Τα στοιχεία για την κατάσταση του (άλλοτε κραταιού) πρωτογενούς τομέα της χώρας προκαλούν θλίψη για τα μυαλά που κουβαλάμε όλοι μαζί σε αυτόν τον τόπο, λαός, κοινωνία και πολιτική ηγεσία συνολικά...
Από την είσοδο μας στην τότε ΕΟΚ την κορυφαία πολιτική επιλογή του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή κόντρα στο λαϊκισμό της εποχής του ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο (στις αρχές της δεκαετίας του '80) μέχρι σήμερα, είναι τεράστια τα κονδύλια που έχουμε πάρει ως χώρα για τον πρωτογενή τομέα. Πάνω από 130 δις ευρώ.
Ωστόσο ο αγροτικός τομέας διαρκώς συρρικνώνεται και η εξάρτησή μας από εισαγωγές τροφίμων μεγαλώνει. Το πως τα διαχειρστήκαμε αυτά τα κονδύλια, είναι άραγε μόνο ευθύνη του "τεμπελάκου αγρότη" που τα έκανε "Καγιέν και μπουζούκια"; Ποιός είχε την ευθύνη της εποπτείας, ώστε η αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων να γίνει ορθολογικά και με σχέδιο, ώστε να δούμε αποτέλεσμα στην παραγωγή; Ποιός έλεγχε διαχρονικά που πήγαν αυτά τα κονδύλια;; Πόσα στραπάτσα πρέπει να φάμε ακομη συνολικά ως χώρα, για να αρχίσουμε να λέμε και καμιά αλήθεια μεταξύ μας;;;
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις μειώθηκαν κατά 26%, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις κατά 18%, ενώ η συμμετοχή του πρωτογενούς τομέα στο ΑΕΠ της χώρας περιορίζεται σε μονοψήφιο νούμερο. Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων αυξήθηκαν 62% την τελευταία 8ετία, εισάγουμε σχεδόν τα πάντα από παντού. Η εύκολη απάντηση είναι το κλασικό "μα είναι θέμα κόστους", όμως δεν θα πρέπει να δούμε με σοβαρότητα τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Μήπως να σταματήσουμε για λίγο "να πετάμε πέτρες" (κατά τη διαχρονικά προσφιλή ελληνική μας συνήθεια) ο ένας στον άλλο και να κάτσουμε να ασχοληθούμε λίγο στα σοβαρά με το τι γίνεται και τι μπορεί να γίνει με τον πρωτογενή μας τομέα που μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη αύξηση του εγχώριου ΑΕΠ και την παραγωγική αναδιάρθρωση που έχει ανάγκη η χώρα μας ;
