Από τη μια ο Κάρολος και η Καμίλα. Ο λόγος της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και το πέταγμα των Σινούκ στον αττικό ουρανό. Οι ελληνικές σημαίες και τα «ζήτω». Φουσκωμένα στήθη από εθνική υπερηφάνεια για την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης. Πανέμορφα άλογα μπροστά από το Σύνταγμα και στο μικρόφωνο ο Αλιάγας με την Κορμά. Η εθνική γιορτή που όλοι χάρηκαν. Όλοι; Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λάρισα και συγκεκριμένα έξω από τον Τύρναβο, υπάρχει το χωριό Δαμάσι. Εκεί στις 3 του Μάρτη όλα άλλαξαν. Ο σεισμός τάραξε συθέμελα όχι μόνο τα κτίρια μα και τις ζωές τους. Τα σχέδια για τον εορτασμό των 200 χρόνων; Καλά αυτά κι αν άλλαξαν…
«Τα παιδιά παρέλασαν το πρωί στο γήπεδο μα τα βλέμματα όλων είναι αλλού πλέον…» λέει με παράπονο κάτοικος της περιοχής τονίζοντας πως και οι κάμερες πλέον έφυγαν. Φυσιολογικό θα προσθέσει.
Περπατάς στο χωριό και θαρρείς πως ο σεισμός έγινε μόλις χθες. Χαλάσματα παντού και βλέμματα χαμένα στο άγνωστο. Κανείς δεν ξέρει πότε θα συνέλθει αυτός ο τόπος.
Κάποιοι βλέπουν ειδήσεις στο αντίσκηνο του γηπέδου. Τα θέματα γύρω από τον εορτασμό για τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την Επανάσταση τους αφήνουν σχεδόν αδιάφορους. Όχι γιατί δεν τη νιώθουν αλλά γιατί δεν μπορούν να την χαρούν.
Αλλιώς θα ήθελαν να είναι. Τώρα απλά περιμένουν να δούνε πότε θα ξεκινήσει το χτίσιμο των σπιτιών τους. Το χτίσιμο των ζωών τους. Ξέρουν βέβαια πως θα τους πάρει πολλά χρόνια για να έρθουν στα κανονικά τους. Τότε, ναι. Θα γιορτάσουν. Ως τότε θα υπομένουν καρτερικά…
