“Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·” Κεριά Καβάφης
Το 2021 είναι στη δύση του. Έχει πακετάρει τα λιγοστά υπάρχοντα του σε μια βαλίτσα ξεχειλισμένη κι είναι έτοιμο να ξεκρεμάσει το γούνινο παλτό του από τη ξύλινη κρεμάστρα, τον πλεχτό σκούφο του και το γκρι κασκόλ του, να τα τυλιχτεί και να αναχωρήσει με το συρμό του χρόνου. Βιάζεται εξάλλου, καθώς πληθαίνουν τα κρούσματα κι αυτό είναι γερασμένο πολύ. Ρυτίδες χαράσσουν το πρόσωπο του, σαν τα σκασίματα τη ξεραμένη γη, ενώ καφετιές κηλίδες έχουν σημαδέψει τα χέρια που τρέμουν σε κάθε κίνηση σαν τα πουλιά πριν την καταιγίδα.
Μα όσο και να βιάζεται, λίγες ματιές τις ρίχνει ακόμα στο τζάκι που τριζοβολούν τα ξύλα, καθώς τα καταπίνει η φωτιά που με τις φλόγες της σε διαγωνισμό, χαρίζει θαλπωρή και ζεστασιά στο χώρο. Ναι αυτό θα του λείψει εκεί που θα πάει. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι γκρινιάρηδες, να μαλώνουν μεταξύ τους, να ανάβουν σαν τα ξύλα στο τζάκι, μα το χειμώνα ξέρουν να περνούν καλά. Με κάστανα, σταφίδες, καρύδια, τσίπουρο ή ρακή κι ενώ έξω μαίνεται ο αέρας κι η βροχή, αυτοί μαζεύονται οικογενειακά γύρω από το τζάκι, όπου μοσχομυρίζουν πεταμένες πορτοκαλόφλουδες και διηγούνται ιστορίες από τα παλιά. Αναμνήσεις, κατορθώματα δικά τους, άλλων, αστείες αφηγήσεις, ιστορίες για σημεία και τέρατα, έθιμα τέτοιας εποχής, άλλης, όλα διανθισμένα από φανταστικές προσθήκες, υπερβολές που φέρνουν άλλοτε συγκίνηση κι άλλοτε φωνούλες έκπληξης και θαυμασμού.
Τέτοιες ώρες είναι που απλώνουν τα χέρια να ζεσταθούν μπροστά από τη φωτιά, μπροστά στους κορμούς των δέντρων, τα ξύλα που λίγο πριν πυρποληθούν, αναπολούν τη δική τους πατρίδα, τα όρη που τα γέννησαν και τα έθρεψαν. Τα πουλιά που φώλιασαν στα φυλλώματα τους. Τον ήλιο που τα φώτιζε, το αεράκι που τους τραγουδούσε τα κρύα βράδια να μη φοβούνται. Βελανιδιές, πεύκα, ελιές, κυπαρίσσια. Άλλοτε θαλερά. Τώρα ξοδεμένα.
Σαν το χρόνο που έχει σηκώσει το χέρι του κι αποχαιρετά, φυλακίζοντας στην ψυχή του δυο τρεις τελευταίες εικόνες του κόσμου μας. Θα τις έχει εκεί που πάει συντροφιά. Μαζί με ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από καλές και κακές στιγμές της χρονιάς. Εικόνες από νοσοκομεία, από εντατικές, ο πόνος των συγγενών των τεθνεώτων, η καμπάνια για τα εμβόλια, ο εξωτερικός ιος από τη γείτονα χώρα που λιμοκτονεί, δικοί μας λιμοί, σεισμοί, πολλοί σεισμοί με άστεγους και καταποντισμοί, από δω οι φουρτουνάκηδες εμβολιαστές, από εκεί οι βροντάκηδες αντιεμβολιαστές, γυναικοκτονίες, η φωτογραφία του Μίκη και της Φώφης, σκάνδαλα σε δομές, γηροκομεία… Πιο πολλές οι θλιβερές φωτογραφίες, λιγοστές οι καλές.
