της Μαρίας Λιονάκη
Κάθε εποχή έχει δική της ταυτότητα, δικά της χαρακτηριστικά γνωρίσματα, δικές της συνήθειες ανθρώπων, δικό της και δικό μας τρόπο ζωής. Την άνοιξη η φύση λουλουδίζει, τα πουλιά τιτιβίζουν ξελογιασμένα, τα χελιδόνια επαναπατρίζονται και οι εποχιακοί αθλούμενοι επιστρέφουν στα γυμναστήρια. Σαν τα χελιδόνια κι αυτοί…
Όσοι πήραν κιλά το προηγούμενο Πάσχα για να τα χάσουν λίγο μετά, στις καλοκαιρινές διακοπές για να τα χάσουν πάλι λίγο μετά και τα Χριστούγεννα, αλλά δεν τα έχασαν ποτέ, καταφθάνουν μαζικά τέτοια εποχή στα γυμναστήρια . Είναι οι αργοπορημένοι , αγχωμένοι και βιαστικοί πελάτες , οι πελάτες στο παρά πέντε του καλοκαιριού που ρωτούν ανυπόμονα, με αγωνία το σωτήρα γυμναστή, personal trainer ή μη : « Προλαβαίνω ως το καλοκαίρι να χάσω τα παραπανίσια κιλά;»
Διαιτολόγοι, ξεχασμένοι όλο το χρόνο, έρχονται πάλι στην επικαιρότητα, επιστρατεύονται τώρα για να επέμβουν δυναμικά , να σώσουν την κατάσταση, να ξαναβάλουν, όσο γίνεται πιο ανώδυνα τον κόσμο στα περυσινά του ρούχα. Δίαιτες και προγράμματα υγιεινής διατροφής αναζητούνται εναγωνίως, τρόφιμα με λίγες θερμίδες και μπάρες δημητριακών γίνονται ανάρπαστα στα σούπερ μάρκετ. Κρέμες και προϊόντα αδυνατίσματος διαφημίζουν τα θαυματουργά τους αποτελέσματα και αγοράζονται από τους γεμάτους ελπίδα ανθρώπους.
Η ζυγαριά έχει μπει πάλι σε περίοπτη θέση στο σπίτι , ακριβής, ειλικρινής, αλλά και σκληρή και κακούργα, παρά τα ταξίματα και τα παρακάλια των ενοίκων του σπιτιού… Κοτζάμ άνθρωποι, με μπόι, προσωπικότητα και χαρακτήρα, αγέρωχοι γενικά, μαλακώνουν μπροστά της, στέκουν από πάνω της, της μιλούν ώρα , την καλοπιάνουν, την παρακαλούν για λίγη επιείκεια και κατανόηση , αλλά αυτή απότομη, ασυγκίνητη, αμείλικτη, προσωποποιείται ξαφνικά, παίρνει μορφή, ήχο και φωνή. Ιδια η αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου, στη γνωστή ταινία, όπου υποδύεται τη ράφτρα πληθωρικής κυρίας , λαίμαργης, λέει, κραυγάζει, κατηγορεί: « Σούζυ τρως! Και ψεύδεσαι και τρως!»
Κι όμως η γυμναστική δεν είναι είδος εποχιακό σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα κάλαντα, τους χαρταετούς και τις μάσκες της αποκριάς… Ούτε αγγαρεία, καταναγκαστικό έργο, βασανιστήριο. Είναι η πιο καλή συνήθεια για όλο το χρόνο , για όλους τους ανθρώπους ,κάθε ηλικίας , άντρες, γυναίκες και παιδιά. Είναι η πιο επιβεβλημένη συνήθεια σήμερα , λόγω της καθιστικής μας ζωής, η πιο αναγνωρισμένη και αναμφισβήτητα ωφέλιμη δραστηριότητα για τη σωματική και ψυχική υγεία μας . Είναι εκτόνωση και διασκέδαση, τρόπος ζωής, όλο το χρόνο, πολλών ανθρώπων. Η γυμναστική χαρίζει καλή υγεία, διάθεση και ευεξία, ευλυγισία, καλή φυσική κατάσταση κι αναπνοή , αυξάνει αντοχές, δυνάμεις . Διατηρεί ή μειώνει, συνδυασμένη με σωστή διατροφή, το σωματικό βάρος και την άσχημη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τονώνει την αυτοπεποίθησή μας. Ο χρόνος που διαθέτουμε γι’ αυτήν είναι ο χρόνος που χρωστάμε στον εαυτό μας και επιλέγουμε να τον διαθέσουμε, είναι ο χρόνος που αξίζει να αφιερώσουμε στον εαυτό μας.
Το γυμναστήριο είναι χώρος συνάντησης διαφόρων ανθρώπων, κάθε ηλικίας, επαγγέλματος, μορφωτικού επιπέδου, είναι χώρος κοινωνικοποίησης. Είναι επιλεγμένο έτσι ώστε να είναι ευάερο, ευήλιο, με μεγάλα παράθυρα και καθρέπτες, βαμμένο σε ωραία χρώματα, με τηλεοράσεις που προβάλλουν ελκυστικά σώματα και εικόνες γεμάτες δράση, άθληση, ένταση και κίνηση. Εξοπλισμένο με βαράκια, κάθε είδους, σχήματος, βάρους και χρώματος, με χρωματιστές μπάλες και στρώματα , με ειδικούς σταθερούς ιμάντες, με διαδρόμους, ποδήλατα, ελλειπτικά και πολλά , διαφορετικά , μηχανήματα, εξειδικευμένα για κάθε μυϊκή ομάδα.
