Μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση θα αρχίσει να διαμορφώνεται στα σχολεία, με αφορμή το πρωτόκολλο του ΕΟΔΥ για τη διαχείριση ύποπτων κρουσμάτων, παιδιά δηλαδή που θα εμφανίζουν συμπτώματα συμβατά με αυτά του κορωνοιού.
Το πρωτόκολλο ουσιαστικά αναθέτει μια βαριά ευθύνη στους εκπαιδευτικούς που θα πρέπει να κάνουν «διάγνωση» βάσει των συμπτωμάτων, να απομονώνουν το παιδί σε ειδικό δωμάτιο, να ενημερώνεται ο γονιός και το παιδί να φεύγει έγκαιρα από το σχολείο. Το οποίο παιδί μπορεί να επιστρέψει στο σχολείο μόνο με χαρτί γιατρού ότι δεν νοσεί από κορωνοιό. Ποιος γιατρός όπως, που δεν θα διαγνώσει κάτι εναλλακτικό, μπορεί να το πιστοποιήσει αυτό αν δεν γίνει τεστ;
Το πρωτόκολλο, λοιπόν, ουσιαστικά μετακυλύει την ευθύνη και το κόστος ιχνηλάτησης στους γονείς αφού θα πρέπει να επισκεφθούν παιδίατρο, να πληρώσουν την επίσκεψη και στη συνέχεια ή θα απευθυνθούν σε ιατρικό διαγνωστικό κέντρο για διενέργεια τεστ ή στο νοσοκομείο, μαζί με δεκάδες άλλους γονείς, επιβαρύνοντας έτσι το σύστημα υγείας και αναγκαστικά σε συνθήκες συνωστισμού που θεωρητικά πρέπει να τις αποφεύγουμε.
Όλα αυτά είναι πιθανό να δημιουργήσουν συνθήκες αντιπαράθεσης στα σχολεία μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών, είναι πολύ πιθανό γονείς να κρατάνε τα παιδιά για μέρες στο σπίτι, μέχρι να περάσουν τα όποια συμπτώματα, αποκρύπτοντας την πιθανότητα να έχουν μολυνθεί και δημιουργώντας έτσι πρόβλημα δημόσιας υγείας, χωρίς όμως να ευθύνονται για αυτό.
Όπως επεσήμανε μιλώντας στον Team fm η παθολόγος- λοιμωξιολόγος, διευθύντρια της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Ρεθύμνου Ελένη Ιωαννίδου, το πρωτόκολλο είναι μεν ιατρικά σωστό αλλά τα προβλήματα που θα προκύψουν είναι πολλά, διότι αν και ζήτημα δημόσιας υγείας, δεν έχουν προβλεφθεί από την πολιτεία τα μέσα για να γίνεται έγκαιρη και χωρίς κόστος για τις οικογένειες διάγνωση .
«Τα πρωτόκολλα είναι ιατρικά σωστά αλλά όταν πρέπει να εφαρμοστούν δεν πρέπει να υπάρχει δυσαρμονία από τη θεωρία στην πράξη.
Δηλαδή ναι μεν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει έγκαιρη ανίχνευση, απομάκρυνση του παιδιού από το σχολείο, καραντίνα κλπ, αλλά όταν λέμε έγκαιρη ανίχνευση εννοούμε προφανώς γρήγορα τεστ με εύκολο τρόπο και εύκολα εφαρμόσιμο», σημείωσε η κα Ιωαννίδου.
Η ανίχνευση, είπε η ίδια, δεν είναι εύκολο να γίνει, είναι κοστοβόρα, ενεργοβόρα και ουσιαστικά ο γονιός δεν έχει κίνητρο να το κάνει. Τόνισε, δε, πως «δεν γίνεται θέματα που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία να τα αφήνουμε στην πρωτοβουλία του γονιού. Οφείλει η πολιτεία αφού το απαιτεί να βρει τον τρόπο και όχι να ζητά από τον γονιό να πληρώσει για κάτι που αφορά τη δημόσια υγεία, δεν είναι ατομικό θέμα. Θα υπάρχουν προστριβές με τους γονείς, είναι δύσκολο θέμα».
Η πιο ενδεδειγμένη λύση είναι το γρήγορο τεστ, όπως σημείωσε, το οποίο μπορεί να μην είναι της ίδιας αξιοπιστίας με το μοριακό, όμως μπορεί με αυτό να γίνει ένα σχετικά αξιόπιστο «ξεκαθάρισμα» μεταξύ των ύποπτων κρουσμάτων. Αλλιώς μπορεί να εξεταστεί η αποζημίωση του κόστους των τεστ, συνεργεία δειγματοληψιών, υπάρχουν λύσεις που θα πρέπει να εξεταστούν άμεσα.
«Το γρήγορο τεστ μπορεί να γίνει από ανειδίκευτο προσωπικό, δεν χρειάζεται ιατρική εξέταση και ‘ξεσκαρτάρει’ έναν μεγάλο όγκο περιστατικών που είναι χαμηλής υποψίας.
Θα έπρεπε να δουν πως μπορεί να γίνει αυτό το τεστ στα σχολεία, έτσι ώστε να γίνεται γρήγορα και εύκολα.
Το τεστ δεν είναι αντίστοιχης αξιοπιστίας με αυτό που γίνεται στο μοριακό εργαστήριο, όμως έχει τη θέση του. Δεν είναι πανάκεια αλλά ξεκαθαρίζει γρήγορα.
Και θα πρέπει να σκεφτούμε πόσα περιστατικά θα χάσουμε με τη διαχείριση που έχει προταθεί, με τους γονείς που δεν θα πάνε να κάνουν το τεστ ή θα κρύψουν ότι το παιδί ήταν άρρωστο.
Επίσης αν γίνονται τα γρήγορα τεστ, θα απεμπλακούν και οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι πρέπει να αποφασίζουν ανάλογα με τα συμπτώματα που έχει ένα παιδί. Μπορεί ένα παιδί να μην έχει βήχα, αλλά να έχει διάρροια. Είναι σύμπτωμα; θα αναρωτιούνται. Με τον φόβο των συμπτωμάτων θα αποκλείουν παιδιά από τα σχολεία. Πρέπει να βάζουν κριτήρια αλλά χρειάζονται και τα μέσα οι εκπαιδευτικοί. Μπορεί ένα παιδί με ελαφριά συμπτώματα να έχει κορωνοιό και ένα παιδί με σοβαρά να μην έχει. Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε το πρωτόκολλο, αλλά χρειάζονται τα μέσα για τη διάγνωση και τα τεστ.
Δεν γίνεται να απαιτείς για κάθε περίπτωση τέτοιων συμπτωμάτων γνωμάτευση γιατρού. Πόσοι γιατροί υπάρχουν και πως θα εφαρμοστεί αυτό στην πράξη;
Όταν για παράδειγμα έχεις χίλια παιδιά στο νομό τα οποία είναι άρρωστα, έχουν μπούκωμα ένα βήχα, τι θα κάνεις; Θα τα στείλεις στο νοσοκομείο ή θα πάνε οι γονείς να πληρώσουν;»
