Φόρο τιμής σε μια μοναδική μορφή του Ηρακλείου, τον Γιώργο Τουτουντζάκη, που έφυγε από την ζωή αποτίει με ανάρτησή της η φιλόλογος - ιστορικός Μάρα Παναγιωτάκη.
Ειδικότερα αναφέρει:
Περίμενε πως και πως το επόμενο αφιέρωμα, όπως εκείνο το βράδυ του 2020, που μαζί και με άλλους "πρωταγωνιστές" της χρυσής εποχής της Καστρινής Αποκριάς, των χορών και της ημερών της χαράς, είχε προσκληθεί στις "Ψηφίδες Κρητικής Ιστορίας". Στόχος μου ήταν να μιλήσουν οι ίδιοι για εκείνα τα χρόνια, για τα γλέντια, για τις μεταμφιέσεις, για τα μικρά τους αυτοσχέδια δρώμενα, για ένα Ηράκλειο που, μετά τον πόλεμο, έκανε μια έκρηξη ζωής, σαν να ήθελε να κερδίσει τα χαμένα χρόνια της γερμανικής κατοχής, να κλείσει τις πληγές του και να ανοίξει την πόρτα μιας νέας εποχής. Και μετά να μείνουμε στον χώρο για να τραγουδήσουμε παρέα, όπως έκαναν εκείνοι τότε.
Ήταν ένα βράδυ που η ιστορία βρέθηκε να κάθεται ζωντανή δίπλα μας. Όταν τελείωσε η βιντεοσκοπημένη προβολή της συνέντευξής του, μαζί με την προβολή πολλών φωτογραφιών που μου είχε δώσει, ζήτησε ο ίδιος, συγκινημένος να πει στο μικρόφωνο δυο λόγια.
"Εμείς τότε γλεντούσαμε, φορούσαμε κοστούμια και περνούσαμε ωραία! Εσείς οι νέοι, τώρα, να θυμάστε να φοράτε κάθε μέρα ένα κοστούμι: το κοστούμι του έρωτα! Να είστε ερωτευμένοι με τη ζωή, με τη χαρά και να γλεντάτε", είπε.
Παραμείναμε πολλοί μετά στο Πολύκεντρο Νεολαίας, πιάσαμε το τραγούδι, ήταν στην παρέα μας και ο αγαπημένος φίλος του ο κ. Δημήτρης Φραγκιουδάκης με την κιθάρα του, η αγαπημένη του φίλη κα Μίκα Χρυσάκη κι άλλοι, που ήταν από παλιά μαζί στις ίδιες συντροφιές.
"Φανή Φανή, με τα φουστάνια σου τα τόσο διαφανή...", το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο, μέχρι που σηκώθηκε, έστω με μικρή δυσκολία, με αγκάλιασε και χορέψαμε για λίγα δευτερόλεπτα, μου χάρισε ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο, σε εποχή που δεν είχα ακόμη γεννηθεί. Μαγικό το βράδυ εκείνο.
Μου είχε πει αργότερα στο τηλέφωνο, εν μέσω καραντίνας πια, "ζω και αναπνέω για να κάνουμε το επόμενο, μόλις περάσει αυτό το κακό". Του το είχα υποσχεθεί κι εγώ, αλλά μάλλον κάποιο διαβολάκι από ψηλά γελούσε μαζί μας και έκλεβε από το λαδάκι του που μόλις πριν από δύο μέρες σώθηκε. Έφτασε στα 93, ακόμη και αυτό το καλοκαίρι κλάδευε τα λουλούδια του. Πλήρης ημερών; Ίσως, ναι, βέβαια... αλλά τι μπορεί να σημαίνει αυτό άραγε για ανθρώπους σαν τον Γιώργο Τουτουντζάκη, αναρωτιέμαι...
Ό Γιώργος Τουτουντζάκης, θα ζει για πάντα πια στην παλιά Καστρινή Αποκριά, ανάμεσα στο Ντορέ και στην Περιηγητική Λέσχη, θα ξεπηδάει από τις σελίδες του Γιάννη Ανδρεαδάκη, του σκιτσογράφου- γελοιογράφου της πόλης που στο βιβλίο του "Τα ανώδυνα" τον είχε αποδώσει σε σκίτσο ως σπανιόλα χορεύτρια με τίτλο "Η Βιολετέρα", με ψηλά τη βεντάλια και φόρεμα με βολάν (έδειχνε περήφανος το σκίτσο αυτό), θα χορεύει φλαμένκο, άλλοτε θα παριστάνει τον Ταυρομάχο και θα τραγουδάει. Και χαράματα, θα ξαναβρίσκει τον μοσχομυριστό καβρουμά, εκεί στο παλιό Μεϊντάνι, που "τώρα δεν έχει πια καμία σχέση με τότε, δεν φαντάζεσαι τη μυρωδιά του και τη γεύση του" , πριν πάει - για πολλοστή φορά - κατευθείαν από τον χορό στη δουλειά του.
Θα είναι για πάντα "ο Τουτούντζος" των φίλων του, που έβρισκε ακριβώς τη σωστή στιγμή να κάνει το αστείο "όταν πρέπει και τόσο μόνο όσο χρειαζόταν, δεν το επαναλάμβανα ποτέ, όσο κι αν με παρακαλούσαν, αυτό είναι
μεγάλο λάθος", μου είχε πει.
"Δεν μου ξέφευγε κανείς. Όσο βαρύ και σκοτεινό κι αν τον έβλεπα, έλεγα, εγώ θα σε κάνω να γελάσεις, δε μου γλιτώνεις", μου είχε πει.
Λίγο πρόλαβα να τον γνωρίσω, αυτούς τους τελευταίους μήνες ελάχιστα τον ξαναείδα, φοβόταν κι εκείνος και όλοι μας τον κορωνοϊό.
Όταν έμαθα ότι είχε αρρωστήσει βαριά, λυπήθηκα πολύ.
Δεν φανταζόμουν ούτε εγώ ή ίδια πόσο πολύ θα λυπόμουν που έφυγε.
Υγ. Το μπαράκι "Βlow up", απέναντι από το σπίτι του, με ανακοίνωση που έβγαλε στην πόρτα του, έμεινε κλειστό την ημέρα της κηδείας του. "Ως ελάχιστη ένδειξη πένθους για τον γείτονά μας, τον κ. Γιώργο", έγραψαν
