«Δεν υπάρχει κανείς άλλος σε αυτή την αίθουσα που να επιθυμεί να λάμψει η αλήθεια περισσότερο από εμένα. Δεν κρύφτηκα, δεν κρύβομαι και δεν θα κρυφτώ πίσω από καμία βουλευτική ασυλία» είπε από το βήμα της Βουλής κατά την ομιλία του, ο βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός Υποδομών Κώστας Αχ. Καραμανλής, στη συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ.
Είπε, ακόμη:
«(…) Η τραγωδία των Τεμπών γίνεται καθημερινά αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης (…) Ποτέ δεν επιδιώξαμε την φυσική εξόντωση των πολιτικών μας αντιπάλων, σε περιπτώσεις όπως αυτές με τις τραγωδίες με τη Μάνδρα και το Μάτι» είπε ο ίδιος, μεταξύ άλλων.
Ενώ πρόσθεσε:
«(Σύμβαση 717): Αν κάποιοι καθυστέρησαν ήταν αυτοί που είχαν την ευθύνη το 2016-2017-2018 (…) Αν η κυβέρνηση της ΝΔ διέκοπτε την 717 το ελληνικό δημόσιο θα επέστρεφε χρήματα (…) Ήταν πολλά τα μοιραία λάθη, όχι ένα, δυστυχώς (…) Τη μοιραία νύχτα υπήρξε συσσώρευση λαθών (…) Κατηγορείτε κι εμένα για συγκάλυψη, ενώ παραιτήθηκα αμέσως. Ανέλαβα την πολιτική ευθύνη που είναι εξ ορισμού αντικειμενική. Συγκάλυψη είναι να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις για να επιβιώνεις πολιτικά. Να πατάς στον ανθρώπινο πόνο (…) Να διαχέεις το μίσος από σκοτεινούς μηχανισμούς στο διαδίκτυο (…) Νομίζετε ότι δεν πονάω εγώ όπως κάθε Έλληνας; (…)
Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο ομιλών βρεθήκαμε από την πρώτη στιγμή στον τόπο της τραγωδίας. Εμείς δεν παίξαμε πολιτικό θέατρο, όπως έκαναν άλλοι στο Μάτι. Παραιτήθηκα αμέσως, γεγονός ασυνήθιστο για τα πολιτικά πράγματα στην εποχή μας (…)
Καμιά βουλευτική ασυλία δεν έχω για τα Τέμπη (…) Θα πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι το θέμα των Τεμπών υπάγεται στο άρθρο 86 του Συντάγματος (…)
Στόχος σας δεν είμαι εγώ. Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το κόμμα της ΝΔ. Πενήντα χρόνια μετά την ίδρυση της παράταξής μας που ισχυροποίησε τη Δημοκρατία, αυτή η παράταξη δεν θα παραδώσει τη χώρα στους θυρωρούς των συμφερόντων. Δεν έχω να κρύψω κάτι, ούτε να φοβηθώ. Και χωρίς κραυγές (…)».
«Ακούω τόσες προσωπικές αναφορές που γίνονται σε εμένα. Όμως αναρωτιέμαι. Νομίζετε δεν πονάω κι εγώ όπως κάθε Έλληνας; Φαντάζεστε ότι δεν ανατριχιάζω όταν αναλογίζομαι το δράμα που περνούν τόσες οικογένειες; Ότι έχει περάσει έστω και μία μέρα, που να μην έχω σκεφτεί αυτή την τραγωδία; Ότι δεν θα έδινα τα πάντα, για να ζουν ακόμα αυτοί οι 57 άνθρωποι; Μιλάω μέσα από την ψυχή μου ως άνθρωπος και ως πατέρας».
