Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Εάν ένα πράγμα σου μαθαίνει η ζωή και η πολιτική είναι πότε «να μην λες ποτέ»! Διότι από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να…λουστείς όσα κατακρίνεις. Όσο κοροϊδεύεις τους συνομήλικους που τα βάφουν άλλο τόσο μπορεί να μετατρέψεις σε κομοδινί το μαλλί και το μουστάκι σου και να το χρεώσεις στη μόδα, στα μικρά παιδιά σου, στους γεροντοσεβντάδες.
Έτσι και στην πολιτική: Λες διάφορα, τα χώνεις σκληρά στους αντιπάλους, αλλά χωρίς να το καταλάβεις μπορεί να βρεθείς υπουργός του Τσίπρα, βουλευτής του Μητσοτάκη, σύμβουλος του Κουράκη!
Ποτέ λοιπόν μην λες… ποτέ γιατί εύκολα μπορεί να καταλήξεις Θεοχαρόπουλος, Θάνος Μωραϊτης, να γίνεις ένας Κουβέλης του συστήματος, να διαγράψεις τα αισχρά τουίτς για να γράψεις ύμνους για τον εκάστοτε αρχηγό μόνο και μόνο επειδή σου προσέφερε μια καρέκλα!
Θα μου πείτε και η καρέκλα λίγο πράγμα είναι; Όλοι μοιάζουν να πασχίζουν γι αυτή την «ωραία καρέκλα, το άδειο πουκάμισο , αλλά με τις γεμάτες τσέπες» για να παραφράσουμε τον ποιητή!
Είναι όντως προσόν για έναν πολιτικό καριέρας μακράς πνοής να σαλιώνει το δάκτυλο και να ξέρει ανά πάσα στιγμή με ακρίβεια προς τα που φυσάει ο άνεμος. Μόνο έτσι θα επιβιώσει.
Τι κάνει όμως άραγε τους ανθρώπους να κάνουν κυβιστήσεις χωρίς να αισχύνονται, χωρίς να κοκκινίζουν; Είναι ίσως η ισορροπία που απαιτείται για να βάλουμε τάξη στο χάος; Είναι θέμα ευλυγισίας μέσης ή του DNA που συνθέτει τον πλούσιο ελληνικό πολιτικό πολιτισμό;
Δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση. Αλλά σαν τη σταθερότητα δεν υπάρχει έλεγε ένας σοφός- μα δύστροπος- τοπικός παράγων εξηγώντας το πως ένας άνθρωπος οφείλει να μένει αξιοπρεπής ως το τέλος, να τιμούν τα στερνά τα πρώτα της ζωής του.
«Μα στην πολιτική είναι λάθος, είναι βλακώδες να μην αλλάζεις άποψη, να μένεις αμετακίνητος» θα μου πείτε. Ναι, δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα να μένεις ακούνητος, αμίλητος μπροστά στις ιστορικές αλλαγές, στις διαφορετικές φάσεις της ζωής, αλλά πότε πρόλαβε ο κάθε βουλευτής να αντιληφθεί το μέγεθος της ιστορικής προσωπικότητας του Τσίπρα ή του Μητσοτάκη, πότε τα είπανε , πότε τα συμφωνήσανε είναι απορίας άξιον!
Μην σπεύσετε να μιλήσετε για τους τιτανοτεράστιους ηγέτες επειδή είναι οι πρώτοι διδάξαντες την κωλοτούμπα. Ο κάθε Αλέξης έχει στο νου του να διατηρηθεί στην εξουσία, κοιτάζει το δάσος και όχι το δέντρο. «Καλύτερα να ‘χεις κάποιον μες στη σκηνή και να κατουράει έξω, παρά έξω απ’ τη σκηνή και να κατουράει μέσα.» σκέφτηκε και τους έδωσε καρέκλες.
Μην θεωρήσετε επίσης πρότυπο τον Θεοχαρόπουλο για τα παιδιά σας (η αλήθεια είναι ότι δεν έχει δουλέψει ποτέ του, έχει ένα κόμμα σφραγίδα, έγινε βουλευτής από το πουθενά στο Επικρατείας, έγινε υπουργός από το…τίποτα- θέλει κι αυτό ικανότητα!) διότι ο πήχης μπαίνει χαμηλότερα από ότι νομίζετε!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
