρος του πληθυσμού θεωρεί τον εαυτό του θύμα βίας από την αστυνομία.
Στους αστυνομικούς κύκλους ακούγεται ότι η χρήση βίας είναι ανάλογη με τις περιστάσεις. Ποιος όμως είναι εκείνος που καθορίζει το πότε θα χρησιμοποιηθεί η βία; Ελέγχει κανείς την άσκηση βίας την ώρα που εκδηλώνεται από τους αστυνομικούς ώστε κατά κάποιο τρόπο να την περιορίσει;
Εύλογα ερώτημα που τίθενται από τον πληθυσμό είναι, τι συμβαίνει με τους αστυνομικούς που διαπράττουν επιθέσεις, βία ή επιθετικότητα; Πως και πόσοι τιμωρούνται πραγματικά; Πάντα στην αστυνομία υπάρχει η αμφισβήτηση για τα γεγονότα. Όταν όμως υπάρχει το VIDEO τα πράγματα είναι καλύτερα και δεν μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει.
Η εκδήλωση βίας στην αστυνομία είναι κάτι πολύ δραματικό και επομένως προσελκύει την προσοχή και συχνά δεν τιμωρείται άμεσα όταν συμβεί. Πάντα υπάρχει μια χρονική υστέρηση. Εδώ, ποιος διεξάγει τις έρευνες; Μπορούμε να πούμε ότι διεξάγονται από τις ίδιες τις αστυνομικές αρχές. Ακόμα και αν είναι εξειδικευμένοι για τέτοια έρευνα, παραμένουν αστυνομικοί που διερευνούν άλλους αστυνομικούς. Άρα το όλο σύστημα πρέπει να αναθεωρηθεί και να εκγλύψουν όλες αυτές οι αυθαιρεσίες.
Οι συγκρούσεις θα πρέπει να επιλύονται με διαπραγματεύσεις και διώξεις από αστυνομικούς νόμιμους και εκπαιδευμένους που θα ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Θα πρέπει να βρούμε το ανθρωπολογικό υπόβαθρο αν θέλουμε πραγματικά να κατανοήσουμε σ΄ όλο το εύρος του το πρόβλημα της βίας που μόλις ξεκινά.
Τις τελευταίες μέρες γίνονται συζητήσεις για την έκφραση της κυρίας Νίνα Κασιμάτη που απεκάλεσε τους αστυνομικούς «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Φυσικά ήταν μια άστοχη έκφραση στην οποία δεν πρέπει να δίνουμε συνέχεια. Πιστεύω ότι ήταν μια κραυγή δυσπιστίας προς την αστυνομία. Δείχνει επίσης την ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς αλλά και το είδος της κληρονομιάς που έχει αποτυπωθεί στα αυτιά μας. Μιας γενιάς που πολλών από εμάς οι γονείς είχαν ταλαιπωρηθεί από την αστυνομία. Σήμερα τέτοιες εκφράσεις είναι ψευδαισθήσεις. Χρειάζεται όμως προσοχή γιατί υπάρχει η τάση προς επαναφορά, λόγω της χρήσης βίας από ορισμένους αστυνομικούς, της χρήσης τέτοιων συνθημάτων στις διαδηλώσεις και υπεύθυνη θα είναι η ίδια η πολιτεία.
