Του Γιάννη Γιγουρτσή
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;
Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
Άγγελος Σικελιανός, Παλαμάς
Αγέρωχος, μοναχικός, αλλά όχι μόνος ο Μανώλης Γλέζος πέρασε σήμερα στην αιωνιότητα. Η συγκυρία το έφερε να γίνει η κηδεία του έτσι όπως και ο ίδιος , πιστεύω, θα το ήθελε και πάντως όπως του ταίριαζε. Χωρίς παράτες, κιλλίβαντες πυροβόλου Χωρίς ακολουθία στην Μητρόπολη Αθηνών με προεξάρχοντα τον Αρχιεπίσκοπο και την Σύνοδο. Χωρίς την "παρουσία σύσσωμης την πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και πλήθους κόσμου". Χωρίς να τον κηδεύουν "με τιμές εν ενεργεία" κλπ. κλπ Έτσι δεν έκλεψε κάνεις κάτι από τη λάμψη του αυτή την ύστατη ώρα και ο ίδιος ανέβηκε μόνος του στο στερέωμα των αληθινών ηρώων , όπως ο αποσπερίτης ανεβαίνει στο λυκόφως της ημέρας στον έναστρο ουρανό.
Ο Μανώλης Γλεζος ακολούθησε έναν δύσκολο δρόμο αξιών, ήθους και αγώνων σε όλη του τη ζωή. Από τα 19 του χρόνια που κατέβασε μαζί με τον Απόστολο Σαντά την σβάστικα από την Ακρόπολη μέχρι τα 95 του που πήγε να τιμήσει την επέτειο του Πολυτεχνείου, μόνος διακριτικά και υπό καταρρακτώδη βροχή (να είναι καλά ο φωτογράφος που τον εντόπισε και απαθανάτισε τη στιγμή) έδειξε μια χαρακτηριστική και απαράμιλλη συνέπεια λόγων και έργων, γενόμενος παράδειγμα ήδη εν ζωή και κερδίζοντας τον σεβασμό των αντιπάλων του και σύσσωμου του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου.
Σήμερα η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, η σημαία που συμβολίζει όσο καμία άλλη την ενότητα του λαού, της χώρας και του έθνους, κυμάτισε μεσίστια. Ισχυρά συμβολική κίνηση, -ορθότατη απόφαση της Κυβέρνησης- για να αποδοθεί έτσι ένας ύστατος οφειλόμενος φόρος τιμής στον "πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης" , στον άνθρωπο που (μαζί με τον Λάκη Σάντα, να μην τον ξεχνάμε ποτέ και αυτόν) κατέγραψε την αρχή της αντίστασης κατά του φασισμού και του ναζισμού και έδωσε ένα μήνυμα ελευθερίας και ελπίδας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την χειμαζόμενη Ευρώπη.
Σήμερα, εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού ζούμε έναν νέο πόλεμο, έναν πόλεμο για την υγεία, την ασφάλεια. την ζωή μας, έναν πόλεμο που μας δημιουργεί ανασφάλεια, φόβους, αμφιβολίες, έναν πόλεμο που είναι βέβαιον (γιατί αυτό γίνεται μετά από κάθε παρόμοια κατάσταση) όταν τελειώσει θα αλλάξει την κοινωνία και τις ζωές μας με τρόπο που σήμερα δε φανταζόμαστε ακόμη.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές σύμβολα που ενώνουν, ενισχύουν τον αγώνα μας και μας δίνουν ελπίδα για το αύριο είναι απαραίτητα όσο ποτέ. Και ο Μανώλης Γλέζος " διάλεξε" να φύγει μια τέτοια στιγμή, προσφέροντας ακόμα και με τον θάνατό του και τον ισχυρό συμβολισμό της αναχώρησής του αυτό που ετούτες τις ημέρες ο αγωνιζόμενος λαός και ο καθένας μας μέσα στην απομόνωσή του χρειάζεται, την αίσθηση του συνανοίκειν, συμπάχειν, συναγωνίζεσθαι. Το περίφημο "εμείς" που μπαίνει πριν από το εγώ. Το "εμείς " που οφείλουμε ωστόσο να το αναζητήσουμε πρώτα από όλα στον προσωπικό μας αγώνα και μετά στους άλλους. Το "εμείς" που είναι η συνισταμένη των ατομικών προσπαθειών όλων μας.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν κηδεύτηκε σήμερα μόνος, όπως παραπλανητικά ίσως δείχνουν οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν, Μαζί του έκλεινε σιωπηλά το γόνυ όλος ο ελληνικός λαός, γιατί για μια ακόμη φορά στην ιστορία, όπως έγινε κάποτε στην κηδεία του Κωστή Παλαμά μέσα στην κατοχή
" Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα"
Αθάνατος!
Φωτογραφία EUROKINISSI
