Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
15 Οκτωβρίου. Σάββατο πρωί. Λίγο μετά τις 10. Η βροχή έχει φτάσει, αλλά στα μέρη μας είναι μάλλον ήπια. Σχεδόν ποτιστική. Εκεί που την απολαμβάνω μαζί με το δεύτερο καφέ της ημέρας και οργανώνω το Σαββατοκύριακό μου, ένα ηχητικό μήνυμα σπάει τη σιωπή. Χτυπάει το τηλέφωνο από μια φίλη στην Αγία Πελαγία. Λέω…λάθος είναι. Γιατί να καλεί στο messenger; Στο μυαλό μου είναι ακόμη η …Dolce Vita που έρχεται. Το Σάββατο έχεις περισσότερη άνεση χρόνου και προγραμματίζεις όμορφα πράγματα με την οικογένεια και τους φίλους που ήρθαν από τη Γαλλία να σε δουν. Ετοιμάζεσαι για το πρώτο ρακοκάζανο της σεζόν, να δεις κόσμο, να πιεις τις τσικουδιές σου, να δοκιμάσεις κρητική γαστρονομία, να συναναστραφείς κόσμο που είχες καιρό να δεις. Να ξεφύγεις, να χαλαρώσεις.
Κι όμως. Το ηχητικό μήνυμα επιμένει. Μπας και δεν είναι λάθος; Μπαίνω στην εφαρμογή. Βλέπω το μήνυμα της Μαρίας. Πατάω το κουμπί να ακούσω. «Πνιγόμαστε Κώστα!»…Μα τι λέει, σκέφτομαι; Πώς; Γιατί; «Τα νερά είναι δυο μέτρα έχουμε ανέβει στο πατάρι»!
Τα επόμενα λεπτά είναι πιο καταιγιστικά και από τη βροχή. Εικόνες απίστευτες φτάνουν από την Αγία Πελαγία. Αρχικά μια φωτογραφία, μετά ένα βίντεο. Αλήθεια νόμιζα πως ήταν…αρχείου. Από μια προηγούμενη νεροποντή που είχε πάλι «διαλύσει» το τουριστικό θέρετρο. Και μετά τα μηνύματα, η απόγνωση, ο οδυρμός , σχεδόν ασταμάτητα. Από τον Βασίλη, την αδερφή του, τον Νίκο, την Αγγελική…όλοι έστελναν μηνύματα , έψαχναν τον δήμαρχο , το κράτος, όλοι έκαναν εκκλήσεις για βοήθεια, περιέγραφαν δραματικές σκηνές. Κι όλα αυτά σε λίγα λεπτά…
Για όλους άρχισε ένας αγώνας δρόμου . Τρέχεις να καλύψεις τα γεγονότα, να σωθούν άνθρωποι, να μην καταστραφούν περιουσίες. Με το που κόπασε κάπως η καταιγίδα όλοι κατάλαβαν ότι η τραγωδία είναι μεγαλύτερη από την όποια ζημιά, την έτσι κι αλλιώς τρομερή καταστροφή μαγαζιών και σπιτιών. Πως υπάρχουν απώλειες ζωών. Μετά μάθαμε για τον άτυχο τον Κώστα (κι αργότερα την Ευγενία) που βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Τόσο πια ευάλωτοι; Να ζούμε από…τύχη; Εάν δεν πάμε από ένα πεύκο θα μας πάρει το ρέμα μέσα στην πόλη;
Προφανώς ζούμε από τύχη εάν κρίνουμε και με το τι συνέβη στη Σητεία, στον Άγιο Νικόλαο, σε όλες τις περιοχές που επλήγησαν. Ή αν θυμηθούμε τι έγινε πριν 2 χρόνια στον Καρτερό. Οπου ακόμη τα πράγματα είναι όπως τα…άφησαν. Καμία μέριμνα, καμία παρέμβαση για να διορθωθεί η κοίτη του ρέματος. Γιατί το ίδιο δεν είναι στην Αγία Πελαγία; Τι είναι η Αγία Πελαγία; Δεν είναι ρέμα; Δεν είναι η Χρυσοπηγή; Δεν είναι η Καζαντζίδη στον Κατσαμπά; Ο Γιόφυρος; Παντού ποτάμια που έγιναν δρόμοι και κάθε φορά οι δρόμοι γίνονται ποτάμια. Όταν είναι μικροί χείμαρροι …πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, όταν είναι πολύ το νερό πνίγει πραγματικά ανθρώπους!
Αλήθεια πως τα κάναμε έτσι; Πώς οργανώσαμε τις ζωές μας; Να φοβόμαστε τις βροχές, να φοβόμαστε να μετακινηθούμε να πάμε στους φίλους μας. Να πάμε να δούμε τους δικούς μας. Συνέβαινε αυτό παλιότερα; Προφανώς όχι γιατί τα πράγματα έχουν γίνει πιο επικίνδυνα, πιο περίπλοκα. Και τώρα ξέρουμε και μαθαίνουμε γρήγορα στην καταστροφή. Οι πληροφορίες από τις διπλανές ή πιο μακρινές περιοχές έρχονται σε χρόνο dt.Και φοβόμαστε με το παραμικρό. Τρέμουμε στην ιδέα μιας βροχής. Και ταυτόχρονα γκρινιάζουμε για το κράτος, που είναι γιατί δεν μας προστατεύει, γιατί δεν είναι εδώ, γιατί δεν είναι εκεί, γιατί δεν δίνει γρήγορα τις αποζημιώσεις; Όλοι είναι άχρηστοι εκτός από μας…Όλοι φταίνε και κανένας δεν σκέφτεται πόσο ο καθένας έχει ευθύνη για το περιβάλλον. Όπως έλεγε ο επίκαιρος και σήμερα Κουστώ…"σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, ο άνθρωπος έπρεπε να παλεύει με τη Φύση για να επιβιώσει. Σ’ αυτόν τον αιώνα, έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι για να επιβιώσει, πρέπει να την προστατέψει"! Πραγματικά εάν δεν ήταν τόσο τραγικά τα όσα συμβαίνουν θα μιλούσαμε σήμερα για γελοιότητες. Αλλά από ανέκδοτα έχουμε χορτάσει. Και η φύση δεν περιμένει προστασία ούτε από τη γκρίνια μας ούτε από τις ανοησίες μας.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
