Γεννήθηκε το 1918 στον Καύκασο. Ευαγγελία Αταμιάν. Αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα. Θα της το χαρίσει ο θείος της, καπετάνιος, χάρη στο όνομα του καραβιού που τη μεταφέρει νεογνό στην Ελλάδα. Αρμένικης καταγωγής, η μικρή Ευαγγελία κάνει τα πρώτα της βήματα στην Κοκκινιά. Και εδώ οι βιογράφοι της ερίζουν, αφού άλλοι τη θέλουν να έρχεται από την Πόλη στη Θεσσαλονίκη στα δέκα της χρόνια και μετά να πηγαίνει στην Αθήνα. Λίγοι σημασία έχουν όλα αυτά... Η Μαρίκα είναι ακόμα Ευαγγελία...
Είναι μόλις 17 χρονών όταν παντρεύεται τον πρώτο της σύζυγο, τον επίσης Αρμένιο Χάικ Μεσποριάν. Χωρίζει, αφού έχει αποκτήσει έναν γιο. Το 1944 γνωρίζει τον δεύτερο άντρα της, τον ακροβάτη και ζογκλέρ Νίνο Νικολαΐδη. Μαζί με τον γιο της αποτελούν ένα καλλιτεχνικό ακροβατικό τρίο, το ''ντούο Νίνο και μισό''! Η Ευαγγελία όμως, που εν τω μεταξύ έχει γίνει Μαρίκα (προς τιμήν της μεγάλης Μαρίκας Κοτοπούλη) και έχει υιοθετήσει το ''καλλιτεχνικό'' Νίνου, εμπνευσμένο από το όνομα του συζύγου της, δεν έχει γεννηθεί για να κάνει καριέρα σε... τσίρκο! Τα ζογκλερικά δεν της λένε τίποτα... Η μεγάλη της αγάπη είναι το τραγούδι...
Αν και 26 χρονών, η Μαρίκα έχει βάλει πλώρη για μεγάλη καριέρα. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, δίπλα στον Χιώτη και στον Μητσάκη είναι στο νυχτερινό κέντρο Πιγκάλς.
Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του για τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου και της έμαθε τα μυστικά του τραγουδιού. Η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε στο πάλκο και στη δισκογραφία με πλήθος σημαντικών λαϊκών συνθετών, όπως ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Απόστολος Καλδάρας κ.α.
Η μακροβιότερη, όμως, και πιο παραγωγική συνεργασία της ήταν αυτή με τον Τσιτσάνη. Υπήρξε η μούσα, που τον ενέπνευσε όσο καμιά άλλη. Τον Οκτώβριο του 1951 πήγαν μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Μαρίκα πήγε στην Αμερική, όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.
Πριν πάει στην Αμερική είχε κάνει στην Αθήνα εγχείρηση καρκίνου, αλλά στην Αμερική παρουσίασε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε αμέσως στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους. Η ιστορία της διαμάχης από την Σωτηρία Μπέλλου είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Μπέλλου δούλευε εκείνο τον καιρό μαζί με τον Τσιτσάνη
Λένε πως ο θυελλώδης έρωτας της Νίνου με τον Τσιτσάνη …έσβησε μέσα από ένα τραγούδι σε στίχους του ίδιου που ζήτησε από εκείνην να το ερμηνεύσει λίγο πριν φύγει για την Αμερική.
«…Ο Στελλάκης Περπινιάδης γράφει στην αυτοβιογραφία του πως τότε η Νίνου έπαιρνε… νυχτοκάματο 25 δραχμές. Ζήτησε αύξηση και όταν της είπε όχι, εκείνη του είπε πως είχε πρόταση να πάει να δουλέψει με 90 δραχμές δίπλα στον Τσιτσάνη. «Της είπα να πάει να δουλέψει με τον Τσιτσάνη, όπου όχι μόνο θα έπαιρνε καλό μεροκάματο, αλλά θα την βοηθούσε και ο Βασίλης, που ήταν καλός συνθέτης. Ο Τσιτσάνης την πήρε έτοιμη από μένα στα μυστικά της δουλειάς και στην τεχνική, αλλά με την κατάλληλη προετοιμασία και με το καλό υλικό που της ετοίμασε δημιούργησε τη μεγάλη Μαρίκα Νίνου, που όλοι μας γνωρίσαμε» γράφει ο Περπινιάδης.
