Του Δημήτρη Καρατζάνη
Eίναι κάποια χρόνια τώρα,που, ένας καλός φίλος - αείμνηστος πλέον -είχε επισκεφτεί το γιό του, φοιτητή τότε, σ ένα από τα πολύ γνωστά Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και μου διηγήθηκε ένα συμβάν που έλαβε χώρα στο campus του ιδρύματος και που,κατά τύχη, ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας..Για άγνωστο λόγο, δύο φοιτητές διαπληκτίστηκαν έντονα στον κοινόχρηστο χώρο του Πανεπιστημίου και από τα λόγια κατέληξαν σιγά -σιγά , να ανταλλάξουν και μερικές ''ψιλές''.Σε χρόνο dt αφότου άρχισε η συμπλοκή ,κατέφθασαν στο σημείο άνδρες της ασφάλειας του Πανεπιστημίου που τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στον υπεύθυνο ασφαλείας για τα ''περαιτέρω''.Ήταν περίπου οι μέρες που εδώ σε μας ,καμιά δεκαπενταριά Έλληνες και αλλοδαποί( τουρλού - τουρλού) είχαν κάνει κατάληψη στο ΕΚΠΑ και απαγόρευαν στο διδακτκό και διοικητικό προσωπικό να μπεί και να ασκήσει τα καθήκοντα του .
Το αρχαιότερο λοιπόν εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας ,παρέμενε επί μέρες κλειστό,από μια φούχτα ατόμων, κατά πλειοψηφία μη φοιτητών, περιμένοντας να ''ευδοκήσουν''εκείνοι ,για να αρχίσει να λειτουργεί ξανά. ..
Ακολούθησε βέβαια έκτοτε και πληθώρα άλλων ,πολύ ''βαρύτερων'' περιστατικών σε διάφορα Πανεπιστήμια,όπως οι τραμπουκισμοί καθηγητών - πχ περίπτωση Σιγάλα- και τα πρωτοφανή έκτροπα σε διάφορες σχολές με κορυφαία εκείνα των βανδαλισμών στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης.Εννοείται βέβαια πάντα, χωρίς να υπάρχει κανένας υπεύθυνος . Τελευταίο στη σειρά το πρόσφατο περιστατικό του εκφοβισμού με άμεσες απειλές κατά της καθηγήτριας κας Μαρίας Ευθυμίου του Πανεπιστημίου Αθηνών. .
Αυτά, τα συνεχόμενα κρούσματα βίας που κανονικά θά πρεπε να μην αφήνουν τον αρμόδιο υπουργό κ. Γαβρόγλου να κοιμάται τα βράδια, τον άφηναν παντελώς αδιάφορο.Ίσως γιατί περίμενε να ανδρωθεί το... ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα που θα ...ανελάμβανε τη ρύθμιση τους,ίσως και από λόγους καθαρά ιδεοληπτικούς.Πράγμα βέβαια αρκετά περίεργο , για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει και διδάξει σε Αμερικανικά πανεπιστήμια
Γεγονός είναι πάντως ότι η κατάσταση τα τελευταία χρόνια πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και ,οπωσδήποτε, αυτά που είδαμε να συμβαίνουν επί ημερών Σύριζα στα Πανεπιστήμια μας ,δεν τά είχαμε ποτέ άλλοτε ξαναδεί.
Γι αυτό και αποκτά όλως ιδιαίτερη σημασία, η πρόσφατη παρέμβαση των πέντε διακεκριμένων Ακαδημαικών ,αλλά και πολιτικών που έχουν άμεση σχέση με την εκπαίδευση (Αρβελέρ,Βερέμης,Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου ,Διαμαντούρος). Μια παρέμβαση που - κατά τους ίδιους - αποσκοπεί στο ''να καταργηθεί το κακώς εννοούμενο σήμερα άσυλο,για να μπορέσουν τα Πανεπιστήμιά μας να βρουν τον βηματισμό για την απρόσκοπτη διάδοση της γνώσης και την άσκηση της έρευνας''.
Το μόνο που έχομε να παρατηρήσουμε για την αξιοσημείωτη παρέμβαση των ''πέντε''που τάραξε τα ''πανεπιστημιακά νερά'', είναι ότι αυτή θά πρεπε να φέρει την υπογραφή, όχι μόνο πέντε ,αλλά εκατό ή και χιλίων πέντε προσωπικοτήτων και, ακόμα, να είχε γίνει πολύ πιο μπροστά Πριν η παιδεία μας κατρακυλήσει στο χάλι που την έχει οδηγήσει ο -κακή τη μοίρα-ιδεοληπτικός, πολιτικός της προιστάμενος.
Γιατί καθήκον του ''δάσκαλου'' δεν είναι μόνο να διδάσκει ,αλλά και, να ανοίγει δρόμους ,να γίνεται οδηγός στην ποιοτική αναβάθμιση του Πανεπιστημίου και στη μοιρασιά της γνώσης χωρίς το παραμικρό εμπόδιο..
