Της Μαρίας Λιονάκη
Έχουν περάσει δυο βδομάδες από τότε που δημοσιοποιήθηκε η άρνηση της Φώφης να θέσει υποψηφιότητα στο κόμμα που εκπροσωπούσε, εξαιτίας υποτροπής της νόσου της. Σχεδόν δε ταυτόχρονα, ανακοινώθηκε κι η διάγνωση της ίδιας νόσου, σε άλλη μορφή, σε μια άλλη γυναίκα πολιτικό μας . Τις επαινέσαμε και τις δύο για το μήνυμα αγωνιστικότητας που έστελναν, πως θα παλέψουν γενναία με τη νόσο, όπως ήξεραν αυτές να αγωνίζονται και θα τα καταφέρουν. Παραδείγματα θάρρους τα θεωρήσαμε και τα δύο και ήταν, ενώ ειλικρινείς ήταν οι ευχές όλων μας για ίαση και στις δύο. Ήταν εξάλλου η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσαμε ότι τα πρόσωπα αυτά που συνδιαλέγονταν με άπταιστα επιχειρήματα, που επιδίδονταν συχνά σε τηλεοπτικούς διαξιφισμούς, ανταγωνισμούς, που αγωνιούσαν για απήχηση και εκλογικά ποσοστά, μα πάνω απ’ όλα που αγωνιούσαν για την τύχη του τόπου μας, ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Μα δεν πέρασε πολύς καιρός και…
Έφυγε η Φώφη Γεννηματά. Η είδηση έσκισε στα δύο το πέπλο που φώτιζε τη μέρα, ενώ η βροντή από το όπλο του Χάρου, που είχε μόλις απασφαλίσει και πετύχει διάνα στη βολή, αντιβόησε σε βουνά και πεδιάδες. Αιφνιδιασμός. Έφυγε στα αλήθεια η Φώφη;
Δυστυχώς ναι. Έφυγε η Φώφη Γεννηματά. Μια πολύ θηλυκή γυναικεία ύπαρξη, μια πολιτικός που πρωταγωνιστούσε και τη θαύμαζες, ανεξάρτητα αν ενστερνιζόσουν τις πολιτικές ιδέες του κόμματος που εκπροσωπούσε. Η απόγονος μιας σπουδαίας οικογένειας, με ιστορία. Μια γυναίκα που όλοι την ξέραμε με το πολύ οικείο υποκοριστικό που πάντα θα οδηγεί συνειρμικά στη μορφή της.
Μετά από δυο βδομάδες νοσηλείας, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά της, το σύζυγο και τα παιδιά της, που αγωνιούσε σε συνεντεύξεις της εδώ και καιρό για το αν θα τα άφηνε μόνα τους. Βλέπετε πάνω απ’ όλα η Φώφη ήταν μάνα, όπως κάθε γυναίκα με παιδιά. Βυθίζοντας στο πένθος και τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας, που ανεπιφύλακτα παραμερίζει κάθε ποταπή σκέψη και κοιτάζει με βλέμμα ειλικρινά θλιμμένο, χωρίς να προβαίνει εύκολα σε δηλώσεις. Μα δε λυπήθηκαν μόνο οι πολιτικοί. Γιατί η Φώφη δεν άφησε αυτή τη ζωή ως πολιτικός, μα ως άνθρωπος.
Ναι είναι μια στιγμή λύπης για όλους μας. Μια στιγμή που ξεπερνά κόμματα και αντίστοιχα εμβληματικά χρώματα. Ο θάνατος δεν είναι ούτε πράσινος, ούτε μπλε, ούτε φούξια. Ο θάνατος είναι μαύρος. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν δωροδοκείται, δε δελεάζεται. Είναι στυγνός, αμείλικτος, απόλυτος. Άδικος. Δρόμος χωρίς επιστροφή. Είναι το τέρμα. Όπου σφραγίζεται το βιβλίο της ζωής μας και μπαίνει στη βιβλιοθήκη του χρόνου και της Ιστορίας. Στη βιβλιοθήκη του μυαλού των αγαπημένων μας. Ο θάνατος δεν έχει πολιτικές αρχές, πιστεύω, ούτε αναπτύσσει σχέδιο, κοσμοθεωρία, δε βάζει στόχους. Δεν αποβλέπει στην ανάπτυξη και την πρόοδο. Το δικό του κόμμα φέρνει μαρασμό, ανυπαρξία, απώλεια, πένθος, λύπη και πόνο. Δεν ποτίζει λουλούδια να ανθίσουν φυντάνια. Ραντίζει με δηλητήριο, ξεριζώνει, σείει τα θεμέλια, γκρεμίζει. Υπάρξεις. Που φαίνονταν ανίκητες. Που τις κοίταζες και σκεφτόσουν: Δεν μπορεί παρά να τα καταφέρουν. Δεν μπορεί παρά ο δυναμισμός τους, η πνευματική τους συγκρότηση, η ηθική τους αξία, η σωματική τους ομορφιά να επιβληθούν του κακού, να το κατατροπώσουν.
Κι είναι το μήνυμα, όπως σε κάθε χαμό το ίδιο. Να ζούμε την κάθε μας μέρα, με ένταση, πάθος, ζωή, σα να μην υπάρχει αύριο. Να χαιρόμαστε με την καρδιά μας με τα απλά πράγματα. Γιατί πέταξε ένα πουλί ως την αυλή μας, γιατί άνθισε το χρυσάνθεμο που ποτίζαμε. Να αγαπάμε, να βοηθάμε.
Κι είναι η δική μου λύπη διπλή. Για τον άνθρωπο Φώφη που χάθηκε πρόωρα, αφήνοντας ορφάνια, μα και για το μήνυμα που διαχέεται , που μεταδίδεται σε αυτούς που αναμετριούνται με αυτή τη νόσο. Τους συγγενείς τους. Θα τα καταφέρετε! Με ακούτε; ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ! Μόνο μη σταματήσετε να αγωνίζεστε! Αυτό θα ήθελε κι η Φώφη.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της…
Φωτογραφία: Eurokinissi / Τατιάνα Μπόλαρη
