Του Δημήτρη Καρατζάνη
Πέρναγα πρόσφατα από την πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου ή πλατεία των Λιονταριών ,όπως την ξέρουν όλοι σχεδόν οι Ηρακλειώτες ,από τα λιοντάρια της ιστορικής Κρήνης Μοροζίνι που αποτελεί και το ''σήμα κατατεθέν ''της πόλης μας. Ήταν νωρίς τ απόγευμα κι ο κόσμος που κάθονταν στα γύρω τραπεζάκια λιγοστός.Ακόμα πιο λίγοι οι ξένοι ,που,δειλά δειλά έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους, με τις πρώτες μέρες της Άνοιξης .
Ήμουν απορροφημένος στο ''ψάξιμο ''των ξενόγλωσσων περιοδικών στη βορεινή μπάντα της πλατείας, αναζητώντας το τελευταίο τεύχος του ''Foreign Affairs'' όταν η άκρη του ματιού μου έπιασε μια σκηνή που με ξεστράτισε αμέσως απ τη δουλειά και τη σκέψη μου.
Στη βορειοανατολική μπάντα των Λιονταριών,,στο σιδερένιο δαχτυλίδι της βάσης του αγάλματος,κάθονταν ,ακουμπισμένα πλάτη με πλάτη δυο νεαροί ,αγόρι και κορίτσι ,με μπλου -τζιν,γαλάζιο φούτερ και σκούρο μπουφάν..Δε θά ταν πάνω από 20 χρονών ,κατάξανθοι και εξαιρετικά συμπαθείς και οι δύο.
Κρατούσαν από ένα τεράστιο σάντουιτς -ολάκερη φρατζόλα- στο χέρι και το μασούλαγαν σιγα - σιγά με μικρές μπουκιές. Κάθε τόσο έκοβαν ένα καλό κομμάτι και το πρόσφεραν, όχι ''πεταχτά'',,αλλά μέσα από τη φούχτα τους ,σε δυο αδέσποτα σκυλιά ,που στέκονταν μπροστά τους και παρακολουθούσαν μαγνητισμένα την κάθε τους κίνηση.
Ενα μεγαλόσωμο άσπρο ,ή μάλλον...περίπου άσπρο από την απλησιά ,στεκόταν μπροστά στο νεαρό και ένα άλλο μικρόσωμο, ασπρόμαυρο με μεγάλα κρεμαστά αυτιά ,στεκόταν ακριβώς μπροστά στα λυγισμένα γόνατα της κοπέλας, έχοντας καρφωμένα τα μάτια του στο στόμα της, σα να ...μέτραγε τις μπουκιές της.
Απόμεινα να παρακολουθώ τη σκηνή .Η μοιρασιά του φαγητού ανάμεσα,στον άνθρωπο και το ζώο,απόλυτα δίκαιη.Ο κανόνας ,''μία σου και μία μου'',εφαρμοζόταν με υποδειγματική συνέπεια, ,μέχρι που τα σάντουιτς εξαφανίστηκαν Τότε τα παιδιά κάτι είπαν στη γλώσσα τους,που, μακριά καθώς ήμουν,δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω και στη συνέχεια η κοπέλα σηκώθηκε..Πήρε κάτι που της έδωσε ο σύντροφός της ,χρήματα προφανώς,,έβγαλε κι εκείνη κάτι κι απ τη δική της τσέπη ,κι εξαφανίστηκε για λιγο προς την δυτική άκρη της πλατείας ,για να επανέλθει σχεδόν αμέσως μ ένα καινούργιο ,γιγάντιο σάντουιτς στο χέρι .
Τούτη, όμως, τη φορά, η μοιρασιά που ακολούθησε ήταν όχι ,ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο,αλλά μόνο ανάμεσα στα ,δυο ζώα ,που,ξεθαρρεμένα προφανώς από τη φιλική στάση των παιδιών ,άφησαν στην άκρη ακόμα και την... απόσταση ασφαλείας που τηρούσαν μέχρι τότε και πλησίασαν τόσο κοντά ,που οι μουσούδες τους, άγγιζαν σχεδόν τα χέρια των παιδιών..
Παράτησα το ψάξιμο των περιοδικών και πλησίασα τη χαριτωμένη ...τετράδα.
Βλέπω ,είσαστε ...φιλαράκια με τα σκυλιά ,είπα μ ένα χαμόγελο.΄
Γέλασαν κι εκείνοι.
Ναι,είπαν με μια φωνή .Τους είδαμε τόσο δυστυχείς και ταλαιπωρημένους ,που νοιώσαμε το σάντουιτς να μας κάθεται στο λαιμό, έτσι όπως μας κοίταζαν.
Από που είστε ,ρώτησα .Από τη Δανία ,είπαν, φοιτητές. Δυστυχώς αύριο φεύγουμε και το budget μας έχει εξαντληθεί .,Γι αυτό και το γεύμα , για μας και τους καινούργιους φίλους μας από δω, είναι τόσο ...λιτό.
Γέλασα με τη σειρά μου.
Μπα, είπα,Είμαι της άποψης, πως το γεύμα που τους προσφέρατε θα το θυμούνται για καιρό.. Όχι μόνο για την ...ποιότητα ,αλλά και για τον...τρόπο του σερβιρίσματος.Δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια περιποίηση, νά στε βέβαιοι.
Ξέρετε ,είπε η κοπέλα.Σκέφτομαι καμιά φορά με τρόμο ,πως θα μπορούσα κι εγώ ,γιατί όχι ,να ήμουν στη θέση τους. Μήπως ελέγχουμε εμείς τίποτα, απ αυτή την τυφλή διαδικασία του γήινου περάσματός μας;Ποιος ξέρει ,συνέχισε,αν σε κάποια άλλη ζωή δε λάχει και σε μας ένας τέτοιος κλήρος.
Δηλαδη,κατά κάποιο τρόπο,φιλάτε τα ...ρούχα σας,την πείραξα.
Γέλασε.
Όχι ,αλλά να, το σκέφτομαι καμιά φορά κι ανατριχιάζω..Ανεξάρτητα ,όμως αν αυτός είναι ο λόγος ή όχι ,εγώ ολα τα ζώα και προπαντός τα σκυλιά τα λατρεύω.
Αλήθεια ,δεν έχετε καμιά υπηρεσία εδώ στην πόλη να ενδιαφερθεί γι αυτούς τους ''δυστυχείς'',μπήκε στη μέση ο νεαρός .Φαντάζομαι ότι το Χειμώνα ,όσο ελαφρύς κι αν είναι αυτός στο νησί σας, θα υποφέρουν..
Πως ,έχουμε ,είπα .Υπάρχει το δημοτικό κυνοκομείο ,αλλά, όπως φαίνεται ,δεν επαρκεί.
Να το μεγαλώσετε ,με διέκοψε΄η να κάνετε και δεύτερο.
Θα το μεταφέρω στους υποψήφιους δημάρχους ,μια και η 4η Απριλίου είναι μέρα αφιερωμένη στην προστασία των αδέσποτων ζώων, ,ώστε να το συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα τους ,υποσχέθηκα ,
Ακούτε boys ,είπε ,η κοπέλα ,στρεφόμενη στα δυο σκυλιά.Όπου νά ναι τελειώνουν τα βάσανα σας.'
Μη βιάζεσαι ,είπα μέσα μου, δε γίναμε ακόμα ...Δανία του Νότου.
