Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αυτές τις μέρες θυμήθηκα τη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. «Η Κύπρος κείται μακράν» , είχε πει κατά τη διάρκεια του ΑΤΤΙΛΑ 2 , μια φράση που μας “στοιχειώνει” σχεδόν μισό αιώνα καθώς πάνω σε αυτή στηρίχτηκαν οι χουντικοί για να πουν ότι η μεταπολιτευτική κυβέρνηση φταίει που χάσαμε την Κύπρο.
Μου ΄ρθε στο νου βλέποντας τις τελευταίες ημέρες τα λεγόμενα εθνικά κανάλια, τις ιστοσελίδες , ακόμη και εφημερίδες πραγματικού κύρους να υποβαθμίζουν ένα από τα μείζονα κοινωνικά θέματα που προκάλεσε στην Ελλάδα ο μεγάλος σεισμός του Αρκαλοχωρίου. Δεν ήταν οποιοσδήποτε σεισμός. «Ήταν ένας σεισμός που άλλαξε την εικόνα που έχουμε για τους σεισμούς στην Ελλάδα» είπε ένας σεισμολόγος από τους λίγους έγκυρους που έχουν απομείνει.
Άφησε πίσω του απόλυτη καταστροφή. Κι ένα Νεκρό. Πληγές που δεν μπορούν εύκολα να επουλωθούν. Μια ολόκληρη περιοχή κινδυνεύει να αφανιστεί , μπορεί αύριο να μην είναι στον χάρτη όπως την ξέραμε! Και όμως για αυτό το τεράστιο γεγονός δεν αφιερώθηκαν ,παρά τις πρώτες μέρες, ούτε ο χώρος ούτε το ενδιαφέρον που θα ανέμενε κανένας. Προχθές δε στα κυριακάτικα ούτε μονόστηλο!
Μπορεί για ορισμένους και το «Αρκαλοχώρι να κείται μακράν» ,αλλά για όλους αυτούς που το νομίζουν ένα έχω να τους πω ότι κάνουν τραγικό λάθος: Είναι δίπλα τους, είναι το ίδιο το σπίτι τους, το σπίτι μας!
Κανείς δεν πίστευε ότι θα έρθει το κακό. Ακόμη κι εκείνοι που επί 4 μήνες «άκουγαν» τους σεισμούς, ένιωθαν τις δονήσεις, μπορεί να μην πίστευαν ότι έρχεται κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο οδυνηρό. Ούτε εμείς που ήμασταν λίγο πιο δίπλα είχαμε την αίσθηση αυτή, νομίζαμε ότι…αφορούσε άλλους. Μέχρι που έρχεται , σε παίρνει και σε σηκώνει! Το κακό μας αφορά όλους, όταν έρχεται σήμερα στον άλλο με τόση ευκολία τόσο γρήγορα κάποια στιγμή θα φτάσει και σε σένα.
Ο γιος του Τάρταρου και της Γης δεν αστειεύεται. Νιώθαμε ότι κάπου δίπλα μας, κάπου κοντά μας, κάπου…κάτω μας ο Εγκέλαδος κοιμάται, χαλαρώνει, πότε πότε έκανε μπασές, σαν…άγρια ροχαλητά. Και ξέραμε ότι καποια στιγμή θα ξυπνήσει ξανά αγριεμένος, φουριόζος, έτοιμος να τα σπάσει. Οπέρ και εγένετο…
Δεν είμαι σίγουρος εάν μπορώ να ερμηνεύσω το φαινόμενο δημοσιογραφικά. Είναι αδιαφορία; Είναι το…Αρκαλοχώρι μακριά από τα κέντρα εξουσίας; Προτιμούν να ασχολούνται με τη Θήβα που μπορεί να επηρεάσει περισσότερο τα πράγματα στην κεντρική Ελλάδα , την πρωτεύουσα; Είναι το…αθηνοκεντρικό κράτος που έχουμε φτιάξει τόσο υδροκέφαλο που δεν μπορεί να στρίψει δεξιά, αριστερά, κάτω και πάνω; Η είναι πιο απλά τα πράγματα γιατί έχει αλλάξει η δημοσιογραφία χωρίς τοπικούς ανταποκριτές χωρίς τους ανθρώπους που θα μεταδώσουν την είδηση. Καμία απάντηση προς το παρόν δεν με ικανοποιεί. Πολύ περισσότερο η συνωμοσιολογική ανάλυση ότι κάποιους τους βολεύει να «μην ακούγονται» .Ανοησίες. Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον. Και στο κάτω κάτω έκανε τη δουλειά της η Πολιτεία, ο κρατικός μηχανισμός στο βαθμό που του επιτρέπουν οι δυνατότητές του ανταποκρίθηκε.
Καλό είναι να το έχουμε υπόψιν μας. Δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό. Και παραμονεύει παντού. Το υποτίμησαν όλοι. Ο φονικός σεισμός που την προηγούμενη Δευτέρα έσπειρε τον τρόμο και τον πανικό σε μια ολόκληρη περιοχή, έκανε ένα… θεριό, την Κρήτη, να…κλαίει σαν φοβισμένο γατί που ξέρει ότι ήρθε το τέλος του.
«Σε είκοσι δευτερόλεπτα γίναμε πρόσφυγες στον ίδιο τον τόπο μας». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε στο χάος αυτών των ημερών- και τον αδικώ γι αυτην την απώλεια μνήμης- αλλά είναι ό,τι πιο πετυχημένο και συνάμα τραγικό άκουσα αυτές τις μέρες. Γιατί ο καθένας μας μπορεί να γίνει πρόσφυγας και μάλιστα σε λιγότερο από 20 δεύτερα.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
