Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια ακόμα πεζοπορία στην καταπράσινη περιοχή πέριξ του Σελάκανου.
Όπως αναφέρει ο Σύλλογος:
Στις 9 η ώρα το πρωί συγκεντρωνόμαστε στην είσοδο του γραφικού ορεινού οικισμού για την έναρξη της πεζοπορίας μας. Μια πολυπληθής ομάδα 37 ατόμων από διάφορα σημεία του νομού. Ανάμεσά μας κάποια πιτσιρίκια, εκκολαπτόμενοι ορειβάτες, το μέλλον του Συλλόγου. Ακόμα κάποιοι τετράποδοι φίλοι, που συνοδεύουν τους ιδιοκτήτες τους, δίνουν ένα χαρούμενο τόνο ανεμελιάς. Μαζί μας και ο φίλος μας, ο Χριστόφορος Χειλαδάκης, αρθρογράφος στην ιστοσελίδα ‘Cretan beaches’ και δεινός γνώστης της κρητικής φύσης, που ήρθε απ’ το Ηράκλειο, «επειδή αγαπά τον Σελάκανο και ..την καλή παρέα»!
Ο καιρός είναι ιδανικός, πάνω από 20ο C, ασυνήθιστο για την εποχή -τέλη Νοεμβρίου- και την περιοχή -900 μέτρα υψόμετρο στη νότια πλευρά της οροσειράς Δίκτη. Ίσως είναι και το μόνο μέρος σήμερα, όπου δεν φυσάει δυνατός νοτιάς.
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΕΛΑΚΑΝΟΥ
Αφήνουμε το Σελάκανο, όπου έχουμε παρκάρει τα αυτοκίνητά μας και περπατάμε μέσα από χωματόδρομους και μονοπάτια, χωμένα μέσα στο πυκνό δάσος. «Δάσος τραχείας πεύκης, που συναντάται κυρίως στις υπήνεμες νότιες πλαγιές των μεγάλων οροσειρών της Κρήτης, όπου προστατεύεται από την υγρασία των βόρειων ανέμων. Αν δεις στη βόρεια πλευρά των δέντρων, έχουν αναπτυχθεί βρύα», λέει ο Χριστόφορος κι ακόμα «εδώ βγαίνει το καλύτερο μέλι, λόγω των ζυμώσεων, απ’ το τσίμπημα ενός βακτηρίου στον κορμό του δέντρου». Τι δεν ξέρει αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων! Αγαπά ιδιαίτερα αυτό το μέρος, που το έχει γυρίσει άπειρες στιγμές, ξέρει τα δέντρα του, τα πουλιά, που μας γυροφέρνουν, τους θρύλους και τα τοπωνύμια. Δεν ξέρει όμως αρκετά για τα μανιτάρια. Εδώ δεινός γνώστης είναι ο συνοδοιπόρος μας, ο Σεμπάστιαν, που μαζεύει ένα συγκεκριμένο είδος σφουγγαράτου μανιταριού, που συναντάμε σε όλη τη διαδρομή. «Το τρώμε στην Πολωνία»! Μου δείχνει τη μετάφραση στο Google από τα πολωνικά: «suillus». Χμ!
ΠΗΓΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑ- ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΜΠΟΥΦΑΝΗ ΚΑΙ ΖΩΝΑΡΙΩΝ
Αρχικά περνάμε από τη θέση Σκαφίδια, όπου υπάρχει πηγή και στέρνα ποτίσματος των ζώων. Κατόπιν η πορεία μας γίνεται κατηφορική, ώσπου συναντάμε το φαράγγι Μπουφάνη (ή των Γυπαετών ή του Παρσά ή του Σελάκανου), που σχηματίζεται νοτιοανατολικά του Σελάκανου και τερματίζει στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. «Πρόκειται για ένα πολύ μακρύ φαράγγι και πολύ δύσκολο στη διάβασή του ειδικά την περίοδο, που έχει νερό, ωστόσο σε αποζημιώνει με τους καταρράκτες και την ομορφιά του» μας βεβαιώνει ο Χριστόφορος, που -εννοείται- το έχει διασχίσει. Σε συνέχεια του πρώτου περνάμε και το δεύτερο όμορφο, αλλά τεχνικό φαράγγι της περιοχής, το Ζωνάρι, που ξεκινάει απ’ το Μινό, μαζεύει τα νερά του Σελάκανου και χύνεται στο γνωστό σε όλους, φαράγγι της Σαρακίνας. Στην κοίτη των φαραγγιών εντυπωσιακά είναι τα κάθετα πετρώματα με τις σπηλαιώσεις τους και τα μαυροκόκκινα ίχνη, που τους δημιουργεί η οξείδωση του νερού. Πάνω, μάς γυροφέρνουν όρνια! Κυπαρίσσια, πικροδάφνες και λίγα πλατάνια διακόπτουν τη μονοτονία του πεύκου.
ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ
Καλά περνάμε στην κατηφόρα, όμως αυτή τελειώνει και τώρα βαδίζουμε κάθετα ανηφορικά, για να φτάσουμε στο στόχο μας: το μικρό οροπέδιο Μινό. Όταν αντικρίζουμε τα πρώτα εξοχικά αναθαρρεύουμε. Πανδαισία χρωμάτων μας περιβάλλει. Το πράσινο των πεύκων και των κυπαρισσιών εδώ μετατρέπεται στα ποικίλα φθινοπωρινά χρώματα. Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε στις αχλαδιές, σε πολλές απ’ τις οποίες συναντάμε και τα τρία χρώματα: πράσινο, κίτρινο και κόκκινο στο ίδιο δέντρο. Στα ψηλότερα κλαριά τους κρέμονται τα κατακόκκινα αχλάδια. Γευστικότατα, αν και τόσο διαφορετικά από τις συνηθισμένες γεύσεις. Στη βρύση του οικισμού με το γάργαρο κρύο νερό σταματάμε για κολατσιό.
ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
Ξεκινάμε για την επιστροφή, που αποδεικνύεται κουραστική, ειδικά στο τελευταίο στάδιο, την ανηφορική πορεία προς το Σελάκανο, έκρυβε όμως μες στο δάσος ευχάριστες εκπλήξεις: τα δύο γραφικά μονόχωρα εκκλησάκια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της Αγίας Μαρίνας, χτισμένα στα μέσα του 19ου αιώνα, μικρά, ταπεινά κι ευλαβικά.
ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ
Τερματίζουμε σώοι, αβλαβείς κι ικανοποιημένοι, όπως συνήθως, παρά τις γκρίνιες στην ανηφόρα. Ο επίλογος της πεζοπορίας θα γραφτεί στην ταβέρνα «Τα πεζούλια» του οικισμού, που θυμίζει σαλέ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, καθώς είναι στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Εδώ θα ευχηθούμε όλοι μαζί «Χρόνια πολλά» στον φίλο μας, τον Χριστόφορο, που γιόρτασε τα γενέθλιά του μαζί μας! Κι αφού χαρούμε την ανεμελιά της παρέας, θα αναχωρήσουμε όλοι προς τον προορισμό του ο καθένας βράδυ πια.
Διασχίσαμε συνολικά 16 χιλιόμετρα σε 6 ώρες. Ευχαριστούμε από καρδιάς την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που μας οδήγησε ιδανικά σ’ αυτό το στολίδι της περιοχής μας. Άλλη μια περιδιάβαση στην ανεξερεύνητη κρητική φύση με τη χαρούμενη ομάδα του ορειβατικού έλαβε τέλος! Και στην άλλη με καλό.