Ανάμεσα τους, ένα φιλί ερωτευμένων, ένα μωρό που γεννιέται και σκορπίζει χαρά, το νανούρισμα μιας μάνας, το χέρι του γιου που σφίγγει το χέρι του ηλικιωμένου πατέρα του, το χαμόγελο της επιτυχίας, ένα καράβι που σαλπάρει, το φύτευμα ενός βασιλικού, μιας λεβάντας, μιας τριανταφυλλιάς, εικόνες της φύσης, η απέραντη θάλασσα, το πέταγμα του γλάρου, μια δροσοσταλίδα στο λευκό ενός κρίνου, μια πεταλούδα που σεργιανά, η ανατολή κι η δύση του ηλίου… Του ήλιου που δύει μέσα σε μια θάλασσα από ρόδινα, πορτοκαλί χρώματα. Σαν τον 2021 σε λίγο.
Ναι θα φύγει κι αυτό. Όπως το 2020, το 2019, το 2018. Τη διαδοχή του χρόνου δεν άλλαξε ποτέ κανείς. Το πρωτόκολλο είναι αμετάκλητο, εδώ και χρόνια συμφωνημένο στη Σύμβαση του Κόσμου. Κάθε έτος έχει 365 ημέρες, εκτός κι αν είναι δίσεκτο, που έχει 366 κι αυτό συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια. Κάθε ημέρα έχει είκοσι τέσσερις ώρες, κάθε ώρα έχει εξήντα λεπτά, κάθε λεπτό εξήντα δεύτερα, καθένας μας έχει μια ζωή. Να τη ξοδέψει όπως θέλει και μπορεί. Εξάλλου, όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο και κανένας δεν μπορεί να τ’ αποφύγει. Σε αυτή τη ζωή θα χωρέσουν τα καλά, μα και τα άσχημα. Όνειρα, προσδοκίες, επιθυμίες, η κοινωνικότητα κι η μοναξιά μας, οι αγώνες μας, όσα καταφέραμε και νιώθουμε περήφανοι, μα και λάθη, πάθη, προβλήματα, διαψεύσεις, αστοχίες, παρεξηγήσεις… Από όλα έχει το περιβόλι της ζωής μας. Οι θάλασσες που συναντήσαμε , που συναντάμε είναι άλλοτε γαλήνιες κι άλλοτε τρικυμισμένες. Σε κάθε περίπτωση όμως αξίζει το μπλε που αντικρίζουμε. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να ξανοιγόμαστε ετοιμοπόλεμοι για νέα ταξίδια στο πέλαγος που λέγεται ζωή. Με αισιοδοξία, με προσδοκία πως η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη.
Ναι είμαστε απογοητευμένοι, κουρασμένοι από τη μάχη με τον ιό, από τον περιορισμό της ζωής μας. Ναι άλλαξαν τα σχέδια μας. Χωρίς μουσική, ρεβεγιόν θα γιορτάσουμε φέτος, με επιφυλακτικές συναντήσεις, χωρίς αγκαλιές, φιλιά, χωρίς το πάρε δώσε της αγάπης. «Ζούμε με συναισθήματα όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς» έλεγε ο Αριστοτέλης, μα πώς να εκφράσεις συναισθήματα περιχαρακωμένος στη μάσκα, με το φόβο της μετάδοσης του ιού.
Θα την πάρουμε όμως τη ρεβάνς, θα την ξεπεράσουμε την κρίση του ιού. Η ζωή είναι δύσκολο σταυρόλεξο, μα εμείς είμαστε δυνατοί λύτες. Θα τους λύσουμε τους κόμπους, θα τους μαντέψουμε τους γρίφους, θα ισορροπήσουμε το παιχνίδι, θα έρθει και σε μας το φύλλο το καλό. Κάθε νέα χρονιά είναι μια καινούρια αρχή. Ας την υποδεχτούμε με την καλή μας διάθεση, με χαμόγελο. Τραγουδώντας όπως πάντα « Πάει ο παλιός ο χρόνος…» Στέλνοντας ευχές, ανταλλάσσοντας τηλέφωνα, δίνοντας τα όποια δώρα πήραμε στους οικείους, στα παιδιά, όσο καλύτερα μπορούμε…
«Να κάτεχα από πού περνά ο χρόνος και διαβαίνει, σκιας να τονε τραυμάτιζα σιγά σιγά να πηαίνει…»
Καλή χρονιά, με υγεία, ελπίδα, αγάπη κι ομόνοια!
