της Μαρίας Λιονάκη
Ο Μάιος, με το συνδυασμό Άνοιξη, είχε ξεκινήσει προεκλογικό αγώνα καιρό πριν. Καταγράφοντας στο βιογραφικό του ανθισμένα λουλούδια, φυτεμένους βασιλικούς και εποχιακά άνθη, περιποιημένους κήπους με φρεσκοκουρεμένα δέντρα, πολύχρωμα παρτέρια, χρώματα και αρώματα και τάζοντας πως θα έρθουν ακόμα καλύτερες μέρες, πως θα φέρει το καλοκαίρι με θαλασσινές αποδράσεις, ηλιόλουστες μέρες, διακοπές, κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές και τώρα ετοιμάζεται να ορκίσει τη νέα Κυβέρνηση. Αντιμετωπίζοντας όμως ήδη σθεναρή αντιπολίτευση από το Χειμώνα που μπορεί να επιφέρει αστάθεια λίγων ημερών στον καλό καιρό.
Καλός καιρός που ήταν σύμμαχος μας στο εορτασμό της Λαμπρής, στα ευλογημένα οικογενειακά τραπέζια, που συνόδεψε την επιστροφή μας απ’ τη γενέτειρα. Η δική μου επιστροφή φέτος, αφού παρέτεινε λίγο τη συντροφιά στην ηλικιωμένη μαμά έγινε με ένα ξεχασμένο, ασυνήθιστο για μένα τρόπο. Με το υπεραστικό λεωφορείο από Χανιά! σε μια εμπειρία, όμορφο επίλογο των εορταστικών ημερών.
Καθώς ανάμεσα σε άλλα, ένα μπουκέτο με τουρίστριες φεύγοντας από το Ρέθυμνο ρωτούσαν κάθε τρεις και λίγο τον οδηγό, αγχωμένες μη χάσουν τη στάση: Lίgaria; -Νο Ligaria! απαντούσε ο οδηγός παίρνοντας το μάτι απ' το δρόμο (κοιτάζοντας με καθρέπτη πίσω) ...Μετά από λίγο το ίδιο...Κάποια στιγμή χάνει ο έφηβος στο μπροστινό κάθισμα το κινητό του...Του έπεσε λέει και το είχε αθόρυβο...Λεωφορειακή αλληλεγγύη ψάχναμε όλοι μαζί το κινητό...νέοι, γέροι, παιδιά (οι αγχωμένες τουρίστριες όχι) ...ενώ η κοπέλα που έκοψε τα εισιτήρια παρακαλούσε να καθίσουμε στις θέσεις μας, ο έφηβος αγωνιούσε για το κινητό του και εμείς όλοι μαζί χορωδιακά απαντούσαμε στις ερωτήσεις που συνεχίζονταν σηκώνοντας απ' τη γη του λεωφορείου τα μάτια: Νο Ligaria! Αυτά σε συνδυασμό με τις εικόνες από το παράθυρο από την αναστημένη φύση με την πανδαισία χρωμάτων και τα άφθονα ρυάκια, ποτάμια λόγω του φετινού χειμώνα, το μανδύα των χρωμάτων του δειλινού και σκέψεων-αναμνήσεων των ημερών που πέρασαν, αποτέλεσαν ωραία εμπειρία, υπόμνηση φοιτητικής ζωής, αλλιώτικη επιστροφή μου απ’ τη γενέτειρα.
Με καλό καιρό όμως, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας , έγινε και η άφιξη του νεοεκλεγέντος Μαΐου. Ενώ το κλίμα στην πόλη μας είναι προεκλογικό. Με παρουσίαση των βιογραφικών, των προγραμμάτων, στόχων των υποψηφίων, με υποσχέσεις, προσδοκίες… Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια, υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια για ευτυχισμένα χρόνια… Σε ένα προεκλογικό αγώνα με αμέτρητους υποψηφίους, σίγουρα κάποιους πολύ αξιόλογους… Την Ελενίτσα, την κόρη της γειτόνισσας, την ξαδέρφη την Κατερίνα του θείου Αγησίλαου, τη συνάδελφο τη Μαρία, που τι καλό κορίτσι που είναι… Στην Ελλάδα εξάλλου τρία είναι τα όνειρα κάθε μητέρας, να περάσει το παιδί της στο Πανεπιστήμιο, να βρει ένα άλλο καλό παιδί να παντρευτεί και να πολιτευτεί..
