της Μαρίας Λιονάκη
«Εκείνο το σούρουπο ήταν το τελευταίο του Ιουνίου και ίσως το ωραιότερο απ’ όλα όσα είχαν περάσει μέχρι τώρα. Η παρέα των τεσσάρων νέων καθόταν στα βότσαλα της μικρής παραλίας και χάζευε το ηλιοβασίλεμα, διατηρώντας για πρώτη φορά έπειτα από ώρες τη σιωπή της. Η Έλενα, η Αλίκη και ο Άρης ήταν απλώς κατάκοποι από τις αμέτρητες βουτιές και τα παιχνίδια στο κύμα, ο Μίνος όμως ήταν αφηρημένος. Χρησιμοποιώντας τα σταυρωμένα του χέρια για προσκεφάλι, προσποιούνταν πως ήταν συνεπαρμένος από τη δύση του ήλιου, αλλά ο νους του έτρεχε σ’ εκείνη.» « Μετά την Καταιγίδα.» Ευαγγελία Ευσταθίου.
Πρωινή ώρα μιας μέρας καθημερινής, δεν έχει σημασία για την ιστορία μας ποιας. Σημασία έχει ο καναπές, ο καφές, η κουβερτούλα, το χουχούλιασμα, η ζεστασιά, η ηρεμία, η γλύκα της στιγμής… Μέσα στο κρύο, τη χειμωνιά του Δεκέμβρη, τη χειμωνιά της κούρασης, μέσα στο τρέξιμο, τις υποχρεώσεις, τις συγκρούσεις κάθε είδους, τις δυσκολίες κάθε είδους. Καθώς τα « έχεις βρει κωλυόμενα» που λέει και η κόρη, σύμφωνα με τη φράση της νεολαίας που σου μετέφερε και σε κάνει να γελάς. Από το ρήμα κωλύω των αρχαίων που σημαίνει εμποδίζω, εύκολα αποκρυπτογράφησες το δίσκο της Φαιστού και ταίριαξες τη φράση με το καθετί , οικιακό ή μη. Σημασία έχει λοιπόν το διάλειμμα που διάλεξες να κάνεις, επίμονα, σε πείσμα συνθηκών, αποφασιστικά. Που σε κάνει να αγνοείς τη φωνή της συνείδησης, την εσώτερη, την πολύξερη, τον πολυδιαβασμένη, την ψηλομύτα, ενώ κάνεις διάλογο με αυτήν…
-Θα σηκωθείς να πας στο γυμναστήριο;
-Όχι , να έρθει αυτό σε μένα!
-Μα όλη τη βδομάδα δεν πήγες… Έχεις ανανεώσει το πρόγραμμα, αυτό τρέχει και εσύ κάθεσαι… Μόνο απ’ έξω περνάς τώρα τελευταία. Εμ πρέπει να μπαίνεις και μέσα! Κι αυτό ενώ δεν υπάρχει γιορτή που να μην την έχεις τιμήσει, δεόντως κιόλας, τελευταία. Σε έβλεπα εγώ… Εισόδια Θεοτόκου, Αγίας Αικατερίνης, Αγίου Στυλιανού, Νικολάου, Σπυρίδωνος, μεγάλη η χάρη Τους… βάλε δυο-τρία-τέσσερα γλυκά κάθε φορά, καθώς ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο, δύο φιλάκια είναι λίγα τι να πω, τρία φιλάκια είναι λίγα πολύ λίγα, δώσε μου τέσσερα, αν θες να σ’ αγαπώ! Τόσα έτρωγες κι εσύ κάθε φορά. Για πρόσθεσε πόσα έχεις φάει; Πρόσθεσε τα αν τολμάς! Όσα γλυκά σε κερνούσαν τα έπαιρνες, για να μην προσβάλλεις τους εορταζόμενους δήθεν, μπορείς να μου πεις γιατί τα έτρωγες μετά; Όλα; Γιατί δεν τα έχωνες κάπου κρυφά, διακριτικά, σαν το γάλα που έριχνες στο νεροχύτη μικρή, κρυφά, να μη σε δει η μαμά;
-Είπα δεν πάω γυμναστήριο, μόνο ξεφορτώσου με! Θέλω να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω, άνθρωπος δεν είμαι κι εγώ; Και τις θερμίδες θα τις κάψω, θα γυμναστώ, όταν θέλω όμως, αύριο, μεθαύριο, από Δευτέρα, μετά τις γιορτές, όταν έχω την κατάλληλη ψυχολογία…
