της Μαρίας Λιονάκη
Δευτέρα πρωί στο ιατρείο ενός γιατρού κόσμος αρκετός περιμένει. Ανάμεσά τους μια μαμά με ένα παιδάκι, γύρω στα τέσσερα. Το παιδάκι βαριέται: « Πότε θα έρθει η σειρά μας;» λέει.
Η μαμά το απασχολεί με εικόνες από ένα περιοδικό, το βάζει να μετράει…. Ως το επτά ξέρει. Τα μικρά αυθόρμητα, ανυποψίαστα για τα προβλήματα των μεγάλων, η ματιά όλων μας τρυφερή. Μια στιγμή το παιδάκι λέει: «Μαμά θα μου πεις ένα παραμύθι;» -«Ναι, ποιο;» λέει η μαμά…-« Την ωραία… θυμωμένη!» λέει δυνατά το παιδάκι και ξεσπάμε όλοι σε γέλια. Γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέει, σκέφτομαι εγώ. ‘Η από παιδί κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Η
κοιμωμένη του παραμυθιού, της παλιάς εποχής ξύπνησε, έγινε θυμωμένη! Για τις ευθύνες, το τρέξιμο, όλα όσα ονειρεύτηκε και δε ζει. Καλά το είπε το παιδάκι λοιπόν , το παραμύθι άλλαξε!
Το μυαλό μου μένει στο παρελθόν, η αναπόληση της παιδικής ηλικίας αναπόφευκτη… Ένα κοριτσάκι φοράει το όμορφο, καθαρό φορεματάκι του, με τις πιέτες ή τα βολάν, με το άσπρο γιακαδάκι, με τη χειροποίητη δαντέλα. Έχει φιογκάκια στα μαλλιά, τα όμορφα πλεγμένα σε κοτσιδάκια μαλλιά. Δεν βγαίνει έξω στον αέρα, στα χώματα μη λερωθεί, μην κρυώσει. Παίζει μέσα στο σπίτι, κούκλες, καθισμένη στο παχύ χαλί ενός ροζ δωματίου.
Οι κούκλες που είχα μικρή, θυμάμαι, ήταν πάντα αδύνατες, όμορφες, ψηλές. Ξανθιές συνήθως, καλοχτενισμένες. Φορούσαν γυαλιστερά ρούχα, καλοσιδερωμένα. Τούλια, δαντέλες, ψηλά τακούνια, κοσμήματα. Ήταν ξέγνοιαστες, ξεκούραστες, δε θύμωναν ποτέ. Περίμεναν τον πρίγκιπα. Να τις κλέψει με το άσπρο άλογο, να τις κάνει βασίλισσες της ζωής τους. Οι κούκλες που είχα μικρή δεν ζούσαν σε κρίση. Δεν είχαν προβλήματα, έγνοιες, δε λυπόταν ποτέ. Δεν ήξεραν τι σημαίνει ανεργία, κούραση, αγωνία, φόβος για το αύριο. Δεν είχαν πάει ποτέ σε γιατρό, ούτε είχαν μπει για κάποιο λόγο σε νοσοκομείο. Δεν έτρεχαν να προλάβουν σπίτι, δουλειά, υποχρεώσεις. Δεν σφουγγάριζαν ποτέ. Τις χάιδευα, τις ντάντευα, τις νανούριζα με τρυφερότητα. Να κοιμηθούν.
Το κοριτσάκι που παίζει με τις κούκλες μεγαλώνει και γίνεται έφηβη, σκέφτομαι . Πάλι δεν βγαίνει έξω, πολύ. Μην διασκεδάσει παραπάνω ή με λάθος τρόπο, μη ξενυχτήσει, μην εκτεθεί. Πρέπει να είναι σοβαρή, σεμνή, μετρημένη, συνετή … για να καλοπαντρευτεί, όταν έρθει η ώρα της με ένα καλό παιδί!
Τρίτη 7 Μαρτίου, στο παρόν πια. Χάλασε ο καιρός. Ήταν ανοιξιάτικος, γελαστός, αισιόδοξος, κοριτσάκι και ξαφνικά συννέφιασε, κρύωσε, μεγάλωσε. Έγινε γυναίκα μεσήλικη… Να βάλω το χαλί μέσα! Το βαρύ, του σαλονιού, το μεγάλο, το μάλλινο. Ίσα - ίσα πρόλαβα και το έβγαλα έξω, το έπλυνα, το καθάρισα… Όσο στέγνωσε, στέγνωσε! Κάθε χρόνο η ίδια δουλειά, η ίδια βιασύνη τέτοια εποχή. Να βγάλω τα χαλιά νωρίς! Να τα καθαρίσω, πριν παραλερωθούν. Με έμαθαν πια οι οικείοι μου, δε διαμαρτύρονται. Για να μπουν οι δουλειές του σπιτιού σε μια σειρά… Επειδή, ίσως να μην προλάβω μετά… Να είναι όλα έτοιμα, καθαρά για το Πάσχα που είναι φέτος νωρίς, αρκετά νωρίς.
Τετάρτη 8 Μαρτίου ξημερώνει. Γιορτή της γυναίκας! Που ως κοριτσάκι μεγάλωσε πιστεύοντας ότι είναι το ασθενές φύλο, αλλά ως ενήλικη γελάει με αυτοπεποίθηση, καθώς είναι σίγουρη πως είναι το ισχυρό! Σήμερα γιορτάζει η γυναίκα , η ελεύθερη, η σύζυγος, η μάνα, η γιαγιά. Η άνεργη ή η εργαζόμενη σε όλα τα επαγγέλματα τώρα πια. Ακόμα και σε αυτά που απαιτούν μυϊκή δύναμη. Σήμερα γιορτάζει η κουρασμένη και ξεκούραστη γυναίκα . Η γυναίκα με τον φανερό, καθημερινό, ακούραστο αγώνα σε όλα τα επίπεδα της ζωής της και με την κρυμμένη διάψευση, τους κρυμμένους φόβους, τις κρυμμένες ανασφάλειες και αγωνίες, τα κρυμμένα όνειρα… Που φοράει άλλες ώρες της ημέρας ανατομικό παπούτσι και φόρμα κι άλλες ένα κομψό φόρεμα, μακιγιάζ και γόβα. Που έχει υπομονή, καρτερικότητα, αντοχή και ανοχή, που δεν διαμαρτύρεται, για την κρίση, για τη ζωή της, που βρίσκει το δρόμο και χαμογελά...
Θηλυκό η εργατικότητα, η κούραση, θηλυκό και η φιλαρέσκεια, η ομορφιά, η αισιοδοξία, η ελπίδα, η δύναμη… Θηλυκό και η Άνοιξη που φέρνει αυτή τη γιορτή. Που τη γιορτάζεις με μια στροφή από τη « Μαρίνα των βράχων» του Οδυσσέα Ελύτη:
«- Μα πού γύριζες;
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου ‘λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.»
Γυναίκες, Χρόνια μας πολλά!
