Της Ειρήνης Τσάκα
Μόλις λίγες ώρες πριν αντικρίσω αυτή την εικόνα, είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με την κόρη μου σχετικά με έναν εφιάλτη που τρόμαξε τη φίλη της.
Είδε λέει η κοπέλα ότι γινόταν πόλεμος και προσπαθούσαν να ξεφύγουν με τις βάρκες. «Ήταν πολύ αναστατωμένη και δεν ήταν εύκολο να την ηρεμήσω», μου έλεγε χαμογελώντας το δικό μου παιδί! Κι εγώ μεταξύ σοβαρού και αστείου της επεσήμανα πόσο τυχερές είναι και οι δύο που ήταν μόνο εφιάλτης…
Και ύστερα ήρθε αυτό!
Η φωτογραφία του Ομράν, το βίντεο με τον Ομράν κι ένα σφίξιμο στο στομάχι που δεν λέει να φύγει…
Γιατί η «γνωριμία» μας με το 5χρονο παιδί από τη Συρία, ήρθε την ώρα που στο περήφανο νησί μας κυριαρχούν κραυγές και αλαλαγμοί:
Για την Κρήτη που αποτελεί το «λίκνο» της φιλοξενίας, αλλά… για αυτούς που εμείς θα διαλέξουμε να φιλοξενήσουμε!
Για την Κρήτη που αποτελεί τη «ναυαρχίδα» του τουρισμού και αυτή η ναυαρχίδα θα «βουλιάξει» αν ανέβουν πάνω της κάποιες 100άδες συνάνθρωποι μας!
Για τον ανθρωπισμό μας που τον διαθέτουμε σε απεριόριστες ποσότητες, αλλά είμαστε και στην προνομιακή θέση να τον επιδεικνύουμε επιλεκτικά!
Για τους «ανεύθυνους ηγέτες τοπικής και πανελλαδικής εμβέλειας» που μας φέρνουν χωρίς να μας ρωτήσουν αυτούς τους…ξένους, επικίνδυνους να αλλοτριώσουν την όμορφη φυλή μας (το λιγότερο)!
Είδα και άκουσα πολλά αυτές τις μέρες… με επιχειρήματα ή χωρίς, ήπια, μεσαία, ακραία ή εξωφρενικά!
Ας πούμε όμως μια κουβέντα για την ατομική και συλλογική μας ευθύνη στην ασχήμια που βλέπουμε παντού γύρω μας σε αυτή τη «ναυαρχίδα» του τουρισμού!
Ας πούμε για τους χιλιάδες ξένους που εκμεταλλευτήκαμε τόσα χρόνια με τα χαμηλά έως ανύπαρκτα μεροκάματα!
Ας πούμε ότι δεν χρειάζεται να έρθουν οι αλλόθρησκοι να μας αποδεκατίσουν, αφού τα καταφέρνουμε και μόνοι μας στους δρόμους μας!
Ας πούμε για την αδυναμία από τους πολιτικούς μας ταγούς συνολικής και συντονισμένης αντιμετώπισης ενός προβλήματος που όσο το βλέπουμε ως αφορμή πολιτικής αντιπαράθεσης, τόσο αυτό θα γιγαντώνεται!
Ευτυχώς για την φήμη μας ο Ομράν δεν τα γνωρίζει όλα αυτά!
Και δεν νομίζω να τα μάθει ποτέ στη ζωή του (αν βέβαια είναι τυχερός και επιζήσει και από την επόμενη βόμβα που θα πέσει στη γειτονιά του).
Ο Ομράν και οι φίλοι του δυστυχώς ζουν επαναλαμβανόμενα και στην πιο άγρια εκδοχή του, τον εφιάλτη που είδε στο όνειρό της η νεαρή Κρητικοπούλα με την οποία ξεκίνησε η ιστορία μας…
Δεν γνωρίζουν ούτε κατά που πέφτει η Κρήτη και πιθανότατα δεν θα προλάβουν να μάθουν… Όπως δεν πρόλαβε να μάθει ο Αλιάν και χιλιάδες ακόμα παιδιά στη Συρία, την Υεμένη και αλλού…
Και με αυτό δεδομένο, για εμένα τουλάχιστον δεν υπάρχει δίλημμα :
Αν μου το ζητούσαν, ΝΑΙ θα έπαιρνα τον Ομράν και την παρέα του σπίτι μου!
Γιατί η αλλοτρίωση είναι ήδη εδώ και περισσότερο φοβάμαι μη χάσω την ταυτότητά μου ως άνθρωπος.
Και ταυτόχρονα εύχομαι και ελπίζω τα δικά μας παιδιά να μην χρειαστούν ποτέ μια τέτοιου είδους φιλοξενία!
