Η εικόνα πραγματική. Συνέβη πριν από λίγες μέρες στο κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης του Ηρακλείου.
Στο διάλειμμα μιας εκδήλωσης, ένας πατέρας κρατά από το χέρι το παιδάκι του και φτάνουν μπροστά στο δημοτικό κυλικείο, όπου ο μικρός παίρνει στα χέρια του ένα πακέτο γαριδάκια. Πάει να πληρώσει και βγάζει από το πορτοφόλι του τη χρεωστική κάρτα, αλλά έλα μου που το κυλικείο δεν έχει POS κι ο πατέρας δεν κρατούσε μετρητά μαζί του;
Τι να κάνει και ο έρμος ο πατέρας, παίρνει τα γαριδάκια από τα χέρια του παιδιού του και τα γυρίζει πίσω.
Το κλάμα που έριξε ο πιτσιρικάς δεν ξέρω αν έφτασε ως τη Λότζια, σχολιάστηκε ωστόσο έντονα μεταξύ των θαμώνων της εκδήλωσης, που - όπως το αγοράκι δεν μπορούσε να κατανοήσει γιατί του πήραν από τα χέρια το αγαπημένο του σνακ - έτσι κι εκείνοι αδυνατούσαν να καταλάβουν πως μια δημοτική επιχείρηση εν έτει 2023 δεν έχει ακόμα POS, όταν και το πιο μικρό περίπτερο της γειτονιάς διαθέτει εδώ και καιρό τέτοιο μηχάνημα!
Είναι δυνατόν μια δημοτική επιχείρηση που κάποιες από τις συναλλαγές της, όπως για παράδειγμα των εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου, τις κάνει ON LINE, να μην μπορεί να αποκτήσει μηχάνημα ηλεκτρονικής συναλλαγής;
Ζήτησαν στη ΔΕΠΤΑΗ και δεν πήραν; Συμβαίνει κάτι άλλο γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν έχουν μεριμνήσει!
Κι επειδή τα λέμε όλα μέχρι να τα βρούμε, άκουσα πολύ γκρίνια για τις "τσιμπημένες" τιμές του κυλικείου. Μια μπύρα για παράδειγμα 2,5 ευρώ σε εκδήλωση που πάει κάποιος οικογενειακά, όταν αλλού χρεώνεται πολύ χαμηλότερα, δεν δικαιολογείται από έναν φορέα που είναι του δήμου.
κτός κι αν νομίζουν πως τη « μαύρη τρύπα» των οικονομικών της ΔΕΠΤΑΗ θα την καλύψουν βάζοντας καπέλο στα ξηροκάρπια, τα αναψυκτικά και τις μπύρες. Αν συμβαίνει αυτό, ε τότε πάω πάσο!
