Η υστέρηση της Ελλάδας σε καίριους τομείς έναντι των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών «χτυπάει κόκκινο». Το χάσμα παραμένει μεγάλο, παρά τα θετικά βήματα που έγιναν. Η απόκλισή μας οφείλεται στις στρεβλώσεις, στις ανεπάρκειες και στις αγκυλώσεις ενός αντιπαραγωγικού, ακόμη και παρασιτικού, μοντέλου.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι οι υποστηρικτές του εξακολουθούν να διατηρούν σε μεγάλο βαθμό ισχύ και επιρροή. Στην πραγματικότητα, αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για την ανάπτυξη και ευημερία του τόπου.
Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις εμποδίζουν -αν δεν ακυρώνουν- έργα που χρειάζεται να γίνουν. Το αποτέλεσμα είναι οι απαιτούμενες αλλαγές να παραπέμπονται σε βάθος χρόνου και η χώρα να μένει στάσιμη. Ευκαιρίες να χάνονται και επενδύσεις να μην πραγματοποιούνται.
Κι όλα αυτά γιατί κάποιοι μένουν δέσμιοι του παρελθόντος. Κορυφαίο παράδειγμα, ο εγκλωβισμός μας σε αναχρονιστικές πρακτικές ως προς την κάλυψη των ενεργειακών μας αναγκών.
Η εξάρτησή μας από τα ρυπογόνα καύσιμα, αν δεν είναι δείκτης καθυστέρησης, τι είναι;
Η πρόσφατη δρομολόγηση της Ηλεκτρικής Διασύνδεσης Κρήτης-Αττικής , που ήταν...διακομματική επιλογή, στάθηκε αφορμή να θυμηθούμε πώς ένα επίσης διακομματικής υποστήριξης έργο καθαρής, πράσινης ενέργειας, στο Φράγμα των Ποταμών Αμαρίου βρίσκεται ακόμη μπλοκαρισμένο, εξαιτίας αντιδράσεων μιας μικρής ομάδας. Εδώ και έντεκα χρόνια είναι σε τροχιά υλοποίησης, χωρίς ωστόσο να προχωρά.
Μιλώντας στην Κρήτη πριν από λίγες μέρες ο Κωστής Χατζηδάκης αναφέρθηκε ξανά στην ανάγκη να υιοθετήσουμε τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού μας.
Το ίδιο είχε πράξει και το 2009 όταν, ως υπουργός Ανάπτυξης, είχε κόψει την κορδέλα των εγκαινίων του Φράγματος των Ποταμών.
Είναι ή δεν είναι πρόκληση να χάνεται μια ολόκληρη δεκαετία για να δρομολογηθεί επιτέλους η πραγματοποίηση ενός έργου; Ενός έργου ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για την αντιμετώπιση του ενεργειακού ελλείμματος της Κρήτης, αλλά και για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την περιβαλλοντική προστασία.
Μήπως τα προβλήματά μας οφείλονται τελικά στην αδράνεια και στην ανοχή που δείχνουμε απέναντι σε κάποιους που πεισματικά αρνούνται την εναρμόνισή μας με τον σύγχρονο κόσμο;