Κι όπως τα παιδάκια γράφουν γράμμα στον Αϊ Βασίλη, πριν τα Χριστούγεννα, έτσι δράττομαι της ευκαιρίας κι εγώ να γράψω το δικό μου γράμμα στο Μάιο που θα εκλεγεί. Ζητώντας μια πόλη με περισσότερο πράσινο, με περισσότερα πάρκα με παιδικές χαρές για να παίζουν τα παιδιά, μια πόλη χωρίς σκουπίδια, περισσότερο καθαρή. Με ιδιαίτερη μέριμνα για την αποπεράτωση ή ανακαίνιση των σχολικών κτιρίων. Που θα προστατεύει και θα αναδεικνύει τα αξιόλογα μνημεία αλλοτινών εποχών. Δράττομαι ακόμη της ευκαιρίας να γράψω για ένα δρόμο της πόλης μας που σίγουρα δεν είναι ο μόνος στην ίδια κακή μοίρα. Ένα δρόμο στη γειτονιά μου που έχει τη δική του ιστορία…
Όλη μέρα σηκώνει στην πλάτη του όλο τον κόσμο… άνδρες, γέρους, γυναίκες, παιδιά, υποψηφίους. Αυτοκίνητα παλιάς και νέας τεχνολογίας. Μηχανάκια με καβαλάρηδες του μεροκάματου ή ξέγνοιαστους, όπου γη και πατρίδα. Που κωπηλατούν κόντρα στους ανέμους, με ξέσκεπα κεφάλια. Επαγγελματικά αυτοκίνητα, νταλίκες. Ποδήλατα. Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας ξέρουν απ’ ανηφοριές. Σαν τον μυθικό Άτλαντα νιώθει που κρατούσε στους ώμους του τη γη. Πρόκειται για ένα δρόμο της πόλης μας, δρόμο κατ’ ευφημισμό, την Ηρακλή, στην περιοχή Κορώνη Μαγαρά. Που από πριν τα Χριστούγεννα που χειρουργήθηκε η υγεία του δεν έχει αποκατασταθεί. Από τότε που σκάφτηκε στα πλαίσια έργων του δήμου (για λόγους αποχέτευσης μάλλον) δεν έχει ξαναδεί άσπρη μέρα. Ούτε αυτός ούτε οι κάτοικοι της περιοχής.
Ο δρόμος αυτός, η Ηρακλή έμεινε για μεγάλο διάστημα σκαμμένος ταυτόχρονα με άλλους δρόμους στην ίδια περιοχή και για να πας στο σπίτι σου ήταν μια ολόκληρη Οδύσσεια. Ώσπου να αντιληφθείς ότι παραλιακά ή από το θαλάσσιο δρόμο θα έφτανες νωρίτερα σε είχαν ψάξει οι δικοί σου τρεις τέσσερις φορές στα amber alert. Στη βαρυχειμωνιά, στις έντονες βροχοπτώσεις δε, ο δρόμος μετατρέπονταν σε θάλασσα που παρέσυρε χώματα και πέτρες για μια άλλη Ιθάκη, άλλη γη.
Αμέσως μετά το πέρας των έργων τα χαντάκια που άνοιξαν έχουν με πολύ πρόχειρα μπαλώματα ασφάλτου σκεπαστεί. Πινελιές ασφάλτου που μπήκε κακότεχνα, υποτίθεται προσωρινά , αλλά έχει τελικά μονιμοποιηθεί. Έτσι έχει δημιουργηθεί μια παιδική χαρά με τραμπάλες, τσουλήθρες, με δεδομένο ότι ο δρόμος έχει κλίση. Έχουν δημιουργηθεί λόφοι, βουνά, ραχούλες, χαράδρες και φαράγγια. Για να μπορέσεις να διασχίσεις το δρόμο, όταν σε φέρει στην ανάγκη αυτή η άπονη ζωή, πρέπει να κάνεις ζικ ζακ συνεχόμενα, ανεξάρτητα από τη λωρίδα κυκλοφορίας κάνοντας νόημα στον απέναντι να κόψει φόρα, να σε περιμένει, ώστε σε κανένα πηγάδι να μην καταποντιστείς. Γιατί αν πέσεις σε τέτοιο βυθό δε θα καταστρέψεις μόνο το αυτοκίνητό σου, αλλά την Ιθάκη ποτέ δε θα τη δεις.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ηρακλή να έχεις ψυχολογικά προετοιμαστεί. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι. Κουβανείς δεν κουβανείς, θα τους συναντήσεις εκεί. Για να τη διασχίσεις θέλει μια διάθεση συναινετική . Όπως στα διαζύγια. Ίσως θέλεις και δικηγόρο. ‘Η άγιο βοηθό. Θέλει επίσης να ξέρεις καλά τη νοηματική ώστε με τους άλλους οδηγούς να συνεννοηθείς.
Στην Κορώνη Μαγαρά είναι ένας δρόμος η Ηρακλή που σαν Άτλας σηκώνει όλη μέρα αγόγγυστα στις πλάτες του τον κόσμο, τα αυτοκίνητα. Μα κάθε σούρουπο σαν ο ήλιος παίρνει το δρόμο για να δύσει, να κοιμηθεί κι η νύχτα επιβιβάζεται στο όχημα της να κατέβει στη γη χαμηλώνει τα μάτια, το στήθος του πάλλεται από το παράπονο, το λυγμό, δακρύζει, κρυφά θρηνεί… Ντρέπεται να τη λένε Ηρακλή , να φέρει το όνομα του μεγαλύτερου μυθικού ήρωα, να έχει κάνει τόσους ένδοξους άθλους στην αρχαιότητα, να έχει πνίξει στην κούνια του τα δυο φίδια που έστειλε η ζηλιάρα Ήρα, να έχει σκοτώσει τη Λερναία Ύδρα με τα πολλά κεφάλια, να έχει καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία και τόσους άλλους άθλους και να μην μπορεί επιτέλους μετά από τόσο καιρό… σωστά να ασφαλτοστρωθεί!
