Το « μαύρο κουτί» των συσκέψεων!

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Σοκ και δέος, μόνον αυτά τα συναισθήματα κυριαρχούν στις μακρινές για μας τηλεοπτικές εικόνες από τον κάμπο της Θεσσαλίας.
Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα συνέβαινε στην Κρήτη μας αν έπεφταν τόσες ποσότητες νερού, εδώ που η αυθαιρεσία, το μπάζωμα των ρεμάτων και τα κτίσματα όπου μπορεί κάποιος να φανταστεί, δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά πολλές φορές κανόνα.

Ένα κράτος απών, μια κοινωνία που αν δεν υποφέρει και δεν απεγκλωβίζεται, παρακολουθεί μουδιασμένη και... ανακουφισμένη που τα καιρικά φαινόμενα στη ρουλέτα της γεωγραφίας, επέλεξαν τη μαρτυρική Θεσσαλία κι όχι τον τόπο τους. Γιατί κανείς δεν θέλει να είναι Βολιώτης, Λαρισαίος, Καρδιτσιώτης και Τρικαλινός αυτό το μαρτυρικό για τη χώρα μας φθινόπωρο. 

Και με το σκηνικό που συνοδεύει πάντα τέτοιου είδους καταστάσεις, ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες: η πολιτεία να έχει αργά αντανακλαστικά, οι υπηρεσίες ασθμαίνουσες να επεμβαίνουν  κατόπιν εορτής και το Κράτος σαν ένας σύγχρονος Επιμηθέας να τρέχει και να μην φτάνει! 
Και συσκέψεις και κόντρα συσκέψεις γιατί στον τόπο της φαιδράς πορτοκαλέας όταν δεν σκεφτόμαστε… συσκεφτόμαστε. 

Ατέλειωτες εργατοώρες για πράγματα που πρέπει να γίνονται αυτοματοποιημένα. Για έναν κρατικό μηχανισμό που δεν θα πρέπει να βλέπει τον υπουργό ή τον πρωθυπουργό μπροστά του για να πάρει μπρος και να κάνει τα αυτονόητα.
Και με το μεγάλο ερώτημα που διατυπώνω ενδόμυχα τόσα χρόνια ως δημοσιογράφος που παρακολουθώ συσκέψεις και συναντήσεις μετά από καταστροφές, φωτιές, σεισμούς ή πλημμύρες: ρε παιδιά ποιος σημειώνει αυτά που λέγονται και αποφασίζονται;
Ποιος κρατά ένα χρονολόγιο για τον οδικό χάρτη όλων των πιθανών ή απίθανων που ακούγονται σε μια σύσκεψη;
Ποιος κρατά και ποιος δίνει λογαριασμό;

Τι έγινε για παράδειγμα στο περίφημο καιρικό φαινόμενο του Ιανού που είχε χτυπήσει και πάλι τη Θεσσαλία προ τριετίας; Τι έγινε, ποια έργα πληρώθηκαν και σε τι κατάσταση παραδόθηκαν σε αυτό το διάστημα για να μην διαλύονται γέφυρες που είχαν κατασκευαστεί πριν από μερικά χρόνια;
Πόσο μας κόστισαν τα αντιπλημμυρικά έργα στη Θεσσαλία, μετά το προηγούμενο καιρικό φαινόμενο, ποιος έλεγξε την ποιότητα τους και ποιοι μηχανικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες υπέγραψαν;
Ποιες εισαγγελικές αρχές παρενέβησαν για αυτό το ιδιότυπο πλιάτσικο σε δημόσιους πόρους που έγιναν φτερό στον άνεμο και θα τα ξαναπληρώσουμε χρυσάφι;
Και πότε εν τέλει θα ανοίξουμε αυτό το « μαύρο κουτί» των συσκέψεων που γίνονται ανά τη χώρα για να δούμε τι γίνεται  και τι δεν γίνεται  και κυρίως πόσο απέχουν τα λόγια από τα έργα;

Και βέβαια αυτό το "καραγκιόζ μπερντέ" με τους ντε και καλά Υπουργούς Κλιματικής Αλλαγής και Πολιτικής Προστασίας που αποτελούν ένα σύγχρονο ανέκδοτο, ενός δήθεν επιτελικού κράτους! 

Η Ελλάδα μετά την καταστροφή στον Έβρο και στη Θεσσαλία ζει μια νέα οικονομική, οικολογική και κοινωνική πραγματικότητα που αλλάζει προτεραιότητες, δημιουργεί νέες ανάγκες και μας βάζει ενώπιον των ευθυνών μας: γιατί δυστυχώς βουλιάζουμε και δεν αλλάζουμε !