Οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων συχνά συναντούν πολλά προβλήματα που τους αναγκάζουν να μπουν σε ένα κλίμα έντασης και ασυνεννοησίας. Οι αιτίες είναι πολλές και έχουν να κάνουν με τις διαφορετικές οπτικές που έχουν οι άνθρωποι για το ίδιο θέμα. Ο τρόπος δηλαδή που μεταφράζουν τα πράγματα δεν εναρμονίζεται με τον τρόπο που οι άλλοι τα αντιμετωπίζουν και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται συναισθήματα θυμού, αδικίας, έντασης και συμφέροντος.
Είναι γεγονός ότι κάθε κέρμα έχει δυο όψεις και μέσα σ αυτό το σκεπτικό, θα βρούμε τις δυσκολίες στην επικοινωνία. Αν λοιπόν με την λέξη μαλώνω σηματοδοτώ ότι επιπλήττω κάποιον, του κάνω παρατήρηση, ή τσακώνομαι μαζί του, με την λέξη καυγάς δηλώνω ένα έντονο επεισόδιο με φραστικές αντιπαραθέσεις, που μπορεί να οδηγήσει και σε χρήση βίας. Αυτό σημαίνει ότι αλλάζει κατά πολύ το νόημα των λέξεων ανάμεσα στο λογομαχώ, τσακώνομαι και στο διακόπτω σχέσεις.
Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που κρύβει πολλά κι έχει την δύναμη να προάγει ή όχι την σχέση. Συνήθως πίσω από αυτόν είναι κρυμμένο, το άγχος ο φόβος και πολλές φορές ο εγωισμός. Συνδέεται με τον τρόπο που επικοινωνούμε και όταν συσσωρεύεται και δεν εκφράζεται, θεριεύει, αγριεύει και βγαίνει με έντονες αντιδράσεις. Τις περισσότερες φορές ο θυμός είναι συνυφασμένος με την απειλή και άλλες με την αδικία. Η αδικία θυματοποιεί τον άνθρωπο και του δίνει την αιτία να θυμώσει. Π.χ λέμε « Έχω κάνει τόσα πολλά για εσένα και εσύ δεν τα αναγνωρίζεις», « Είμαι καλός αλλά ως εδώ, με πνίγει το δίκιο μου» κά.
Ο θυμός που δεν εκφράζεται και για πολλά χρόνια υπομένει, τοποθετεί τα προβλήματα συνήθως «κάτω από το χαλί» με αποτέλεσμα η υπομονή και η ανοχή που κρύβει να λειτουργεί σαν χύτρα ταχύτητας που εκτοξεύεται με νεύρα, άσχημα λόγια και φωνές.
Τι δεν χρειάζεται ένας καυγάς.
Η χρονική στιγμή ενός καυγά, έχει να κάνει με την ώρα που επιλέγουμε να τον κάνουμε. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε την σωστή στιγμή που θα επικοινωνήσουμε την διαφωνία μας. Π.χ μια κακή στιγμή είναι η ώρα που μας πιέζει ο χρόνος, όταν είμαστε εκνευρισμένοι, ταλαιπωρημένοι κτλ. Είναι πραγματικά άτοπο, να εκφράσουμε τον θυμό μας όταν αυτός είναι στο ζενίθ ή δεν έχει καταλαγιάσει καθώς καμιά φορά λέμε ή κάνουμε πράγματα σε ακατάλληλες στιγμές όταν δηλαδή ο άλλος δεν είναι έτοιμος να μας ακούσει.
Ένας καυγάς δεν χρειάζεται να υπομένει για αρκετό καιρό τις αδικίες. Συνήθως ο άνθρωπος που αφήνει τον θυμό του να φτάσει στο σημείο που θα τον κάνει να εκραγεί είναι έρμαιο ενός συσσωρευμένου συναισθήματος αδικίας και ταλαιπωρίας. Αυτό τον κάνει ανήμπορο μπροστά στο θυμό με αποτέλεσμα να εκφράζεται αφιλτράριστα και πολλές φορές χωρίς σημαντική αιτία. Για τον λόγο αυτό βλέπουμε διάφορα ξεσπάσματα θυμού χωρίς ιδιαίτερη αφορμή.
Πολλές φορές έχουμε την τάση να δίνουμε συμβουλές ή να λέμε στους άλλους τι να κάνουν ή πως πρέπει να αισθάνονται. Η λέξη Εγώ δεν θα το έκανα αυτό ή δεν πρέπει να νοιώθεις έτσι δεν βοηθά καθόλου τον συνομιλητή μας αλλά ούτε και του προσφέρει κάτι. Αυτό είναι μια αφορμή για κάποιον γερό καυγά αφού ο άλλος νοιώθει ότι δεν τον καταλαβαίνουμε κ συνέχεια τον κριτικάρουμε.
Ο θυμός που εκφράζεται ανοιχτά φέρνει σε δύσκολη θέση τους άλλους και δημιουργεί ανοικτά μέτωπα. Σίγουρα δεν βγαίνει νόημα να κατηγορεί ο ένας τον άλλον όμως με κάποιο τρόπο πρέπει να λύνονται οι διαφορές μεταξύ μας. Αυτός ο τρόπος είναι να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου και να μπορούμε να βλέπουμε την οπτική του. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε μαζί του αλλά να τον καταλαβαίνουμε. Με την αυθεντική επικοινωνία συναισθήματος και ανάγκης αναγνωρίζω αρχικά την κατάσταση. Μετά μεταφράζω τα συναισθήματα μου και τι κρύβεται πίσω από αυτά.
Κάτω από κάθε καυγά κρύβεται η αδυναμία μας να βάζουμε όρια, να νοιώθουμε ασφαλείς καθώς και να παίρνουμε φροντίδα και αγάπη με τον τρόπο που θέλουμε. Γενικά φοβόμαστε να μην γίνουμε ευάλωτοι καθώς κι να μην φτάσουμε σε ρήξη. Πολλές φορές μια ρήξη μπορεί να είναι επώδυνη αλλά καταφέρνει να φέρνει μια καινούργια ισορροπία πραγμάτων που μπορεί να στηρίξει πιο υγιή πλαίσια και νέες βάσεις. Αυτό μπορεί να γίνει με σωστά επιχειρήματα, σεβασμό προς την γνώμη των άλλων αλλά και εγκράτεια σε ένα αποδιοργανωμένο θυμό.