Ωρα πρωινή στο γυμναστήριο, το κοντινό μου. Μπαίνοντας στην αίθουσα των ομαδικών βλέπω τη φίλη μου την Αργυρώ να κάθεται κατάχαμα, στο πάτωμα του γυμναστηρίου, συννεφιασμένη κάπως , σαν το σημερινό καιρό και να κουνάει , πέρα δώθε, με αργές κινήσεις τους ριζωμένους στο ταβάνι ιμάντες . Με δυνατή φωνή ανακοινώνει μισοαστεία, μισοσοβαρά στις φίλες της: «Από εδώ, καθιστή, θα κάνω σήμερα γυμναστική!» λέει κι εμείς γελάμε… Η αίθουσα είναι ήδη γεμάτη κόσμο, κυρίως γυναίκες που άφησαν στις κατσαρόλες μισοψημένο το φαγητό και μαζεύτηκαν, πιστές σ’ αυτό ραντεβού. Γελαστές, ορεξάτες, φυσικά ομιλητικές, με άνετα αθλητικά ρούχα , χρωματιστά μπλουζάκια και λογιών λογιών τσιμπιδάκια να πειθαρχήσουν τα απείθαρχα μαλλιά. Χαιρετιούνται , μιλούν δυνατά, πειράζονται, λένε νέα και παλιά . Οσα πρόλαβαν ήδη να κάνουν, μέσα στη μέρα τους, όσα θα κάνουν μετά.
Ο γυμναστής φτάνει με ανεξιχνίαστο βλέμμα, τακτοποιεί τα απαραίτητα και παίρνει θέση, έτοιμος να αρχίσει το μάθημα, να δώσει παραγγέλματα, να δείξει τις ασκήσεις, να διορθώσει λάθη, να εμψυχώσει. Τα κορδόνια των παπουτσιών δένονται πιο σφιχτά, τα ειδικά γάντια φοριούνται, τα μαλλιά στερεώνονται καλύτερα, φυλακίζονται σε σφιχτά λαστιχάκια. Η προπόνηση έχει ήδη αρχίσει ώρα αρκετή… «Πάμε! Χέρια και πόδια στο άνοιγμα των ώμων, ξεκινάμε καθίσματα, δεν σκύβουμε, δεν κρεμιόμαστε απ’ τους ιμάντες , κατεβείτε χαμηλά… μείνετε!» φωνάζει ο Δημήτρης με βροντερή, αποφασιστική φωνή για να προλάβει λιποψυχία και τεμπελιά, τα δικά μας σταματήματα, τη γκρίνια και τις αντιρρήσεις μας. «Αλλάξτε τώρα μέτωπο, πάμε για push ups, σωστή εκτέλεση θέλω, χέρια ορθή γωνία , ενενήντα μοιρών πάμε!» λέει, ενώ εγώ ψάχνω γελώντας, με σκωπτική διάθεση τη μοίρα που με έφερε πάλι εδώ σήμερα και τη γεωμετρία που έμαθα μικρή… Ηχοι δυνατής μουσικής σκορπίζονται στο χώρο “ Bouna sera signorina!” τραγουδά ο ξένος τραγουδιστής και δίνει ρυθμό, κέφι και συμπαράσταση στα λίγο κουρασμένα , μα ακόμα γελαστά πρόσωπα μας που ανταλλάσσουν, σαν μαθητές σχολείου κλεφτές, βιαστικές, ενθαρρυντικές , γεμάτες υπονοούμενα ματιές… «Θέλω τώρα τρία σετ πιέσεις γαλλικές, δώδεκα επαναλήψεων τη φορά και ανάμεσα δέκα δευτερόλεπτα διάλειμμα. Πάμε!» συνεχίζει απτόητος ο Δημήτρης, που όμως, για καλή μας τύχη, αποσπάται για λίγο, να διορθώσει κάτι στον ήχο . «Τα κάνετε;» ρωτάει… «Κάναμε τρία σετ διάλειμμα και δέκα δευτερόλεπτα πιέσεις γαλλικές! » του απαντώ εγώ γελώντας, με το θάρρος και την οικειότητα παλιάς μαθήτριας του.
Ωρα άθλησης. Το μυαλό αδειάζει από υποχρεώσεις, άγχη και προβλήματα. Κι εσύ που τόλμησες για άλλη μια φορά να αφήσεις την καρέκλα ή τον καναπέ σου για τη δύσκολη απόφαση της άθλησης, της άσκησης, της γυμναστικής είσαι κάθε φορά έτοιμη να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς, να εκτελέσεις, όσο γίνεται πιο πιστά τις ασκήσεις, να κουραστείς και να ξεκουραστείς μαζί και να διασκεδάσεις , σ’ αυτό το χώρο, το χρόνο, την ομάδα, να αναμετρηθείς με όσα μπορείς κι όσα δεν μπορείς, να προσπαθήσεις… να φτάσεις, κατά μια έννοια, όσον αφορά τις δυνάμεις σου, εκεί που ο Καζαντζάκης σε προτρέπει, όπου δεν μπορείς!