Από εκεί και πέρα όλα έγιναν με έναν, σχεδόν, φυσικό τρόπο. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο το δίδυμο Τσιτσάνη- Νίνου «σαρώνει» τα πάντα στο πέρασμά του. Όπου παίζουν γίνεται το αδιαχώρητο. Ο Τσιτσάνης γράφει το ένα τραγούδι μετά το άλλο για την μούσα του και η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη.
..Λίγο καιρό αργότερα, ο καρκίνος «χτύπησε» την πόρτα της σπουδαίας ερμηνεύτριας. Ο Τσιτσάνης της συμπαραστέκεται όσο μπορεί και την πηγαίνει στους κορυφαίους γιατρούς της χώρας. Κάποιοι από αυτούς της συστήνουν θεραπεία στην Αμερική και εκείνη προτείνει στον Τσιτσάνη να πάνε μαζί ώστε να συνδυάσουν την θεραπεία μαζί με μια περιοδεία.Εκείνος είναι αρχικά αρνητικός και στη συνέχεια όταν μαθαίνει πως η γυναίκα του είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί τους είναι κάθετος πως δεν πρόκειται να πάει μαζί της. Το ζευγάρι τσακώνεται άσχημα και η σχέση τους βρίσκεται πλέον ένα «βήμα» πριν το τέλος. Το 1954 δεν είχε απομείνει τίποτα από εκείνον τον σπουδαίο έρωτα. Λίγο προτού φύγει η Νίνου για την Αμερική ο Τσιτσάνης της ζητάει να ηχογραφήσει (τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς) ένα τραγούδι. Εκείνη πηγαίνει στο στούντιο χωρίς να γνωρίζει τους στίχους. Όταν τους διαβάζει συνειδητοποιεί πως δεν είναι ένα απλό τραγούδι αλλά ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα που έπρεπε η ίδια να ερμηνεύσει.
Η Νίνου δεν άντεξε. Λύγισε αλλά επειδή ήταν περήφανος άνθρωπος έφυγε από το στούντιο για να μην την δουν να κλαίει. Επέστρεψε λίγη ώρα αργότερα και τραγούδησε το «τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα», μόνο μια φορά. Το είπε τέλεια. Είναι αυτό που τελικά ηχογραφήθηκε. Λένε πως αν προσέξει κάποιος καλά την ερμηνεία της υπάρχουν φορές που η φωνή της έχει ένα φυσικό λυγμό.
Λίγο καιρό αργότερα η Νίνου έφυγε για τις ΗΠΑ. Τα χρήματα τα συγκέντρωσαν με έρανο διάφοροι συνάδελφοί της. Εκεί όμως η υγεία της χειροτέρεψε. Ο καρκίνος έκανε πολλές μεταστάσεις και έτσι η μοίρα της ήταν προδιαγεγραμμένη. Επέστρεψε στην Ελλάδα εξαιρετικά αδυνατισμένη. Εργάστηκε για λίγο ακόμη και με φοβερούς πόνους. Πέθανε λίγους μήνες μετά, στις 23 Φεβρουαρίου του 1957, σε ηλικία μόλις 39 ετών. Ο Τσιτσάνης δεν πήγε στην κηδεία της. Ίσως όμως είναι αυτός που πονάει πιο πολύ απ' όλους. Τέσσερα χρόνια μετά, με ένα τραγούδι του, που ερμηνεύει η Καίτη Γκρέυ, θα θρηνήσει τη μούσα του και τη μεγάλη αγαπημένη...
Κυριακή σε γνώρισα...
Κυριακή σε χάνω...
Θέλω να είναι Κυριακή κι αυτή που θα πεθάνω...
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia.gr
San shmera.gr
Lifo.gr
*Μηχανή του χρόνου
**mikrometoxos.gr
