Μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα όρια της εγκοσμιότητας της Εκκλησίας σύμφωνα με τη σωτηριολογική αντίληψη της Ορθοδοξίας; Μέχρι που μπορεί να συνυπάρξει η αλληλενέργεια του Θεού (δια των εκπροσώπων Του) και του Κόσμου χωρίς να προκαλούνται Θεολογικές αλλά και κοσμικές ενστάσεις;
Τα ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό σίγουρα. Απασχολούν εκατοντάδες χρόνια την ανθρωπότητα μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού και σίγουρα πρέπει να επικαιροποιούνται σε κάθε εποχή χωρίς όμως να ξεφεύγουν από τις καίριες αρχές που συγκροτούν τη φυσιογνωμία και την ουσία της Ανατολικής Εκκλησίας.
Ανανεώνω στη σκέψη αυτά τα ερωτήματα, διαβάζοντας πρόσφατα ότι κάποια Μητρόπολη της Κρήτης ανέλαβε να χρηματοδοτήσει τη μελέτη κατασκευής στεγάστρου σε ποδοσφαιρικό γήπεδο περιφερειακής πόλης του Δήμου, κατόπιν προτροπής της οικίας Δημοτικής Αρχής. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τη θεολογική τεκμηρίωση αυτής της κοινωνικής προσφοράς της Εκκλησίας. Άλλωστε δεν αναφέρεται στη σχετική είδηση.
Σίγουρα θα σκέφτηκε «να φέρει τη νεολαία κοντά της» όπως θα υποθέτω. Κανένας προφανώς δεν αντιλέγει για την πρόθεση. Όμως θαρρώ πως δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις για το πόσο (ειδικά το ποδόσφαιρο) προασπίζει τις ευγενείς αξίες του αθλητισμού! Αντίθετα είναι γνωστό τοις πάσι για το πόσο όζει το άθλημα, αφού αναντίρρητα είναι το χείριστο που υπηρετεί τις αξίες του αθλητισμού. Το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Δεν ξέρω αν η διαχρονική αυτή κακοφημία του συγκεκριμένου αθλήματος είναι σε γνώση της Μητρόπολης.
Εάν είναι όμως γνωστή, το γεγονός αδικεί την Τοπική Εκκλησία ως προς τη διαχείριση της πνευματικής Της αποστολής, για να μην πω ότι την εκθέτει. Πιθανόν όμως και να μην ενοχλεί ότι διαθέτουμε τον οβολό από το παγκάρι, για να ακούγονται «υπό σκιάν» από τις κερκίδες, οι χρυσόστομοι χαρακτηρισμοί, τα ευγενή κοσμητικά επίθετα, τα λοιπά «γαλλικά» αλλά και οι περισπούδαστες χειρονομίες! Εξάλλου το ‘χε πει και ο Σεφέρης: «Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Ένα κλικ μόνο θέλαμε για τον αστράγαλο…
Κ. Μα.
