του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Μία βεβαιότητα και πολλές υποθέσεις προκύπτουν από την αλλαγή ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ. Το βέβαιο είναι ότι η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη προφανώς τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα στην πολιτική δεξαμενή της χώρας. Δημιούργησε νέες συνθήκες , προκάλεσε ενδιαφέρον και ανατροφοδότησε την ελπίδα για την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης. Ο ΝΑ Ξεκίνησε δυναμικά, με ένα μεγάλο ποσοστό και με εντυπωσιακή νίκη εναντίον ενός εσωκομματικού αντιπάλου που μόνο εύκολος δεν ήταν. Ονομα βαρύ και ιστορία είχε ο Παπανδρέου και το ότι ο Ανδρουλάκης έκοψε πρώτος το νήμα αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Έριξε, λοιπόν, την πετριά στο βαλτωμένο τοπίο, δημιούργησε…κυματισμό . Κατά πόσο όμως θα μπορέσει να αλλάξει και ρότα στο πλεούμενο που ανέλαβε ως νέος καπετάνιος και να το μετατρέψει από ένα…καϊκι ξανά σε…αρματαγωγό μένει να φανεί.
Ο νέος πρόεδρος του Κινήματος έχει πολλά συν. Έχει πολλά όπλα στην φαρέτρα του. Με αυτά κέρδισε και τον Γιώργο. Είναι νέος και άφθαρτος. Δεν κρατάει από πολιτικό τζάκι. Είναι αυτοδημιούργητος και για όσους ξέρουν πραγματικές λεπτομέρειες…αυτόφωτος. Εκείνος είχε διαβλέψει νωρίς ότι πρέπει να αποκτήσει οργανωτική δομή, να έχει ανθρώπους παντού, να ξέρει τι έχει κάθε πέτρα από κάτω σε όλη τη χώρα- και αυτό από πολύ νέος! Το ότι είναι τόσο μικρός ηλικιακά, χωρίς «βαρίδια» και ταυτόχρονα έχει υπηρετήσει δύο θητείες στην ευρωβουλή και ξέρει τόσο καλά τους μηχανισμούς του δίνει ένα επίσης σημαντικό πλεονέκτημα.
Μέσα σε όλα αυτά, ωστόσο, έχει ένα ντεζαβαντάζ εάν δει κάποιος κάτω και πέρα από τις γραμμές. Και δεν αναφέρομαι στα μονοψήφια νούμερα του ΚΙΝΑΛ. Αυτά σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.
Ο ΝΑ έχει χάσει το…πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, αυτό που είχαν αρχικά τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Κυρ.Μητστάκης όταν ξεκινούσαν την δική τους κούρσα. Ο Αλέξης πήρε το δαχτυλίδι από τον Αλαβάνο και κανείς δεν υπολόγιζε ότι μπορεί να κάνει το «μπαμ». Ακόμη κι όταν τον είδαν να κάνει άνω κάτω τα πράγματα- στην κρίση του 2008- ακόμη κι όταν συνέβη η οικονομική κατάρρευση το σύστημα τον υποτίμησε. Έβλεπαν τον Σαμαρά που λαϊκιζε ασυστόλως και όχι τον Τσίπρα που ανέβαινε. Το σύστημα ήταν κοντόφθαλμο και ο πρώην πρωθυπουργός το…έπιασε στον ύπνο. Μέχρι να ξυπνήσουν κάποιοι εκείνος είχε ρίξει 3-4 πολιτικές σφαλιάρες, έκλεισε…κόμματα, έριξε στο καναβάτσο μεγάλα πολιτικά ονόματα…
Το αυτό, υπό άλλες συνθήκες , συνέβη και με τον Μητσοτάκη. Τον υποτίμησε η οικογένειά του (έβλεπε τη Ντόρα), το κόμμα του (θεωρούσε τον Μειμαράκη…ηγέτη), οι αντίπαλοί του και το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Τους έπιασε κι αυτός στον ύπνο- 3 γκολάκια τους έριξε σε 3 αναμετρήσεις και ακόμη βλέπουν στην σκόνη του…
Τέτοια πολυτέλεια δεν την έχει ο Ανδρουλάκης. Ήδη οι κινήσεις που έχει κάνει, ο τρόπος που κινείται έχουν θορυβήσει τους αντιπάλους του. Και όχι μόνο από τη μία πλευρά. Οσο και αν η….δεξιά το παίζει άνετη η καρδούλα της ξέρει πως χτυπάει. Οι πάντες πια είναι υποψιασμένοι: σύντροφοι, αντίπαλα κόμματα, μίντια, παράγοντες. Γι αυτό και βλέπουμε ήδη…οσφυκαμψία, σιρόπια, αλλά και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Ο ΝΑ έχει πλέον πολλές μάχες να δώσει. Μέσα στο κόμμα, στην κοινωνία, αλλά και να αντιμετωπίσει από τη μία μεριά τις διαβολές, τις επιθέσεις και τις προβοκάτσιες που θα του γίνουν (ήδη ετοιμάζονται) και από την άλλη τον κατηραμένο όφι που κάθε φορά θα τον σαγηνεύει με το μήλο που θα του προσφέρει. Τα πρώτα βήματα είναι σωστά, αλλά θέλει προσοχή, δύναμη κι ευρηματικότητα. «Όλοι οι πολιτικοί πρέπει να έχουν τρία καπέλα: ένα για να πετούν στο ρινγκ, ένα για να μιλούν και ένα για να βγάζουν από μέσα λαγούς όταν εκλεγούν» έλεγε ένας Αμερικάνος ποιητής. Τα δύο πραγματώθηκαν. Περιμένουμε τώρα από το Νίκο να δούμε τι λαγούς θα βγάλει από το τρίτο καπέλο...
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