-Καλά… Πες μου όμως τώρα, αν έχεις στο Θεό σου, τι βιβλίο είναι αυτό που διαβάζεις; Διαβάζω, διαβάζω κι όσο πάει φρίττω… «χάζευε το ηλιοβασίλεμα», «προσποιούνταν πως ήταν συνεπαρμένος από τη δύση του ήλιου», « ο νους του έτρεχε σ’ εκείνη» παρακάτω… Τόση ώρα σε παρακολουθώ, λέω πού θα πάει θα συναισθανθεί, σοβαρή κοπέλα είναι, μορφωμένη, θα το αφήσει, δεν μπορεί… Αλλά που εσύ… όσο περνάει η ώρα, να’ σου η καλή σου και βουλιάζεις περισσότερο στον καναπέ, βολεύεσαι καλύτερα, παίρνεις και την κούπα με το ζεστό, μυρωδάτο καφέ και πίνεις μια γουλιά. Αλλάζεις επίπεδο, πέφτεις σε τέλμα, αλλοτριώνεσαι, δεν το βλέπεις; Δεν το καταλαβαίνεις; Γιατί συνεχίζεις;
-Εγώ αυτό το βιβλίο θέλω να διαβάσω κι αυτό θα διαβάσω! Το όμορφο, το απλό, το αισθηματικό… Έχω διαβάσει πιο δυσνόητα βιβλία εγωω… Ποίηση, λογοτεχνία, δοκίμια, άρθρα, επιστημονικές μελέτες. Τώρα όμως αυτό θα διαβάσω, με αυτό θα χαλαρώσω, μόνο φύγε από τη μέση. Μου το δάνεισε η φίλη μου, η Σούλα. Μου είπε να το επιστρέψω, όποτε θέλω, να το διαβάσω, όποτε μπορώ, δεν τη νοιάζει, να μη βιαστώ. Ξέρει από υποχρεώσεις αυτή κι οι γυναίκες πρέπει να στηρίζουν η μία την άλλη... Σωστά τα είπε. Ε… τώρα ήρθε η ώρα να το διαβάσω! Το έχω τόσο καιρό, πρέπει να το επιστρέψω. Φύγε με ενοχλείς… Ήρθες στο χειρότερο σημείο κι εσύ. Έχω αγωνία… Θέλω να δω, αν ο Μαρτίνος που είναι σκληρό καρύδι, εγωιστής, δύτης σπουδαίος, που έχει πλησιάσει το ρεκόρ κατάδυσης βουτώντας στα ενενήντα μέτρα, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του, που περιφρονεί τη Μάγδα γιατί είναι κακομαθημένη, πλουσιοκόριτσο, θέλω να δω αν θα ενδώσει τελικά στην πολιορκία της. Γιατί αυτή είναι μια Μάγδα Κέλερ με το όνομα και δε θα το βάλει κάτω, μέχρι να τον δει να σέρνεται στα πόδια της. Έχει αλάνθαστες μεθόδους αυτηη... Δεν έχει χάσει ποτέ της κι ούτε πρόκειται! Μα τώρα βρήκες κι εσύ να κάνεις έλεγχο, να επιβλέψεις; Στο πιο κρίσιμο σημείο; Κάνε πιο κει!
-Κι ο νεροχύτης είναι σε κρίσιμο σημείο, το βλέπεις; ‘Η κάνεις πως δεν βλέπεις, δεν καταλαβαίνεις… Μεταπτυχιακό στη λάντσα θέλει κανείς να τον φέρει βόλτα! Έχουν ξαπλώσει στα βότσαλά του πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπήρουνα, ένα τηγάνι, δυο κατσαρόλες, τρεις δίσκοι σερβιρίσματος, τέσσερα τάπερ… Δεν είναι και λίγα, πολύ λίγα.
- Θα σηκωθώ, θα επανέλθω, θα μπω στην καταιγίδα, θα βραχώ, μα θα σωθώ, θα γραφεί το βιβλίο της ζωής, όπως πρέπει, θα βγάλω το καράβι του σπιτιού από την τρικυμία, τον τυφώνα, θα το κάνω το μεταπτυχιακό στις δουλειές του σπιτιού, όπως πάντα επιδέξια, χωρίς να διαμαρτυρηθώ, σιωπηλά… μόνο μια ανάσα καλοκαιριού , θάλασσας, ονείρου , απόδρασης, με ένα βιβλίο λίγο μετά την καταιγίδα, λίγο πριν την επόμενη καταιγίδα, μέσα στη βαρυχειμωνιά!
