Του Δημήτρη Μιμή
Αυτό που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες σ΄ όλο τον πλανήτη είναι η άνοδος των λαϊκιστών κομμάτων. Βλέπουμε τι γίνεται στην Ιταλία, στις Φιλιππίνες, στις ΗΠΑ , ακόμα και στη Βραζιλία. Τα λαϊκίστικα κόμματα απέκτησαν πρόσβαση σε κυβερνήσεις. Ακόμα στη Γερμανία, τη Ρουμανία ή και τη Γαλλία τοποθετούνται όλο και πιο κοντά στην εξουσία. Στις μέρες μας μάλιστα βρίσκονται στο αποκορύφωμα τους και συμπεραίνω ότι εμείς οι ευρωπαίοι είμαστε περικυκλωμένοι από τους λαϊκιστές.
Μέχρι σήμερα, απ΄ ότι φαίνεται, κανένα δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να ξεφύγει απ΄ αυτό το φαινόμενο. Ο λαϊκισμός έχει γίνει κανόνας στην Ευρώπη και πνέει ένας άνεμος αλλαγής, όπως τον παρουσιάζουν. Προσωπικά πιστεύω ότι θα έρθει η στιγμή που θα ζήσουμε σ΄ όλο τον πλανήτη εφιαλτικές λαϊκίστικες στιγμές.
Όμως τι είναι ο λαϊκισμός; Είναι ένα στιλ μιας υπόσχεσης, ένας τρόπος προς κατάκτηση της εξουσίας. Ακόμα είναι μια προσπάθεια μεταφοράς του λαϊκού λόγου χωρίς ενδιάμεσους και όλα αυτά εναντίον των ελίτ. Θεωρείται ως μια μορφή αντίδρασης για τις δυσλειτουργίες της δημοκρατίας. Από πολλούς μάλιστα λέγεται ότι είναι μια αυτοάνοση ασθένεια της κοινωνίας μας.
Οι ηγέτες λαϊκιστές προσπαθούν στο όνομα της λαϊκής θέλησης να αποβάλλουν τη δημοκρατία. Αυτό κάνουν σήμερα ο Ορμπάν στην Ουγγαρία και ο Ερντογάν στην Τουρκία.
Ο λαϊκισμός οικειοποιείται το λαό και απορρίπτει το ενδεχόμενο μιας νόμιμης αντιπολίτευσης και απειλεί τη σημερινή εύθραυστη δημοκρατία. Όλα αυτά είναι επικίνδυνα για τη δημοκρατία και γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί προς όσους θα μιλήσουν εξ ονόματος του λαού, στις επικείμενες εθνικές είτε αυτοδιοικητικές εκλογές. Στις μέρες μας δειλά - δειλά εμφανίζονται τέτοια φαινόμενα και απαιτείται μεγάλη προσοχή σ΄ αυτούς που πάνε οικειοποιηθούν την εύθραυστη δημοκρατία και τον λαό της.
Απ΄ ότι θα καταλάβατε μιλώ για τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Είναι αυτός που εμφανίζεται τη στιγμή που η πολιτική έχει παγώσει. Ο λαϊκισμός δεν είναι αυτός που να δείχνει. Δεν πρέπει να τον εμπιστευόμαστε αλλά ούτε και αυτούς που μιλούν εξ ονόματος του. Γι΄ αυτό απαιτείται μια αναζωπύρωση του πολιτικού λόγου αλλά και της πολιτικής πράξης ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος του λαϊκισμού.
