Η Σαρδηνία έχει αναγνωριστεί ως μία από τις πέντε περιοχές στον κόσμο που έχουν υψηλές συγκεντρώσεις ανθρώπων που έχουν γιορτάσει τα 100α τους γενέθλια. Μια μικρή πόλη της περιοχής ωστόσο σπάει όλα τα ρεκόρ σε υπεραιωνόβιους
Ο Βιτόριο Λάι με το παρατσούκλι «πιστόλι» οδηγεί ακόμα και κυνηγά αγριογούρουνα. Το Σάββατο έγινε ο τελευταίος άνθρωπος στο Περντασντεφόγκου, μια απομακρυσμένη ορεινή πόλη στο ιταλικό νησί της Σαρδηνίας που σπάει τα παγκόσμια ρεκόρ μακροζωίας, γιορτάζοντας τα 100α γενέθλιά του.
Τα γενέθλιά της αυτή την εβδομάδα έχει όμως μία ακόμη αιωνόβια κάτοικος, η Πιούτσια Λάι (απλή συνωνυμία), η οποία δεν διστάζει να πάρει το αεροπλάνο για να επισκεφτεί τους γιους της στο Μιλάνο, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των ατόμων που είναι πάνω απο 100 ετών στην πόλη σε 10 σε συνολικό πληθυσμό 1.765.
Η Σαρδηνία έχει αναγνωριστεί ως μία από τις πέντε περιοχές στον κόσμο που έχουν υψηλές συγκεντρώσεις ανθρώπων που έχουν περάσει το ορόσημο του αιώνα. Υπάρχουν 534 άτομα σε όλο το νησί που είναι 100 ετών και άνω, ή 33,6 για κάθε 100.000 κατοίκους.
Αλλά το Περντασντεφόγκου, μια πόλη κρυμμένη ψηλά στα απόκρημνα βουνά της νοτιοανατολικής Σαρδηνίας, προσβάσιμη μόνο από έναν στενό δρόμο με στροφές, είναι μοναδική με την έννοια ότι ο αριθμός των αιωνόβιων σε μια πόλη του μεγέθους της είναι 16 φορές ο εθνικός μέσος όρος.
«Η παρουσία 10 αιωνόβιων επιβεβαιώνει την εξαιρετική μακροζωία των κατοίκων του Περντασντεφόγκου και ανεβάζει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά», δήλωσε η Luisa Salaris, καθηγήτρια δημογραφικών στο Πανεπιστήμιο του Κάλιαρι.
Το Περντασντεφόγκου έγινε γνωστό το 2012 όταν η οικογένεια Μελίς, αποτελούμενη από εννέα αδέρφια και αδερφές, μπήκε στα ρεκόρ Γκίνες ως τα μεγαλύτερα εν ζωή αδέρφια στη Γη, με ηλικία που άγγιζε συνδυαστικά τα 818.
Ο μακροβιότερος πολίτης της πόλης μέχρι σήμερα είναι η Κονσολάτα Μελις, το μεγαλύτερο από τα αδέρφια, που πέθανε το 2015, σε ηλικία 108 ετών. Ο Aντόνιο Μπρούντου, ο οποίος γίνεται 104 τον Μάρτιο, είναι ο σημερινός γηραιότερος κάτοικος.
Ο Βιτόριο Λάι κέρδισε το παρατσούκλι του αφού σκότωσε το πρώτο του αγριογούρουνο σε ηλικία 13 ετών. «Πήρα το τουφέκι του πατέρα μου, που ήταν επικεφαλής της κυνηγετικής ομάδας», είπε στην εφημερίδα La Nuova Sardegna σε άρθρο που έγραψε ο ιστορικός Τζάκομο Μαμέλι. «Εκείνες τις μέρες, το κυνήγι απελευθέρωνε την πόλη από την πείνα».
Ολόκληρη η πόλη συνήθως συγκεντρώνεται για να γιορτάσει τα 100ά γενέθλια, αλλά λόγω των περιορισμών του κορονοϊού, ο Λάι το γιόρτασε κερνώντας την οικογένεια και μερικούς φίλους για μεσημεριανό γεύμα. Είπε ότι έχει δουλέψει «εκατοντάδες» δουλειές κατά τη διάρκεια της ζωής του. «Ήμουν βοσκός, εργάτης, εργάτης σε αποθήκη και μάγειρας, αλλά χωρίς να ξέρω να μαγειρεύω». Η σύζυγός του, Μαρία, είναι 97. «Ήθελε να γίνει καλόγρια», είπε η Λάι. «Και έτσι της είπα: «Εντάξει τότε, θα γίνω ιερέας ή μοναχός».
Η Πιούτσια Λάι γιορτάζει τα γενέθλιά της στις 21 Φεβρουαρίου στο Μιλάνο, όπου θα συναντήσει τον δήμαρχο, Τζουζέπε Σάλα «Έζησα την πείνα και τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια του φασισμού και της δημοκρατίας, και ψήφισα ως γυναίκα για πρώτη φορά στις 2 Ιανουαρίου του 1946», είπε. «Γνώρισα 10 πάπες, από τον Πίο μέχρι τον Μπεργκόλιο».
Αρκετοί επιστήμονες έχουν μελετήσει το φαινόμενο της κοινότητας, επιχειρώντας να εξηγήσουν τη μακροζωία της πόλης, αποδίδοντάς την στον καθαρό αέρα και το δραστήριο τρόπο ζωής μέχρι τη διατροφή των κατοίκων που περιέχει πολλά φρέσκα λαχανικά. Ο Λάι είπε ότι δεν φεύγει ποτέ από το τραπέζι με γεμάτο στομάχι, τρώει λίγο κρέας και πίνει λίγο καφέ. Το κλειδί για τους ίδιους είναι η αίσθηση της κοινότητας της πόλης. «Είμαστε δεμένοι. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά όλοι αγαπάμε και προσέχουμε ο ένας τον άλλον» λένε οι κάτοικοι.
