Του Δεκανέα Αλλαγής
Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι λοιπόν ο νέος πρόεδρος του ΝΕΟΥ ΠΑΣΟΚ. Κέρδισε τον Γιώργο Παπανδρέου με το εκκωφαντικό 68%.
Κανονικά σ’ αυτές τις εκλογές στη δεύτερη αναμέτρηση της Κυριακής, για το κέρδος της παράταξης έπρεπε να δίνουν τη μάχη Ανδρουλάκης - Λοβέρδος, το γιατί το ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα της αναμέτρησης, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου άφησε στην άκρη το μειλίχιο, ευγενικό και κοσμοπολίτικο πρόσωπο του και μας θύμισε αυτό που πραγματικά είναι: ένας πορφυρογέννητος πολιτικός, γεννημένος μέσα στη σάλα των Κένεντυ της Ελλάδας, κουβαλώντας δυο θεριά, τον παππού και τον πατέρα του, χωρίς ποτέ να μπορέσει να μετρηθεί μαζί τους, που είχε την πολυτέλεια να κερδίζει όταν έπαιζε μόνος του, γι’ αυτό και δεν είχε μάθει ποτέ να χάνει!
Για το καλό του Ανδρουλάκη, για να ψηλώσει ακόμα περισσότερο έπρεπε όμως να αναμετρηθεί με τον Γιώργο Παπανδρέου και να φέρει αυτό το αποτέλεσμα. Κυρίως για να δείξει με τον πιο εμφαντικό τρόπο πως η δημοκρατική παράταξη δεν αλλάζει μόνο γενιά μα και μυαλά!
Πως το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφήνει πίσω του τους μύθους που κουβαλάει ( και που συχνά εξελίσσονταν σε δαίμονες που το στοίχειωναν ) και πως απογαλακτισμένο από πρίγκιπες, φαμίλιες, γόνους και τζάκια πέριξ των Αθηνών, γίνεται ένα σύγχρονο πολιτικό κόμμα που δεν χρωστά σε κανένα, παρά μόνο στον κόσμο του.
Ο κλήρος λοιπόν έπεσε στο Νίκο Ανδρουλάκη να ενταφιάσει όλα εκείνα που κρατούσαν δέσμια το χώρο στις ισχυρές φαμίλιες ( της μιας πλευράς ) ανοίγοντας το δρόμο σε έναν ηγέτη της διπλανής πόρτας, που είναι ένας από εκείνους που τον ψήφισαν, γι’ αυτό και αν χρωστά σε κάποιους είναι μόνον σ’ αυτούς!
Είναι κι αυτό άλλωστε που ενόχλησε( τα τζάκια των Αθηνών ) στην υποψηφιότητα του: δεν ήταν ποτέ ένας απ’ αυτούς, δεν χρωστά την εκλογή του στα ισχυρά media της Αθήνας, ήταν, γι’ αυτούς ο γιδοβοσκός με την κρητική ντοπιολαλιά, που όμως δεν του δωρήθηκε ούτε ένα ευρώ από επιχειρηματίες, παράγοντες και καναλάρχες για την προεκλογική του εκστρατεία.
Όλη η καμπάνια του Ανδρουλάκη στηρίχτηκε στον ίδιο, την οικογένεια του και στους δεκάδες εθελοντές- κινητοποιητές, που στήριξαν τον αγώνα του. Κι αυτό είναι ακόμα ακατανόητο σε εκείνους που έχουν μάθει οι υποψήφιοι αρχηγοί να κάνουν πασαρέλα στα σαλόνια και τα σκάφη τους! Όμως το μήνυμα για τον αρχηγό που κέρδισε ( η μοναδική ήττα σε εσωκομματική εκλογική μάχη που έχασε ένας Παπανδρέου, εδώ και τρεις γενιές) δεν είναι μόνο στη δική του πλευρά.
Είναι και στους απέναντι: και στον Κυριάκο Μητσοτάκη που μπορεί βέβαια να κέρδισε την εσωκομματική αναμέτρηση της ΝΔ περισσότερο ως Κυριάκος και λιγότερο ως Μητσοτάκης, αλλά δεν παύει ποτέ να αποτελεί το γόνο και τον εκπρόσωπο της άλλης μεγάλης πολιτικής φαμίλιας που ταλαιπώρησε τη χώρα μας, μα και στον Αλέξη Τσίπρα, που έγινε αρχηγός, επειδή κάποιος τον πήρε από το χέρι, του έδωσε το δαχτυλίδι, ανεξαρτήτως πως στο τέλος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένας σύγχρονος Βρούτος!
Ναι μπορεί το κοντέρ να μην μηδενίζει με την εκλογή του Ανδρουλάκη, ασφαλώς ποτέ η εκλογή ηγέτη ενός μικρού κόμματος να μην άλλαξε τον πολιτικό ρου της ιστορίας, μα το πάρτυ μόλις αρχίζει και κάποιοι πιθανότατα να μην είναι κάν καλεσμένοι !
