Όταν η ζέστη μέσα στους τέσσερις τοίχους γίνεται αφόρητη, οι καρέκλες βγαίνουν στη γειτονιά και το κουβεντολόι αρχίζει: Τουλάχιστον στην Ελλάδα πρόκειται για μια οικεία εικόνα, ιδίως τα ζεστά καλοκαίρια.
Ωστόσο, ένα χωριό στα νότια της Ισπανίας επιδιώκει να αναγνωριστεί αυτή η παράδοση από τα Ηνωμένα Έθνη ως πολιτιστικός θησαυρός.
Στόχος είναι η προστασία μιας συνήθειας αιώνων από την απειλή της τηλεόρασης και των social media, εξηγεί ο Χοσέ Κάρλος Σάντσεζ, δήμαρχος της Αλγκάρ, μιας μικρής πόλης περίπου 1.400 κατοίκων.
«Πρόκειται για το αντίθετο των social media. Πρόκειται για συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο» προσθέτει.
Προσφάτως ο Σάντσεζ κατέθεσε αίτηση να προστεθεί η παράδοση αυτή στη λίστα τής άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco, με την ελπίδα πως η πόλη του θα κερδίσει κι αυτή μια θέση στον κατάλογο που περιλαμβάνει από την ναπολιτάνικη πίτσα έως την κουλτούρα της σάουνας στην Φινλανδία.
Ο Σάντσεζ που είναι συχνός θαμώνας στην είσοδο του σπιτιού της 82χρονης μητέρας του, απαριθμεί μερικά από τα πλεονεκτήματα της λαϊκής αυτής συνήθειας: Από την εξοικονόμηση ρεύματος λόγω κλειστών κλιματιστικών έως τη σύσφιξη σχέσεων της γειτονιάς που συγκεντρώνεται να κουτσομπολέψει ή να σχολιάσει τα νέα της ημέρας.
Επιπλέον, οι νυχτερινές κουβέντες μεταξύ γειτόνων λειτουργούν και κάπως σαν ψυλογολική αποσυμπίεση σε καιρούς δύσκολους με την ανησυχία για τα ζητήματα ψυχικής υγείας να διογκώνεται. «Οι κάτοικοι βγαίνουν έξω στο δρόμο και αντί να νιώθουν μόνοι, ουσιαστικά κάνουν ψυχοθεραπεία. Μοιράζονται τις ιστορίες ή τα προβλήματά τους και οι γείτονες ακούν και προσπαθούν να βοηθήσουν» προσθέτει ο 38χρονος.
«Δεν είναι όπως ήταν» παραδέχεται ο ίδιος: «Οπότε θέλουμε να επιστρέψουμε στη συνήθεια αυτή, να περνάνε όλοι χρόνο έξω από τα σπίτια τους, αντί να σκρολάρουν στο Facebook ή να κλείνονται μέσα για να δουν τηλεόραση».
