Της Παναγιώτας Γιαννοπούλου
Έχω κουραστεί .
Ναι, κουράστηκα πολύ, που λέτε, διαβάζοντας τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στα κυρίαρχα νέα της ελληνικής κοινωνίας .
Εκμυστηρεύσεις απίστευτες που πήραν την μορφή χιονοστιβάδας κι αν κάποιος δεν την σταματήσει θα θάψει κοσμάκη από κάτω της.
Θυμήθηκα την Τζοκόντα κάποια στιγμή .
Το ιστορικό έργο τέχνης του μεγάλου μάστορα Λεοναρντο ντα Βίντσι.
Ακολούθησα το βλέμμα της ομορφονιάς που μια λαγνεία την έχει δεν θα το αρνηθούμε.
Τι, δεν έχει ;
Ίσως να μπερδεύτηκα κι εγώ με τα όσα ακούω περί λάγνου βλέμματος ενός 11 χρόνου κοριτσιού που ακόμη παίζει με τις κούκλες του .
Κάπως τον κοιτάζει τον Λεοναρντο της όμως η Μόνα Λίζα .
Αυτό δεν μπορεί θα το προσέξατε ;
Σαν να θέλει να βγει από τους καμβάδες της να τινάξει από πάνω της τα στρώματα μπογιάς και λαδιού και πεντακάθαρη να μας κάνει εκμυστηρεύσεις .
Να μας πετάξει στο πρόσωπο πως ο κατά τ´αλλα πράος Ντα Βίντσι την ατίμασε με λόγια, με πράξεις με χτυπήματα .
Κι όλα αυτά έγιναν εν όσο το άτομο της σχεδιαζόταν για την αιωνιότητα .
Για μια θέση στην ιστορία .
Όμως γιατί τώρα Μόνα Λιζα μου;
Γιατί αγάπη μου γλυκιά θέλεις να τα πεις όλα τώρα και όχι τότε ;
Μιλά ντε ,τι με κοιτάς ;
Δεν μπορούσα, μου απαντάει .
Έπρεπε να περιμένω 500 χρόνια για την δικαίωση .
Η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη και φοβόμουν τον διασυρμό .
Φοβόμουν πως εγώ θα κατηγορηθώ και όχι ο μάστορας μου.
Τώρα μόνο μπόρεσα .....ήρθε η πλήρωση του χρόνου !!!!!!
Φωτογραφία: pexels
