Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη*
Ήγγικεν η ώρα, ω Έλληνες, ω παιδιά. Σε λίγο θα χτυπήσει το σχολικό κουδούνι και θα καλέσει τους μαθητές να ξεκινήσουν τη νέα σχολική χρονιά, οραματιζόμενοι ένα καλύτερο μέλλον και μία σχολική χρονιά χωρίς «κλεισίματα», σφραγίσματα και διαδικτυακά μαθήματα.
Ήγγικεν η ώρα των σοβαρών συζητήσεων και της απόφασης που πρέπει να πάρουν οι γονείς για το αν θα εμβολιάσουν τα παιδιά τους ή αν όχι. Είναι ένα θέμα αρκετά σοβαρό το οποίο αφορά όχι την υγεία ενηλίκων ατόμων, αλλά ανηλίκων, παιδιών για την υγεία των οποίων αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι γονείς και οι κηδεμόνες.
Πράγματι είναι ψυχοφθόρο και ψυχολογικά επώδυνο. Σε ένα παιδί που του έδωσες ζωή να πρέπει να αποφασίσεις να το εμβολιάσεις ή όχι προκειμένου να διαφυλάξεις ότι το παιδί σου δεν θα κινδυνέψει είτε από το εμβόλιο είτε από τον ίδιο τον ιό τον COVID.
Ως μαμά και εγώ η ίδια δεν θα πω ψέματα. Δεν θα πω ότι δεν προβληματίστηκα, παρόλο που εγώ εμβολιάστηκα από τους πρώτους μόλις άνοιξε η ηλικιακή μου ομάδα. Εμβολιάστηκα και θα έκανα ξανά το ίδιο αν χρειαζόταν, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να προστατεύσω τόσο τον εαυτό μου όσο και την κοινωνία μας και κατ` επέκταση τον κόσμο όλο που προσπαθεί να εκριζώσει τον διάολο – ιό από τις ζωές μας.
Για τα παιδιά μου όμως προβληματίστηκα και φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Και ακόμα φοβάμαι. Το δίλλημα μεγάλο το ίδιο και οι αμφιβολίες που άλλοτε με κατάπιναν και άλλοτε με ωθούσαν προς πάνω. Αποφάσισα να βάλω κάτω τις σκέψεις μου, να τις αρχειοθετήσω και με γνώμονα τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα και μελέτες να αποφασίσω για τον εμβολιασμό ή το μη εμβολιασμό των παιδιών μου.
Ο προβληματισμός μου με το εμβόλιο ήταν ένας και μόνο και είχε να κάνει με τις πιθανές παρενέργειες που ενδεχομένως να επιφέρει στα παιδιά μου. Οι κίνδυνοι , από την άλλη πλευρά, τη νόσηση δηλαδή με τον Covid αμέτρητοι. Ξεκινώντας από το καίριο αποτέλεσμα των μελετών που αποδεικνύει ότι 10% περίπου των ανεμβολίαστων παιδιών που θα νοσήσουν θα αποκτήσουν τη μακρά Covid νόσο, δηλαδή ενδεχομένως να εμφανίσουν χρόνια προβλήματα στους πνεύμονες, μυοκαρδίτιδες ή και περικαρδίτιδες.
Αυτό όμως που με τρομοκράτησε περισσότερο από όλα είναι οι αεροδιακομιδές παιδιών που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα και από Νοσοκομεία προς το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο λόγω της νόσησης τους με τον Covid με παρενέργεια αυτής την εμφάνιση της νόσου KAWASAKI, βάσει των λεγομένων παιδιάτρων που υπηρετούν σε αυτά τα νοσοκομεία.
Ας μη γελιόμαστε. Το τί θα προκαλέσει ο ιός στο σώμα μας και σε ποιά ζωτικά όργανα μας θα στοχεύσει δεν το γνωρίζει κανένας. Ούτε καν οι επιστήμονες επειδή ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά στις ιώσεις, πόσο δε μάλλον σε έναν νεοφανή ιό που δε σταματά να μας κυνηγάει και να μας εκπλήσσει. Ο τότε πρωτοεμφανιζόμενος ιός δεν ασχολήθηκε με τα παιδιά και έδειχνε προτίμηση προς τις μεγαλύτερες ηλικίες. Η τωρινή του όμως μετάλλαξη ανατρέπει τα καταγεγραμμένα ιατρικά δεδομένα και πλέον είμαστε πεπεισμένοι ότι τα παιδιά μας κινδυνεύουν πάρα πολύ αν νοσήσουν από τον ιό. Είναι λιγότερο θανατηφόρος αλλά περισσότερο επικίνδυνος να αφήσει μόνιμο κουσούρι, όπως το έλεγαν οι παλαιότεροι άνθρωποι και οι γονείς μας, που αν και λιγότερο σοφοί από εμάς, μας πήγαιναν για εμβολιασμό όποτε χρειαζόταν χωρίς «μα» και «δεν» και για εμβολιασμούς έναντι ιώσεων που ούτε καν γνώριζαν τι ήταν.
Επιλέγοντας «το μη χείρον βέλτιστον», αποφάσισα ότι το βέλτιστο εν προκειμένω είναι ο εμβολιασμός των παιδιών μου και ήδη προχώρησα με το 1ο παιδί μου επειδή η ηλικία του 2ου δεν είναι ακόμα επιλέξιμη για εμβολιασμό δυστυχώς.
Δεν θα πω σε κανένα γονέα τι να κάνει με τα παιδιά του και δεν έχω δικαίωμα να το κάνω. Δεν έχω καμιά τέτοια πρόθεση άλλωστε.
Θα πω ως μάνα ότι εμείς οι γονείς θα πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με ποιον τρόπο; Εσείς ξέρετε και εσείς αποφασίζετε. Εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω τον τρόπο που προκρίνει η ιατρική επιστήμη και οι επιστήμονες.
Καλή και ασφαλή σχολική χρονιά να έχουμε.
* Αρχιτέκτονας Μηχανικός, MSc, MBA, Προϊσταμένη τμήματος κτιριακών έργων Δήμου Μαλεβιζίου.
